Weekend “wie kent “ het nog? Deel 1, 2 en 3.

Oftewel: hoeveel kan een mens doen in 1 weekend

Na ruim twee weken voorpret was het dan zover. Het weekendje kwaliTEIT en kwaliTIJD.

Met twee auto’s togen we richting de onovertroffen rust van de Moezelstreek. De derde auto vertrok vanaf Hamburg richting Moezel. Allemaal met eigen gedachtes en gevoelens. Maar, volop in het leven en de overtuiging dat het een goed, waardevol weekend zou worden. Heads high and spirits up.

De heenweg was een mix van ontspanning, herkenning maar ook van diepe emoties. Zelf genoot ik enorm van de reis. Alle plekken waar we langs kwamen zaten vol herinneringen. En eigenlijk allemaal goede herinneringen. Veel mooie verhalen over opa (mijn vader) en zijn capriolen om minimaal twee keer per jaar bij de Moezel te komen, toen hij eigenlijk niet helemaal meer helemaal zuiver kon autorijden:). Als je met opa meereed was je zwaar de klos. Allereerst stond je soms doodsangsten uit en je moest verplicht vijf uur naar zijn cd’s luisteren. Schlagers en hoempapa. Je was gewoon blij als je eindelijk op de camping de auto uit kon springen.

Ook kwam bij mij, hoe verder we Duitsland inkwamen, het besef dat dit naar alle waarschijnlijkheid de laatste keer zou zijn dat ik deze, oh zo bekende, rit zou maken. Emoties die niet tegen te houden waren. Dus dikke tranen onder een grote zonnebril vandaan. Het luchtte wel op. Weer een duidelijk afsluiten van iets wat altijd zo vanzelfsprekend was. En hoe dan ook. Iets afsluiten wat altijd een goed gevoel bracht, is moeilijk. Wéér een stukje moeten loslaten. En nu zijn het alleen nog maar “zaken” en geen mensen. Die te moeten loslaten zal het moeilijkste zijn wat ik ooit in mijn leven ga doen. Ik denk daar de laatste weken veel over na. Wroeten in mezelf. Zoekend naar houvast en vertrouwen. Wat mij enigszins rust geeft is de gedachte dat áls het zover is, ik waarschijnlijk voel, ervaar, weet, dat ik (mijn hersenen en lijf) niet meer verder kan. Dat de koek op is en het een soort van verademing zal worden om niet meer te hoeven. Uiteindelijk zal er een moment komen dat het ook goed is. Pas dan kan je je geliefden loslaten. Natuurlijk heb ik geen idee of dat klopt. Ik ga het meemaken, en dan weet ik het :) Tot die tijd houd ik ze zo dicht bij me en geniet ik van alle knuffel, kus en gesprek momenten!

Eenmaal op het park ging de waterkraan natuurlijk weer open. Het kon ook niet anders. Jordy en Charlotte waren er al. Het weerzien was mooi en intens. Even schrikken voor ze omdat ik met kunstig geknoopt sjaaltje op mijn hoofd liep. Nog meer schrikken toen het sjaaltje afging. Zij hadden de aftakeling van mijn pittige korte koppie niet gezien. Ik was blij dat ik de beslissing had genomen om mijn haar niet af te scheren voordat ik ze gezien had, mij ineens kaal zien zou nog erger zijn geweest. Dat brengt mij meteen op een verbazingwekkende ervaring. Haar kan vreselijk zeer doen. Nooit geweten. Ik heb een aantal dagen een waar martelwerktuig op mijn nek gehad. Zo voelde het. Het aanraken of liggen op een kussen was een ware nachtmerrie. Een keer draaien met je hoofd op het kussen stond gelijk aan duizend spelden die in je hoofd werden gestoken. Raar maar waar.

Na het delen van die emoties en verdriet werd de knop gelukkig redelijk snel weer in standje #blijei geslingerd. Lekker even wat drinken op het terras. Fijne gesprekken over de vakantie in Luxemburg. Veel lachen en foto’s kijken. Genieten van elkaar en het uitzicht. Mooi.

Samen eten werd een hele happening. Mijn zwager en zus verzorgden het hele weekend de maaltijden, de meiden en jongens het tafeldek en afwasmachines inpakken gebeuren. Wat een heerlijke luxe. Nu moet ik alleen nog leren om me niet óveral meer mee willen te bemoeien. ; ) Dat valt nog niet mee. Nog steeds ben ik geneigd om mee te helpen, in te springen. Soms niet op de meest slimme momenten. Ik merk het wel snel. Waggelen en zwalken = zitten en niet mee bemoeien.

De eerste avond was de temperatuur goed, maar het aantal wolken iets minder. Vooral toen ze steeds donkerder werden. Regen! Bah, dat was niet de bedoeling, want er zou buiten gegeten worden. Toen iedereen even zijn eigen ding aan het doen was, heb ik toch maar snel met Jefta het zonne/regendoek dat Jordy geleend had van ons, uit zijn auto gehaald en opgezet. ZO! Konden we toch buiten eten en had ik weer kampeerplezier.

