Update

Update :)

Ik ga er nu toch maar even voor zitten.

Geen blog geschreven sinds 3 weken. Ik krijg vragen. Waarom?

Vooral veel verontruste vragen. Gaat het wel goed met je? Heb je slecht nieuws gekregen? Wat is er aan de hand

Adem in én adem uit. Niks aan de hand. Soms is een kankerpatiënt erg druk. Druk met leuke dingen en druk met minder leuke dingen. Druk zijn in mijn geval betekent automatisch energie verdelen en veel slapen. Geen tijd over om mijn gedachten op papier te zetten.

Een blog schrijven doe je alleen. In mijn geval is dat heel letterlijk alleen. Eerst moet ik mijn gedachten op een rijtje zien te krijgen. Dan moet ik over hobbels heen. Soms hele emotionele hobbels. Daarna moet ik nog mooie woorden zien te vinden, gekrulde woorden zoals een twitter vriendinnetje het zou noemen. (en dan keer 3)

Soms gebeuren er heel veel dingen in korte tijd. Dit was zo’n periode.

Ik kreeg een echte filmploeg over de vloer. Pff, dat kostte energie vooraf. Al die energie was achteraf niet nodig geweest :). Maar ja, zeg nu zelf. Een filmploeg in je huis. Ow, gruwel. Opruimen dus. Zo kwam het dat Peet die dag abnormaal vroeg haar nest uit was om alles wat rondslingerde in het huis een plek te geven achter een deur. Maakte niet uit welke deur. Haha, ik ben nog steeds spullen kwijt. Daarna moesten de, inmiddels zeer dunne, haren nog enig model krijgen. En natuurlijk moesten de donkere kringen onder de ogen zo goed mogelijk weggewerkt worden. Tss, ik wilde echt niet als een palliatieve longkankerpatiënt in beeld komen. Tegelijk besefte ik heel goed dat ik dat wel ben. Dat maakte het vooraf wel even moeilijk. Slik, shit. Enfin, ik heb zo goed en kwaad als het ging me opgetut. Haha, ik had geen enkele zorg over het interview, maar ach ik blijf een vrouw. Lol, ik weet nog hoe zenuwachtig ik was toen ik gefilmd moest worden om te worden toegelaten tot de Smart exemplary educater. Een klas vol pubers en een SMARTboard, met docent. Nu kijk ik dat filmpje terug en geniet volop. Zelfs van mezelf. Ik ben een smart-ass van een docent. Natuurtalent, mooi om mezelf te zien in een filmpje. Daar geniet ik nu van. En ja, ik ben aangenomen in de Smart groep. Met dank aan Romy, die alles gefilmd heeft.

Verder was ik druk met wandelen. Met ezel , echtgenoot en dochter. Natuurlijk hadden wij een zeer eigengereid exemplaar. Tja, dat waren we alle vier, maar de ezel spande de kroon. Snuitje had geen zin. Zelfs niet met een appel voor zijn snuit. Het bovenlipje ging vooruit, maar de poten niet. Ik kan het iedereen aanraden. Wil je tot rust komen, goede gesprekken hebben en aarden? Ga met Snuitje op pad.

En wandelen met vrienden. In een over de top sauna. Dat schijnt een goede leefomgeving te zijn voor prachtige vlinders en orchideeën. Ik dacht leuk, ik ga de “wilde” paden lopen. Ok, doe mij er dan maar één, want een tweede overleef ik niet. Wel bijzonder dat ik twee vrouwen zonder haar heb gezien. Ik wilde ze bijna aanspreken. Hey, heb jij ook kanker? Heb het niet gedaan. Het leek me nogal ongepast. Het waren jonge vrouwen en waarschijnlijk (oeps, nu heb ik ook een vooroordeel) hadden ze borstkanker. Kijk, iedereen heeft vooroordelen.

Tussendoor kwam een bericht van een lotgenoot. Ik ga euthanasie toepassen. Bam! Ik wist de datum en de tijd. Heftig. Ik ben dagen bezig geweest met hoe dat moet voelen. Ik die euthanasie niet uitsluit heb heftige twijfels bij mezelf beleefd. Hoe ga je in vredesnaam om met die dagen. Afscheid nemen . Bewust afscheid nemen omdat je tijd vaststaat. Nu lijkt mij dat onmogelijk, maar als je niet meer kan dragen is het waarschijnlijk een warm bad.

Zucht, ik weet het niet. Ik ga in elk geval mijn niet-reanimatie dinges regelen. Misschien kan ik die beslissing voorblijven.

Ook verbaas ik mezelf erover dat ik eigenlijk volop geniet. Ook van de hele kleine dingen. Vorig jaar rond deze tijd keek ik naar de planten in onze tuin en dacht " dit zie ik voor het laatst". Nu kijk ik naar dezelfde planten en denk " hey, ik zie ze voor de tweede keer". Dat is een hele fijne gedachte. Alles doe ik nu voor de tweede keer en ik moet zeggen dat dát een veel prettiger gevoel geeft.

Dinsdag is het weer D-day. Dit keer heb ik een andere strategie gekozen. Ik prop mijn dagen vol met afspraken. Tot nu toe helpt dat goed. Ik heb gewoonweg geen tijd om te gaan zitten piekeren. Wat ook helpt is het gegeven dat áls er iets mis is, ik daar toch niets nada noppes aan kan veranderen. Het nadeel van kankercellen die weer aan het delen zijn levert ook een voordeel op. Je mag dan wél mee mag doen aan studies. Kijk, ieder nadeel heeft dus echt een voordeel. Haha, dit is toch echt wel een staaltje van #AndersOmDenken.

Verder blijven we bezig met het overpeinzen van mogelijkheden die in Nederland onmogelijkheden

heten. Moeilijk, want waar vind je onafhankelijke informatie hierover. Ik wilde dat ik een oncoloog in mijn kast had zitten, die ik er af en toe uit kan halen. Gewoon om alle voors en tegens op een rij te krijgen. Het protocol in Nederland snap ik soms niet. Als de lymfen schoon zijn en de tumor gekrompen is, waarom alsnog geen operatie? Nu ben ik nog in redelijke conditie. Dit weekend moeten we als gezin maar weer eens om tafel gaan zitten. Gewoon om duidelijk te krijgen wat iedereen daarvan vindt en of ik misschien toch naar Leuven moet voor een second opinion. Moeilijke keuzes, maar ook daar moeten we over nadenken.