Have THE guts to face THE truth!
Duidelijk een gevalletje van "zelluf bewust opgezocht". De naakte waarheid uitgedrukt in cijfers, medische termen én keiharde feiten.
Gisteren kwam de waarheid door onze voordeur. In de vorm van verslagen uit het ziekenhuis, huisarts én thuiszorg mevrouw. De waarheid donderde letterlijk in mijn, al behoorlijk volgelopen brein en in die van mijn gezin. Zwart op wit ziet de waarheid er best wel een beetje, heel erg, verschrikkelijk klote, rauw en meer van dit soort statements uit.
Vreemd om de waarheid dubbel bevestigd te zien worden. Wat zeg ik? Maak er maar gerust drie-dubbel bevestigd van. Ik kende de waarheid al, maar schrok van de naakte feiten. Jeetje, nu snap ik ineens dat iedereen zo vreselijk verbaasd was/is dat ik nog min of meer gefunctioneerd heb tijdens de weken voor de MRI. En dat ik nu nog geheel zelfstandig, ok ok, soms met een beetje hulp:), door de dagen dartel.
Harde feiten: méér dan twintig metastasen/tumoren in mijn fijne brein. Kleine hersenen, grote hersenen, hersenstam. Alles doet gezellig mee. Een feestje zijn ze aan het bouwen in mijn bovenkamer. Beetje jammer dat ik de gastvrouw ben en er niet echt van kan meegenieten. We hadden de MRI al gezien en zagen idd veel feestgedruis, maar meer dan twintig? Die hadden we niet aan zien komen. Weer een gevalletje van:" Als Peet dan een keer iets heeft, heeft ze het ook meteen overdreven over the top goed!" Story of my life.
Meteen schoot er door mijn hoofd ( tja, schijnbaar is er nog plek om nog iets te laten bewegen in mijn brein) dat ik nu echt een periode van de dexamethason moet proberen af te komen. Met de harde gegevens die we nu hebben, weten we dat de dexa het enige middel is dat de oedeemopbouw in mijn hersenen nog iets kan temperen. Aangezien ik nu al op de helft van de maximaal voor het lichaam aanvaardbare hoeveelheid zit, houd ik weinig speelruimte over. Fingers crossed dat de bestraling iets heeft teweeggebracht. De slingers, hapjes en drankjes verdwenen zijn, zodat het feestje geen bal meer aan is J en alle gasten even mokkend in een hoekje gaan zitten.
De tweede truth kwam in de vorm van een wijkverpleegkundige mevrouw. Natuurlijk met een wit jasje afgezet met een vrolijk gekleurd biesje. Al snel was ons duidelijk dat we écht de liefdevolle kring mensen om ons heen nodig zullen hebben. De zorg is behoorlijk uitgekleed. Heel letterlijk ook J Ze willen me met alle liefde helpen met douchen enzo. Weinig mogelijkheden om te ONTmantelzorgen. Goed om te weten, nu kunnen we daarvoor andere mogelijkheden gaan bekijken. Het specialistisch team is wel heel zinvol. Ze prikken, pompen, plakken en praten. Die heb je dus echt nodig.
Goed dat we het gesprek zijn aangegaan. Het is voor hen nu duidelijk in wat voor een soort omgeving ze terecht komen én ook niet onbelangrijk, dat wij niet in een ontkenningsfase hangen, maar bewust bezig zijn met de eindspurt. Openheid in alles ook voor de thuis/hulp/douche/was/map invullende zorgmensen.
De truth vers achter de kiezen ( of in mijn geval, weggestopt in mijn inmiddels spontaan ontstane holle kies) en een beetje in een “wat moeten we hiermee” stemming, zo gingen we de avond in.
Vrienden brachten de zon weer binnen bij ons. Gert en Renee kwamen mijn schilderij brengen. De laatste stukjes afgemaakt en netjes in de vernis gezet. Maxime heeft er een mooie lijst om gedaan. Wat een verrassing. Ik ben er zó blij mee! Mijn straatje in Nice, waar we zoveel mooie herinneringen aanhebben, is in huis. Een impressie van het goede gevoel van toen.
Febe schoof ook aan en de avond werd mooi! Het werd heel gezellig in de voortuin van huize Bultman. En weer hebben vrienden ons geholpen om door een onwennig aanvoelende periode te komen. We konden samen de overstap maken naar een ontspannen avond, vol gezelligheid en verhalen. Mooi en dank hiervoor.