Fysiotherapeuten en tissues

Een paar dagen geleden mocht ik weer een “hoe fit voel je je? “ lijst invullen. Deze lijst wordt gebruikt om te kijken waar je conditioneel staat (of ligt) in je dagelijkse leven.
Ik weet nog de eerste keer dat ik de lijst in mocht vullen. Toen was het al slikken. Doodnormale zaken bezigheden komen voorbij in de lijst. Over traplopen, stofzuigen, tillen, sociale contacten onderhouden, vermoeidheid enz.
Juist door die doodnormale bezigheden een label te geven (wat het je kost aan inspanning) word ik met de neus op mijn aftakelende lijf en conditie gedrukt.
Een vraag als : “Heeft uw lichamelijke gesteldheid (vrij vertaald) u belemmerd in het aangaan/onderhouden van sociale contacten?” is confronterend. Vooral als het antwoord “ja” is.

Ik heb heel veel lieve mensen om me heen. Zowel dichtbij als iets verder weg. Mensen die me heel waardevol zijn. Mensen die berichtjes blijven sturen, afspraken blijven maken en blijven komen. Het zijn wel aanhouders. Ik zit de godganse dag thuis, heb weinig te doen, maar ben tegelijk enorm lui in het onderhouden van de contacten.
Ik baal daar zelf enorm van. Ik denk wel eens bij mezelf, hoe is het mogelijk dat ik , terwijl ik geen ruk te doen heb, niet de tijd heb om al die lieve mensen te bezoeken/te bellen? Soms schaam ik mezelf ervoor omdat het lijkt alsof ik me voor niemand meer interesseer. Dat ik te lui ben om daadwerkelijk ergens heen te gaan. Een kleine moeite, toch?

De realiteit is dat het voor mij geen kleine moeite meer is. Als ik overdag visite krijg (wat erg fijn is) en daarna nog even bij zuslief aanwip, is de koek op. Wat ooit heel gewoon was, hele dag in touw om daarna nog ff bij een vriendin aanwippen, tien mailtjes schrijven en klooien op het motorforum, staat nu gelijk aan het lopen van een marathon. Zowel mijn lijf als mijn hoofd kunnen dat alles niet meer aan.
Alle dingen die je op een dag ongemerkt doet, kosten ineens heel veel moeite. Dan zijn ineens al die handelingen geestelijke- en lichamelijke krachtvreters.

De kunst is om een goede balans te vinden. Daar ben ik helaas nog niet goed in geoefend.. Ik graaf mijn kop in het zand, het liefst zo diep mogelijk. Net doen alsof het er niet is. Veel slapen, veel op bed liggen en zo min mogelijk doen. Dan lijkt het namelijk net alsof er niets veranderd is. Ook dat is een redelijke tijd vol te houden. Totdat je ineens een realiteitscheck krijgt. BAM!

Gisteren was het zover. Met hangen en wurgen had ik de lijst ingevuld. Nadat ik op de verzendknop had gedrukt, was het nare gevoel weg. Weer een staaltje van de kop in het zand steken.
Na de gebruikelijke gesprekken met mijn mede sporters (kind, ie liek wat beter as vorige weeke. Toen zag oe er nie ut.) en wat gehang aan de gewichten, mocht ik met de fysiotherapeut de lijst bespreken.
Ik zat nog niet met haar in het hokje of het gesnotter begon al. Meteen na de vraag; “Hoe voel je je?”. De waterkraan heb ik met alle kracht weer dicht proberen te draaien, wat uiteindelijk resulteerde in zacht gesnotter. Gelukkig hebben zelfs fysiotherapeuten dozen met tissues tegenwoordig :). Wat ik ergens in het zand had begraven omdat ik het niet wilde weten, kwam naar de oppervlakte. Het besef dat mijn ziekte slopend is. Een aftakeling die af en toe, heel ironisch, even stilstaat. Die momenten zijn goud waard, maar zorgen er tegelijk voor dat je even voor de realiteit wegkruipt.

Enfin, ik hoorde mezelf ineens zeggen dat het moeilijk is om onder ogen te zien dat ik minder kan. En dat dit door die kutkanker komt ( sorry voor het onbehoorlijke taalgebruik -) ) Dat ik tegen de toekomst opzie en dat deze periode van minder kunnen mij hieraan herinnert. Toen ik het hardop had gezegd viel er al iets van spanning van mij af. Mijn fysiotherapeute zei precies de goede dingen. Het hielp mij alles weer in het juiste perspectief te zien.
Dat ik weer uit de periode van “gat graven en induiken” ben is duidelijk. Ik kan nu weer onder woorden brengen wat er al weken in mijn hoofd rondspookte. Dat lucht op en geeft ruimte. Vandaag zag er al meteen anders uit. Ik heb even nagedacht waar ik mij zorgen over maak en ben vervolgens dingen gaan doen. Boodschappen, iets opruimen, lekker buiten zitten met een boek. Kleine dingen, maar ik doe weer wat. Dat geeft de kankerpatiënt weer moed.

Donderdag weer op audiëntie bij mijn huisarts. Gezellig babbelen over euthanasie en palliatieve sedatie. Ook dat moet ik doen. En dan ook maar heel dapper gaan vragen hoe het verdere verloop van mijn ziekte zou kunnen gaan en welke hulp ik qua pijnbestrijding en emotionele duikelingen kan krijgen. Het is tijd dat ik mijn kop uit het zand haal en deze fase van mijn ziekte met open vizier aanga. Het wordt tijd om nieuwe, haalbare, doelen te stellen, zodat ik weer vrolijk verder kan met mijn leven :)

Kortom, fysiotherapeuten en tissues. Een briljante combinatie.