’s Avonds nog met mijn zus een klein rondje langs de druivenstruiken gesjokt en ons kwaliteit moment gepakt. Even samen weer gronden, gesprekken over onze jeugd, over wat het leven ons gegeven heeft. De mooie maar ook de verdrietige gebeurtenissen. Zo waardevol dat we dit kunnen doen. Er is niets wat niet besproken kan worden en alles wat besproken is, is ook afgesloten zonder losse eindjes. Onze conclusie was simpel. We boffen maar met elkaar en onze gezinnen. Twee gezinnen die in de loop van de tijd bijna samengesmolten zijn tot één gezin. Heel bijzonder en bijna wonderlijk om daar deel van te mogen zijn.

’s Morgens was het zover dat ik onderhanden werd genomen door Jenny en de tondeuse. Ik had mijn haar zo goed en kwaad als het ging laten zitten. Vond het te confronterend voor Jordy en Charlotte om me ineens kaal te zien. Nu hebben ze me in elk geval nog met iets haar gezien, de tussenfase. En dat zag er helemaal niet uit. Alsof ik met mijn kop in de plukmachine bij een kippenslachterij had klemgezeten.

Dus, plastic jasje aan (bezoekerskleding van een kopermijn in Luxemburg, lang leve Jordy die dat ding toch nog in zijn auto had gepropt), achter een struikje op een stoeltje en mijn familie om me heen. Het was even een slikmoment. Toch nog tranen, terwijl ik zo blij was dat het eraf ging. Dat stomme haar deed zo’n pijn de laatste dagen. Ik blijf het toch een beetje sneu vinden voor mezelf. Ga ik straks dood met een kale kop en minimaal 3 buikmaten meer door de dexa. No way dat ik straks nog in mijn supertrash glitterjurk pas. Alle gekheid op een stokje. Het was verdrietig, het was confronterend en het was de bevestiging van mijn ziekte in het laatste stadium. Iedereen had het er moeilijk mee én ook dat was goed om te delen. ~ daarna natuurlijk wel weer naadloos samen de “positieve” spirits induiken~ Mooi

Met zus, zwager en Rik nog even wat laatste boodschappen gehaald voor het avondeten. En wat glitternagellak en andere zooi, die ik echt niet kon laten liggen. Heerlijk op een terras gezeten in Traben-Trabach met uitzicht op de Moezel. De rest was naar een andere plaats. Ze wilden nog een keer terug naar de plek waar Opa altijd zo’n plezier had. Mooi om te zien dat ze allemaal zulke fijne herinneringen aan Opa en “zijn” Moezel hebben.

Boom- klauteren-slingeren-hangen enzo.

Check! Gedaan J . Lekker met z’n zessen een beetje hangen boven de grond. Weer geen hoogtevrees. Zo snel kan je dus van iets afzijn, wat je je hele leven in de weg heeft gezeten. Weten dat je doodgaat heeft dus ook zo z’n voordelen. Met Jenny voor mij en Jordy achter mij kon me helemaal niets gebeuren. Er werd goed voor mij gezorgd. En wat hebben we een lol gehad. Ook weer een gevoel van vrijheid, hangend en martelend op een touwtje tussen twee bomen. En het ging nog best wel goed ook! Het enige probleem wat ik onderweg had, was de hamster. Da wa nie so slim. Vergelijk het een beetje met een plastic zak over je schedel trekken en daaroverheen een lekker helmpje met piepschuim isolatie materiaal. Tel daar een buitentemperatuur van 25+ bij, wat zonneschijn én veel inspanning. Ik wist ook niet hoe snel ik de haarbal van mijn hoofd moest trekken, toen ik weer grond onder mijn voeten had. Hamtaro ruikt nu ongeveer hetzelfde als een haring die over datum is.

Na het eerste parcours ben ik gestopt. Ik heb mezelf overwonnen, heb het gedaan en was realistisch genoeg om te beseffen dat een tweede parcours er niet inzat. Niet omdat ik het niet durfde, dit keer, maar omdat mijn lijf het niet meer trekt. Mijn lijf voelde net zo aan als de uitgewrongen hamster op mijn hoofd : ). Geen wilskracht helpt daar meer aan, op is op. Dus heerlijk met zus en de andere niet-klimmers op het terras gezeten om de rest aan te moedigen toen ze de “iron man” route gingen doen. Toppers!

’s Avonds weer heerlijk gegeten, wederom met dank aan het cateringbedrijf van mijn zus : ). Het zijn toppers die familie van mij. Zo fijn dat wij helemaal niet hoefden na te denken over de verzorging van zoveel innerlijke mensen.

De tweede dag begon met “creatief met sjaal en buffy” . Een buffy is niets anders dan een tunneltje stof. Ik gebruikte ze altijd al colletje tijdens het motorrijden, nu komen ze goed van pas op mijn, zeer zongevoelige, schedel. Handig is ook dat je de sjaals er zo lekker onder kan drukken, zodat je niet het risico loopt dat je sjaal ineens voor je gezicht hangt. Ik moet zeggen dat het sjaal op hoofd knopen niet echt een giga klus is. Ik zit er ook niet zo mee, heb er geen hekel aan en schaam me er zeker niet voor. Wel zitten Marissa en ik met smart te wachten tot de Chinezen al die fashionaters opsturen die we besteld hebben. Ik wil natuurlijk wel wat geks op mijn hoofd. Een sjaal is ook maar een sjaal. Dussss, tule, hoedjes, strikjes, veren, hartjes enzovoort zijn onderweg naar Nederland. Een beetje een statement maken van je kaal zijn moet ook kunnen ( vinden Maris en ik).

