Na 7 maanden eindelijk een weekend
Voor iedereen begint op zondag de nieuwe week al aan het weekendgevoel te morrelen. Op woensdag ook, maar dan op een prettige manier, nog twee dagen dan weekend. Ik heb nooit zo beseft dat weekenden bakens in een leven zijn. Tijdens weekenden kan je uitslapen (of niet), zie je vrienden, ga je niet werk gerelateerde dingen doen of keutel je gewoon wat in het rond. Omdat het kan en omdat je het verdiend hebt.
Sinds half februari dit jaar heb ik eigenlijk geen weekend meer ervaren. Alle dagen waren gewoon dagen van de week. Zondag had net zo goed woensdag kunnen zijn. De dagen volgden elkaar op zonder veel verschil. Het maakt namelijk niet uit of je nu op zaterdag of op donderdag lamlendig op de bank hangt, met in de worse case scenario een kotsemmer naast je en een halve snee brood die je toch echt naar binnen moet proberen te werken ( hehehe en erin moet zien te houden).
Sinds vorige week ben ik weer aan het werk gegaan. Nou ja werk............... ik ga fluitend naar mijn school om mijn lieve collega's van het werk te houden en om de pubers een beetje te pesten. Het voelt als thuiskomen in het warme nest en bij vlagen lijkt het alsof er niets veranderd is in al die maanden. Nu ben ik in de gelukkige situatie dat ik alles mag doen wat ik wil. Wil ik lesgeven? Geen probleem, dan schop ik een collega uit een klas en neem het over. Wil ik praten over hoe ik me voel? Dan zoek ik een collega op ( die dan zijn/haar tussenuur verprutst door met mij koffie te gaan lurken). Wil ik rt geven? Dan pluk ik een leerling uit een les. Mijn collega's en locatieleiders zijn helaas door de wol geverfd. In februari is onze directeur overleden aan, jawel, longkanker. 2 dagen na zijn begrafenis lag ik plotseling in het ziekenhuis met dezelfde ziekte. Bizar. Met alle klassen hebben we gesprekken gehad over "leven terwijl je weet dat je ongeneeslijk bent". Wat zou je dan doen? Pfff, ik heb het draaiboek van die gesprekken nog in mij la liggen. Blijf het nog steeds raar vinden, 4 dagen na die gesprekken zat ik in hetzelfde schuitje en ging het draaiboek rouwverwerking ineens over mij.
Toch maakt dat de situatie voor mij simpeler. Het pad is al eerder gelopen en wel door de meest inspirerende man die ik ooit gekend heb. Iedereen weet hoe het ziekteverloop kan zijn. Iedereen weet dat ik overvallen kan worden door vermoeidheid. Iedereen weet dat ik soms het niet kan opbrengen om te komen en dat mijn geheugen een Edammer gatenkaas is geworden. Maar bovenal weet iedereen dat mijn ziekte echt niet verdwijnt, ook al is er even niets meer van te zien op de foto's. Dat geeft rust en goede gesprekken. Ook met leerlingen. ( die werkelijk alles aan mij vragen: schrik je niet als je haar uitvalt? wat vinden je kinderen ervan dat je doodgaat? kan je 's nachts nog wel slapen? ben je bang om dood te gaan? ga je nu ook parachute springen? :) )
Maar ik dwaal af............weekenden, daar ging het over.
Ik heb weer een echt weekend gehad, compleet met uitslapen en rondlummelen. Straks ga ik huppelend en fluitend naar school om daar de boel weer eens op te porren :) Niet te lang natuurlijk, maximaal 2 uur per dag. Het moet niet echt op werken gaan lijken!
http://members.home.nl/h.giesen/hdmr/blog/Archief.html De blog van Han Giessen, mijn grote inspirator en voorbeeld. Op geheel eigen wijze schrijft hij over het verloop van zijn ziekte.
Sinds half februari dit jaar heb ik eigenlijk geen weekend meer ervaren. Alle dagen waren gewoon dagen van de week. Zondag had net zo goed woensdag kunnen zijn. De dagen volgden elkaar op zonder veel verschil. Het maakt namelijk niet uit of je nu op zaterdag of op donderdag lamlendig op de bank hangt, met in de worse case scenario een kotsemmer naast je en een halve snee brood die je toch echt naar binnen moet proberen te werken ( hehehe en erin moet zien te houden).
Sinds vorige week ben ik weer aan het werk gegaan. Nou ja werk............... ik ga fluitend naar mijn school om mijn lieve collega's van het werk te houden en om de pubers een beetje te pesten. Het voelt als thuiskomen in het warme nest en bij vlagen lijkt het alsof er niets veranderd is in al die maanden. Nu ben ik in de gelukkige situatie dat ik alles mag doen wat ik wil. Wil ik lesgeven? Geen probleem, dan schop ik een collega uit een klas en neem het over. Wil ik praten over hoe ik me voel? Dan zoek ik een collega op ( die dan zijn/haar tussenuur verprutst door met mij koffie te gaan lurken). Wil ik rt geven? Dan pluk ik een leerling uit een les. Mijn collega's en locatieleiders zijn helaas door de wol geverfd. In februari is onze directeur overleden aan, jawel, longkanker. 2 dagen na zijn begrafenis lag ik plotseling in het ziekenhuis met dezelfde ziekte. Bizar. Met alle klassen hebben we gesprekken gehad over "leven terwijl je weet dat je ongeneeslijk bent". Wat zou je dan doen? Pfff, ik heb het draaiboek van die gesprekken nog in mij la liggen. Blijf het nog steeds raar vinden, 4 dagen na die gesprekken zat ik in hetzelfde schuitje en ging het draaiboek rouwverwerking ineens over mij.
Toch maakt dat de situatie voor mij simpeler. Het pad is al eerder gelopen en wel door de meest inspirerende man die ik ooit gekend heb. Iedereen weet hoe het ziekteverloop kan zijn. Iedereen weet dat ik overvallen kan worden door vermoeidheid. Iedereen weet dat ik soms het niet kan opbrengen om te komen en dat mijn geheugen een Edammer gatenkaas is geworden. Maar bovenal weet iedereen dat mijn ziekte echt niet verdwijnt, ook al is er even niets meer van te zien op de foto's. Dat geeft rust en goede gesprekken. Ook met leerlingen. ( die werkelijk alles aan mij vragen: schrik je niet als je haar uitvalt? wat vinden je kinderen ervan dat je doodgaat? kan je 's nachts nog wel slapen? ben je bang om dood te gaan? ga je nu ook parachute springen? :) )
Maar ik dwaal af............weekenden, daar ging het over.
Ik heb weer een echt weekend gehad, compleet met uitslapen en rondlummelen. Straks ga ik huppelend en fluitend naar school om daar de boel weer eens op te porren :) Niet te lang natuurlijk, maximaal 2 uur per dag. Het moet niet echt op werken gaan lijken!
http://members.home.nl/h.giesen/hdmr/blog/Archief.html De blog van Han Giessen, mijn grote inspirator en voorbeeld. Op geheel eigen wijze schrijft hij over het verloop van zijn ziekte.