Wonderbaarlijk tevreden

Rustig en tevreden beleven de (be)stralende dagen. Elke dag dat de , door mijn artsen van alle kanten besproken risico's wegblijven, is er één om volop van te genieten. Tot nu toe lijkt de druk in mijn hersenen nog niet dusdanig toe te nemen, zodat ik dood neerval ( iets wat helaas twee weken geleden wel gebeurd is bij een patiënt ). Huge risico, wat we wel hebben durven te nemen en waar we nu driebubbel, wat zeg ik, oneindig dubbel blij mee zijn. Natuurlijk klop ik dit even af op een stuk goed hout. Ik heb er nog 3 te gaan :-)
Ik lig nog steeds niet kotsend op de grond, zoals voorspeld. Wat zeg ik? Ik vreet als een bootwerker. Gisteravond nog maar een grote shoarma naar binnen geschoven. Gewoon omdat het kan! En zolang het kan eet ik mij door de lijst van " oeh, dat wil ik nog eens proeven" heen. Totaal niet meer geïnteresseerd in de mega hoeveelheid calorieën die ik daarmee naar binnen schuif. Voor het eerst in mijn leven eet ik meer dan mijn husknus. Ook een wondertje :-)De uitvalsverschijnselen breken minder door. Godzijdank geen gezichtsverlies meer, geen problemen met de grote tumor bij mijn ademhalingscentrum, geen geduw meer bij het stukje " ik- bepaling" en ik heb mezelf nog niet in de vingers gesneden. Het stukje oog/ hand coördinatie heeft dus ook minder druk te verwerken. Weer een wondertje.Wel heb ik plezier van een katerig gevoel, maar dan zonder het gezellig borreltjes drinken. Een gratis kater, eigen risico was er in januari al doorheen gejaagd :). En eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat er een onbeschrijfelijke moeheid bezit van me heeft genomen. Dus hoera voor mijn hoog/laag bed, de Tour de France, het mooie uitzicht op de tuin, het kleurboek voor volwassenen en de aquarel potloden die ik gisteren per post kreeg:). Super verwend word ik, bijna tot het punt dat ik ervan moet blozen :).De uren kabbelen dus rustig en vredig voorbij. Weer iets vooruit durven te kijken. Of zoals mijn arts mij vertelde na het slechte nieuws: " probeer langs het blok dood heen te kijken. Als je dat voor elkaar krijgt, zijn je laatste maanden goed". Het was een gouden tip, waar we sinds vorige week allemaal mee aan de slag zijn gegaan. Het is geland in mijn ziel, ik kan dankzij de steun, hulp, warmte, liefde die ik om mij heen ervaar langs het blok met daarop in koeienletters "dood" geschreven heenkijken. haha, waarschijnlijk heeft het blok al rekening gehouden met eventueel gezichtsverlies :)Alle berichtjes, kaartjes, bemoedigingen doen ons goed. Het zet de route uit langs het blok, zodat we niet hoeven te zoeken. En dan maakt het ook niet uit of ik nog twee maanden leef of drie ( of wie weet?) Wij zijn al langs het blok heen en hopen daar lang te kunnen vertoeven!