Leven in overdrive

Het nadeel van genieten van alle seconden, minuten, uren en dagen is dat de tijd letterlijk vliegt. Ik vlieg natuurlijk keihard mee! Geholpen door de onovertroffen energie provider in de vorm van dexamethason.

Als ik ’s morgens op de veranda zit pak ik mijn rustmoment. De dexa van de avond ervoor is dan iets uitgewerkt zodat ik mijn innerlijke rust ook echt voel. Dus om half vijf ’s morgens ben ik aan het bijtanken. Even weer in mezelf, even weer diep in mijn ziel mijn emoties vinden én doorvoelen. Een paar uur lang.

Dit zijn ook de momenten dat ik het intense verdriet, dat ik voel, kan vastpakken en omarmen. Goede momenten zijn het. Het is een bijna onmenselijke opgave om naar je dood toe te leven. Het lukt mij alleen maar als ik naast de intens mooie momenten ook de intens verdrietige momenten toelaat. Verdriet en blijdschap horen bij elkaar. Ze worden verbonden door de liefde en blijven daardoor in balans. Ik ben dankbaar dat ik, juist door de liefde van Rik, de kinderen, mijn zus en zwager en de fantastische vrienden/familie om ons heen, die weegschaal nog steeds in balans weet te houden. Zij zorgen ervoor dat ik in de voorbij razende tijd, zelfs door het pepmiddel heen, weer eventjes bij het intense verdrietige gevoel kan. Even samen echte tranen huilen. Even elkaar vasthouden omdat we weten dat we ooit moeten loslaten. Even de verschrikkelijke waarheid voelen en het enorm kudt vinden. Het zijn de rustpuntjes in mijn stuiterende dagen. Bijna van serene schoonheid, waarbij het niet uitmaakt hoe lang zo’n moment duurt. Het zijn momenten van bezinning én geven op een vreemde manier weer kracht om te kunnen genieten van al die seconden die mij nog gegeven zijn.

Na facing THE truth hebben we hele goede dagen gehad. Het is goed om de waarheid te weten. Even slikken en daarna komt “lust for life” weer aanwaaien. Hoeven we niets voor te doen. Het gebeurt gewoon!

Maar waar heb ik dan zo van genoten de afgelopen dagen? Niet echt van het weer. Pff, zelfs stilzitten leverde veel zweet op. Gelukkig zonder bloed en tranen

#Ik werd een happy camper! De reis die we wilden maken door Italië, natuurlijk met de tent, zit er niet in. Om nu 4 weken te gaan rondtrekken is, zelfs voor mijn onuitputtelijke optimistische kijk, geen reëel plan meer. Sterker nog. Ik wil het niet eens meer. Ik voel me veilig en vrolijk bij de mensen die nu om ons heen staan. Dat is nu waardevoller dan voor een tentje zitten en genieten van het uitzicht. : )

“s Morgens vroeg slofte ik naar de bakker voor verse harde broodjes. Gewoon omdat dat bij het ultieme camping gevoel hoort. Inmiddels is de tent weer even opgeruimd. Na het lekke luchtbed leek het ons ook heel waarschijnlijk dat de tent ook wel zou gaan lekken met regen. Dus afgelopen nacht toch maar in eigen bed geslapen.

Check! Toch nog gekampeerd. Ik ben er blij mee enne als het weer warm wordt gaan we gewoon weer kamperen. Op dunne slaapmatjes, met slaapzakje en de wc-rol voor de tent. Het moet natuurlijk wel net echt lijken!

#Een bijzonder mooie morgen met mijn zus beleefd. Beetje wandelen in het bos, goede gesprekken hebben op een aftands bankje, het intense verdriet van onze beide gezinnen uitspreken en bij de echte emoties kunnen komen. Het was goed. Allebei met een grote zonnebril op waarachter de tranen stroomden. Natuurlijk werd er afgesloten met een club-sandwich op een zonnig terras, zodat we beiden weer terug konden keren naar het “geluksgevoel”.

’s Avonds heerlijk bij mijn zus en zwager gegeten. Onder de notenbomen, hoe knus en gezellig kan het zijn! Veel herinneringen opgehaald en een ontspannen gezellige (zoals we altijd al hadden) avond gehad.

EN deze week met het “rode monster, zonder dakje” met mijn zwager op pad! Even mijn hoofd leeg laten waaien en genieten van de vrijheid die dat geeft! Ik heb hem al wel ingeseind dat er toch echt een lunch bij hoort ; )

#Jordy en Charlotte zijn, gelukkig, toch op vakantie gegaan. Niet drie weken naar Kroatië zoals gepland, maar een dikke week naar Luxemburg. Dicht genoeg in de buurt mocht er iets zijn en ver genoeg weg om ook echt een weekje uit de “terminale flow” te zijn. Het voelt zo goed dat ze toch zijn gegaan. Trouw sturen ze appjes en foto’s. Volop genieten ook voor ons. We zien plekjes waar we vroeger zelf met de kinderen kwamen. Een feest van herkenning én het levert veel gespreksstof op. Zoiets van “weet je nog, toen en toen” . Geweldig!

#Even de stad in met Marissa. Op zoek naar wat cadeautjes en heerlijk samen aan de koffie met een Italiaans gebakje. En enorm verwend worden door je dochter. Mijn armbandje dat ik had gekregen van Maris toen Marjo overleed, was helaas geknapt. Deze morgen kreeg ik een nieuwe van haar. Nu is mijn linker pols weer compleet. Twee armbandjes. Eén van Charlotte en Jordy en één van Marissa. Iets om even aan te raken als ik me onrustig voel. Instant rust levert mij dat op.