De zondag begon rustig. Geen haast, alle tijd voor ontbijt en gesprekken. Een groep ging lopend naar Kröv en mijn zus en ik gingen er later met de auto’s achteraan. Ik ken de wegen daar op mijn duimpje, heb geen uitval, dus durfde ik het ook wel aan. Gewoon heel goed focussen en maar wat langzamer rijden. Ach het was maar een stukje van hooguit 6 km en het was ook fijn om even zelf voor de laatste keer die berg af te rijden.

Koffie en kuchen, even langs de Moezel sjokken, zwanen en boten kijken. Zoveel heb je ook niet nodig om het fijn met elkaar te hebben.

Elsa en Maurice moesten zondag terug naar Hamburg. We hebben tot ziens gezegd J Binnenkort zijn ze weer in Nederland voor wat weekendjes. Zus, zwager en Jen gingen met ze mee naar Cochem. Nog even als gezin samenzijn.

Wij splitsten ons ook op. De heren hadden nog niet genoeg lichaamsbeweging gehad en besloten lopend richting sportvliegveldje te gaan. De dames gingen per auto. Perfecte chauffeuse is die Charlotte. Hoppa, we waren er in no time. Quality time met dames op een terras, voordat de bierdrinkers arriveerden. : ) . Lekker dom naar de zweefvliegtuigjes kijken die of via lier, of door een sportvliegtuigje omhoog werden getrokken. Grote ijsjes eten en Bachus wijn drinken (ahh, arme Charlotte, ze was de bob).

Zondagavond begon het bij mij al iets te kriebelen. Kijkend naar het uitzicht besefte ik maar al te goed dat dit echt de laatste keer zou zijn, dat ik hier was. Natuurlijk, ik kan wel teruggaan zolang ik me goed voel, maar ik sluit het liever af. Het is net zoals met het motorrijden. Als je het zelf afsluit, doet dat even heel veel pijn. Maar daarna is het ook klaar. Het was goed, het was fijn en het is geweest. Herinneringen bewaren en vooruit blijven kijken.

Mijn zwager had de ultieme oplossing. Niet dezelfde rit terug. We gaan via België, dan nemen we jullie mee naar een klooster. Daar kunnen we heerlijk eten samen én kan je nog wat stinkkazen inslaan. We gaan niet terug, maar we gaan ergens heen. Een plek waar jullie nog nooit geweest zijn. Wat boffen wij toch. Mensen om ons heen die ons gevoel als hun eigen gevoel begrijpen. En mooie oplossingen vinden om de “mind te resetten”

Natuurlijk heb ik enorm gehuild toen ik onder een boompje naar het uitzicht stond te staren. Getroost door de mensen om me heen, die het ook niet allemaal meer drooghielden. Nog ff na snotteren toen we wegreden, daarna was het over. Op naar een nieuwe plek.

Wat was die plek ook mooi en wat was het eten lekker. Heerlijke streekproducten in pelgrimsporties. Dus, grote borden vol. Lekker Belgisch Kloosterbier erbij, voor de bijrijders dan. De chauffeurs moesten wachten tot ze thuis een flesje open konden maken. Kaarsjes aangestoken in de Basiliek. Voor Marjo en mij. Bijzonder waardevol. Zo’n kerk brengt rust en bezinning. Daar hebben we ook maar aan toe gegeven. Het was het hoogtepunt van de dag.

Eenmaal in Nederland stroomden de appjes binnen. Fijn, zoveel mensen die ons een prachtig weekend gunden, die vroegen of we genoten hadden enz. Af en toe voelen we ons als de hoofdrolspelers in een film. Zoveel belangstelling, warmte, aandacht en liefde.

Wilma’s app ging over het eten. Feest eten kwam ze brengen. Vrolijke pannenkoeken met onverwachte smaakjes én een bijzonder uiterlijk. Hoe fijn is dat. Thuiskomen en tafeltje dekje al in de startblokken. En het waren bijzondere pannenkoeken. We hebben lachend aan tafel gezeten. Hoe verzint ze het?! Aardbeiensmaak, whiskysmaak, appeltaartsmaak, spek en naturel. Discussies aan tafel over welke smaak bij welke kleur pannenkoek hoorde .

Allemaal heel vroeg het bed ingedoken. Het was een weekend waarin we op de toppen van de emoties hebben geleefd. Verdriet en plezier, beiden sky high. Dat vergt veel van een lijf, zelfs van de lijven van de 20 ers.

We hebben het er allemaal voorover gehad. Het was een weekend om nooit te vergeten!

Peet

Nb. Vandaag is het eindelijk zover. Project X. Houd FB en de blog in de gaten. Ik heb er zin in en Anieck ook! Wij gaan los straks : )