Onverwacht heftig.

Gisteren is onze zoon Remco herbegraven en hoewel het goed voelde riep het heftige emoties op.

Een beetje onwennig reden we naar de begraafplaats. Geen van drieën hadden we ooit een herbegrafenis meegemaakt. Vreemd was het om naast het graf van Remco een draagbaar te zien staan. Dat maakte het ineens wel heel echt.

De heren die de herbegrafenis zouden uitvoeren waren aardig en gelukkig heel gewoon. Geen uitdrukkingsloze asgrauwe gezichten . Nee, doodnormale mensen die heel goed konden inschatten wat ze wel of niet konden zeggen. Rustig en duidelijk werd ons verteld wat er zou gebeuren. Ik had al vrij snel genoeg gezien en gehoord. Ben met Maris op een bankje gaan zitten wachten totdat ze klaar waren. Rik was wel dapper genoeg om er bij te blijven. Ik niet, ik ken mijn grenzen. -)

Voordat we het wisten liepen we met de draagbaar en bloemen de begraafplaats over. Heel vreemd. Ineens kwamen er weer allerlei beelden binnen vliegen. Ik wist ineens weer wat ik aanhad, wat mensen zeiden, hoe ze om ons heen stonden. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat ik ze niet meer wist.

Wat ik heel emotioneel vond was het staan bij mijn eigen graf. Ik heb in de diepte getuurd en mezelf proberen voor te stellen op welke hoogte mijn kist begraven zou worden. Weird. Wel mooi dat Remco precies onder mijn hoofd en hart ligt. Dat vind ik dan wel weer iets hebben. Nu had ik het turen in eigen graf niet op mijn bucket list staan, maar ben blij dat ik het gedaan heb. Lolz, hoeveel mensen kunnen me dat nadoen?

De plek is emotioneel beladen. We hebben bij M gestaan. Neefje en nichtje naast elkaar op een begraafplaats. Hoe vreselijk oneerlijk en hard kan het leven zijn. Hoe vreselijk veel energie kost het onze familie om het leven weer vorm te geven. Mijn zwager, zus en nichtjes die proberen te overleven in de draaikolk van verdriet en gemis. Ik weet dat het “waarom” een onzinnige vraag is. Maar de laatste weken schiet het wel door me heen. Waarom gebeurt dit allemaal. Waarom krijgt onze familie dit allemaal te verwerken. Ik word er boos en tegendraads van. Ook niet echt een “fijne state of mind”, maar ook daar moet ik doorheen.

Totaal uitgeput zijn we thuisgekomen. Elk verzonken in eigen gedachten en allemaal moe. Moe van alles wat er gebeurd is sinds februari 2013. Moe van het denken en moe van onszelf. En te moe om nog aan het eten koken te beginnen. Hiep hiep hoera, patat! -)

We hebben ons meteen ergens ingestort. Strijken, studie en bed. Het hoeft denk ik geen uitleg dat ik bij het bed hoor. Ik merk dat mijn lijf rust nodig heeft. Veel rust, anders lukt het me niet om nog iets actiefs te doen overdag. Ik geef er maar, min of meer mokkend, aan toe. Erop vertrouwend dat er wel weer een tijd komt waarin ik minder rust nodig heb. Tot die tijd vermaak ik me maar , opgerold in mijn warmte dekentje, met spelletjes doen, tv kijken en radio luisteren. Lang leve Woord.nl met de mooie radiodocumentaires.