Blij ei !
In het kader van
" zolang we de deur nog uit kunnen" gaan we elke dag op pad. Gewoon
het huis uit omdat het KAN, en omdat ik toch wel een beetje in beweging moet
blijven. Mijn been- en armspieren verdwijnen in rap tempo door de onovertroffen
medicatie die ik naar binnenwerk. Peet is dus volop in training. Wandelen is
het toverwoord in deze. Ik start met tempo "jeetje, als we zo doorgaan
komen we nooit ergens", maar merk gelukkig dat halverwege de uitdaging het
tempo iets omhoog gaat. Nooit gedacht dat ik zo trots als een aap met zeven
staarten zou zijn omdat ik me welgeteld één kilometer kan voortbewegen :)
Voor Rik is het aanpassen. Hij moet ineens kwart-stapjes nemen. Vreselijk tempo
voor hem dus. Nu maar hopen dat hij geen blessure oploopt door dit
onnatuurlijke gedrentel. (tsss, geen hardloopblessure voor hem dit keer)
Gisteren was een buitengewoon goede dag. Ik voelde het al toen ik wakker werd.
Het wordt een top dag! Voor het eerst geen hoofdpijn, geen rare gevoelens in
mijn lijf én een kop die op standje " Jeuj, ik ben een blij ei"
stond. * uitspraak gejat van een vriendin. Dank voor het lenen :)
Met zoveel energie in mijn lijf en kop , schoot ik meteen door in plannen
maken. Ineens wilde ik dat de voortuin, waar je 's avonds zo heerlijk in het
zonnetje kan zitten, weer zitplaatsen kreeg. De stoelen die er stonden waren
een beetje aan het verrotten. Geen porem en het zag er vreselijk ongezellig
uit. Dus in het kader van terminale nesteldrang togen we richting Apeldoorn om
een, lekker dik in de sale en dubbelsale, tuinset(je) te scoren.
Natuurlijk weer meer troep gekocht dan we nodig hadden. Ik werd bevangen door
een soort van Ikea trance. Oh, dit is handig, dit is leuk en dit is erg
gezellig. Zoiets :)
Al met al zijn we de hele dag met z'n tweeën op stap geweest en hebben ons
energiepeil omhoog weten te krikken. Even uit de terminale comfortzone stappen.
Even weg zonder gedachten. Het was goed!
Vandaag begin ik met afbouwen van de dexamethason. De dag van gisteren geeft
mij moed dat het misschien wel lukt om even een periode zonder die zooi te
kunnen functioneren. Het afbouwen gaat langzaam en met veel overlegmomenten met
de radiotherapeutisch arts. Dat geeft mij een veilig gevoel en houvast.
Ik hoop dan binnenkort ook weer iets langer te kunnen slapen dan de vijf
uur die ik gemiddeld maak op een nacht. Ik blijf het bagger vinden. Paar uur
vast slapen, daarna in blokjes van hooguit drie kwartier. Gelukkig val ik nog
steeds in slaap en lig niet te piekeren.
Ook is het vandaag "bezoekdag" in huize Bultman. Huisarts komt
vanmiddag voor de check-up en klachtenbespreking. :) Kan die mooi ff in mijn
buik drukken. Heb een irritant zeurende plekje onder mijn ribben.
Daarna komt de wijkzuster. Zolang ik de regie kan houden, wil ik hem houden.
Dussss, afspraak geregeld voor een intake gesprek. Ik wil dat ze op de hoogte
zijn van mijn wensen én dat ik enigszins zicht heb over wat er ons staat te
gebeuren als het specialistisch team ons huis komt binnenvallen. Schijnbaar is
dit niet een heel gebruikelijk verzoek, maar ze werken mee. Blij ei ben ik
wederom!
* Een pareltje was het bezoek bij Monique, mijn vriendin haptonoom. Ik heb
haar gevraagd om op mijn begrafenis te spreken. Iets waar ze meteen volmondig
ja op heeft gezegd. Zij heeft ons haar "speach" voorgelezen.
Ontroerend mooi, ontroerend ik, ontroerend confronterend. Met z'n drieën
echte tranen delen, verdriet doorleven, weer even emoties, zorgen en
liefde delen. Een moment van bezinning wat ons verder helpt in de acceptatie. Het
was goed