Uitgefrituurd.

Gisteren voor de laatste keer door het oh zo huiselijk ingerichte radiotherapeutisch aanhangsel-gebouwtje van de Isala gesloft. Op naar Linec #3, waar mijn Hannibal masker in de voorraadkast een plekje had. Tussen heel veel andere surrealistische maskers. Het blijft een vreemd gezicht, een kast vol hoofd-afdrukken. Bijna creepy te noemen. Tijdens deze volledige hersenbestraling was het me al opgevallen dat je de straling ruikt. Een penetrant geurtje waar je, als je er lang in moet doorbrengen, waarschijnlijk kotsmisselijk van wordt. Duidelijk een ander soort bestraling dan ik de vorige keer heb gehad. Deze straling heeft een neon blauwe kleur. Je zou bijna denken dat je in de A'dam Arena vertoeft tijdens Sensation. Helaas ontbreekt dan weer de muziek :) Bij navraag bleek inderdaad dat de straling een soort "ozon" geur verspreidt. Check, nu weet ik eindelijk hoe Ozon ruikt! Het masker heb ik meegevraagd. Ik zie nog wel mogelijkheden om er een hanging basket van te maken. Leuk voor op de veranda :). Met mijn hoofd onder mijn arm liepen we naar de radiotherapeutisch arts, om het vervolg te bespreken. Naarmate de dagen voorbijgingen, kwamen er steeds meer vragen. Vragen waar we eerst helemaal niet aan durfden te denken. Leven per dag. Daarna zien we wel weer! Zo'n instelling hadden we. Eerst die bestraling, eerst zien of ik daar min of meer gezond, helder van geest en een beetje mobiel uitkom. Nu kunnen we opgelucht ademhalen. Geen horror, geen onoverkomelijke situaties, ik kan nog ademhalen ( ook wel prettig) en de uitval is niet toegenomen. Kijk, heb ik ook eens geluk. Ik hoor bij de Lucky Bastards. Werd ook wel eens tijd, zeg!
Het gesprek met de arts was prettig en to the point. Mijn eigen radiotherapeutisch arts, die we vorige week gesproken hadden, had haar vanaf zijn vakantieadres een mail gestuurd over mij en de "kudt" situatie waarin ik zo plotseling was beland. Dit geeft wel aan wat een bijzonder empatisch mens hij is. We boffen maar met hem:) To the point. Dat was ze. Duidelijk in dat als ik nog iets wilde regelen voor wat betreft de echt allerlaatste fase, ik daar echt nu mee bezig moest gaan. :) Ik kon haar snel geruststellen. " Joh, dat is allemaal al klaar. Ik ben daar al een jaar mee bezig geweest. Huisarts heeft alle beschikkingen en we hebben samen een goed dossier opgebouwd." Wat ben ik nu blij dat ik nooit maar dan ook nooit mijn kop in het zand heb gestoken! Hoe zwaar dat soms ook was. Ik moet er echt niet aan denken dat ik in deze fase pas over doodgaan zou durven denken en praten. Je energie opgebruiken om na te denken over moeilijke levensvraagstukken. Nu kan ik mijn energie volledig gebruiken om de dingen te doen waar ik kracht, plezier en moed uithaal. Veel beter! Don't worry, be happy. Grote vraag was ook: Wie houdt in vredesnaam nu de regie in dit spinnenweb?" Ik hang er wel lekker, maar heb inmiddels nieuwe specialisten erbij gekregen. Ik zie door de draadjes het net niet meer. Puntje van aandacht dus. De radiotherapeutisch arts begeleidt mij bij het afbouwen van de dexamethason. Er zal wekelijks telefonisch contact plaatsvinden. De afbouw begint woensdag , met kleine hoeveelheden. Mocht de druk weer toenemen, dan mag ik zelf ( net zoals ik nu al deed) dexamethason bijslikken. Ik ben daar voorzichtig mee, en heb het sporadisch gedaan. Af en toe een tablet in kwartjes snijden en kijken of de kleinste hoeveelheid al effect heeft. Het is en blijft namelijk de grootste troep die er is voor je lijf. Maandag de 21 bespreek ik met haar hoe de afbouw verloopt én of ik ermee door kan gaan. Hoe dan ook, er moet geen uitval zijn. Uitval vermindert de kwaliteit van leven, en dat wil niemand nu. Alles is erop gericht dat ik een periode nog optimaal kan leven en genieten. Check! Ik ben vóór ! De huisarts is nu de spil. Hij krijgt brieven, verslagen, uitslagen enz. Hij houdt mij in de gaten en neemt contact op met specialisten indien nodig. Fijn! Geen onnodig heen-en-weer gereis naar het ziekenhuis. Verder was de grote boodschap niet teveel richten op wat je voelt of denkt te voelen. Doen wat je wilt doen, doen wat je kan doen. Pers eruit wat erin zit. Squeeze :)
Dussssss.............heel voorzichtig denken we eraan om nog een weekendje met ons gezin én het gezin van mijn zus, naar de kneuterige Moezel af te reizen. Gewoon uit jeugdsentiment. Beetje wijn lurken, torte eten en mijmeren. Als ik dan nog redelijk fit ben, ga ik het boomklimpad doen. Nu heb ik er lef genoeg voor! Kan ik mezelf misschien nog één keer overwinnen :) Mooi!
Bij thuiskomst bleken we iets te vroeg te hebben gejuigd over de bezoeken aan het ziekenhuis. Eendikke enveloppe van de Isala. Of ik maar even wil komen opdraven voor een Myocardscan dagopname voor Onderzoek naar (dreigend) zuurstoftekort in het hart. Aangevraagd door mijn cardioloog, waarvan ik niet eens wist dat hij bestond:). Maar even uitzoeken dus! Beetje jammer dat ik de 24 uur ervoor zo'n beetje niets mag eten, drinken en binnen zuigen wat ik lekker vind.
Zo! En nu is het tijd voor koffie. Peet gaat met haar luie gat zich installeren op de ligstoel. Lekker dom een film kijken! Kortom, genieten van de dag die komen gaat :)
* eerste pluk haar heb ik inmiddels uit mijn hoofd kunnen trekken:) . Er is hoop voor Hamtaro!