Alsof het nog niet genoeg was werden we ook nog verrast met twee mokken. Eén voor de liefste papa en één voor de liefste mama! Amsterdam Blond dus nog prachtig om te zien ook. Vrolijkheidsmokken : )

#Veel lieve vrienden op bezoek gehad. Ook weer met verrassingen. Een tas volgeladen met ijsjes, om het hoofd koel te houden. Geweldig! En ook hier weer, we appen hoor vanuit Italië. Mooi, kan ik vanuit mijn luie stoel meegenieten van wat er beleefd wordt. Foto’s bekijken en op google maps hun omgeving verkennen. Genieten voor mij dus!

Een net van hun vakantie teruggekeerde vriend en vriendin op de koffie. Met een prachtig canvas doek buiten. Omdat we daar nu zoveel vertoeven en het zo machtig prachtig gezellig mogelijk moet zijn. Blij dat we elkaar weer zagen. Ze gingen weg net voor mijn bestralingen toen we door de heren doctoren nog met onze neus in de diverse doemscenario’s werden gedrukt. Emotioneel weerzien.

Een neef die het afgelopen jaar trouw gebeld heeft om te vragen hoe het ging. Nu was hij in Nederland én wilde ons in levende lijve zien. Diepgaande gesprekken. Mooi.

#Zaterdag avond een collega met haar man. Nee, ik zeg het niet goed. Een vriendin met haar man. Zo doe ik haar recht. Haar heb ik ook gevraagd om iets te vertellen over mij tijdens mijn begrafenis. Iets over mij, over mijn werk, dat ik zoveel jaren met zoveel plezier heb gedaan. Werken was vaak een feestje voor mij. Vroegah heb ik dus de juiste keuze gemaakt. Emotioneel was het , maar zo prachtig mooi. Ik zag mezelf in alle woorden, zinnen. Mijn collega’s kennen mij goed en ik kon herkennen wie wat had gezegd over mij. Het bewijs dat het geen collega’s zijn maar vrienden. Lucky bastard ben ik toch, waar vind je dat tegenwoordig nog? Gouden tijden in een paarse school.

Na de emoties kwam naadloos de gezelligheid. Weer een avond met een kleurrijk randje. Genieten, lachen en sterke verhalen vertellen. Het was mooi!

# Een fles champagne én een dag later een fles wijn werd bezorgd! Om de hoogtepuntjes mee te vieren. Ontroerend mooi. Van de collega's van Rik en van oud-collega's van Rik. Een prachtige brief zat er bij de fles wijn. Mooie woorden in poëtische vorm tot zinnen gegoten. Zo mooi dat ik er traantjes om gelaten heb. Niet van verdriet maar omdat het pure schoonheid was.

En nu?

Het is über grappig dat ik mijn pruik Hamtaro heb genoemd. Mijn kop is namelijk tot hamsterhoofd uitgegroeid en heeft een gezonde rode kleur. Lekker hoor die dexa : ) Zo’n AH hamster maar dan zonder de Nederlandse vlaggetjes op de wangen. Verder is mijn buik een onherkenbaar onderdeel van mijn lijf geworden. Het lijkt een beetje als een buik van een hongerkindje. Die dexa wordt op deze manier een dure business. Nog even en ik moet gewoon nieuwe kleren halen omdat ik nergens meer inpas :(

Mijn haar is pluk klaar. En dat doe ik met verve. Plukken, plukken en plukken. Eraf met die zooi WANT ik zit al twee weken ongeduldig te wachten totdat het zou gebeuren.

Een poos geleden heb ik al met Anieck het geheime project X besproken. Als het dan toch gebeurt dan moet het maar een statement worden. Dan kan ik er in elk geval nog een hoogtepunt voor mij/ons van maken en meteen een goede reden om weer een fles champagne te laten ploppen. De aanverwante artikelen heb ik gisteren besteld. Zodra die door de brievenbus binnenvallen ga ik helemaal los met plukken ; )

Afbouwen van de dexamethason gaat boven verwachting goed. Inmiddels slik ik al twee milligram minder en breekt alleen af en toe het gepiep in mijn oren door. No prob, daar kan ik mee leven. Straks telefonisch consult met radiotherapeutisch arts. Mijn verwachting is dat ik gewoon door mag gaan met afbouwen. Dat wil ik ook, hoewel ik mijn doel heb bijgesteld. Ik wilde naar nul troep, maar nu vind ik 4 milligram in totaal ook reëel . Ook dan houd ik genoeg speling over als de tumoren weer gaan groeien. Dan kan ik misschien nog een paar weken stuiterend en blij rekken. We gaan het zien.

Verder komt er nog een fotograaf over de vloer. Een paar weken geleden heb ik een interview gegeven voor het blad Pal voor U, een tijdschrift voor palliatieve zorg. Het interview is mooi geworden. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Een klein documentje.

Ook kreeg ik de afstudeerscriptie van een antropologie student. Een scriptie over levensverhalen van ongeneeslijk zieke mensen. Mijn blog is in de scriptie verwerkt. Het lezen van de scriptie heeft mij geholpen om alles in het perspectief van het mens zijn te zien. De wetenschappelijk sociologische en antropologische kijk op wat er gebeurt met je mens zijn zo’n ontwrichtende boodschap te horen krijgt maakt hoe je je voelt weer normaal. En ik ben ook best een beetje trots dat ze één van mijn blogtitels als titel voor haar scriptie heeft gebruikt. Marthe, dank hiervoor!

Spreuk van de dag:

“Kijk ik om mij heen, dan sta ik midden in mijn leven”

Fijne dag allemaal,

Peet