Mag het wat kosten?

Zomaar een bericht in de Volkskrant.

“Bijna de helft van de oncologen vindt dat de kosten moeten meespelen bij het besluit om een geneesmiddel voor te schrijven“ en “Veel nieuwe kankermedicijnen genezen niet maar verlengen het leven, soms heel kort, terwijl ze duizenden euro's per maand kosten”.

De realist in mij is het helemaal eens met de oncologen. Je pompt duizenden euro’s in mij, niet om mij te genezen maar om mijn leven te verlengen. Verlengen houdt ook in dat er ook duizenden euro’s moeten worden uitgegeven aan medicijnen tegen bijwerkingen. Ik dartel rond als een roze spaarvarken, maar uiteindelijk zal mijn lijf uit elkaar barsten. Dan kom ik terecht in de wereld van tweedelijns behandelingen én medicijnen, waarbij mijn kansen in percentages onder de twintig worden uitgedrukt. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te beseffen dat kosten en baten dan niet in evenwicht zijn. Een verlies - verlies situatie. Uiteindelijk ga ik toch dood. Hoe twee maanden verlenging eruit kunnen zien? De kans is groot dat ik de 61 dagen kotsend doorbreng, volgepompt met pijnstillers en 24/7 mantelzorgers en/of thuiszorg om me heen. Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat de bijwerkingen van de “laatste strohalm” medicijnen die van de eerstelijns medicatie zullen overtreffen.

De mens in mij kraakt onder dit financiële geweld. Dat ik tot de top 3 van duurste zieken behoor is beroerd. Gelukkig niet met stip op 1, maar die tijd komt er wel aan. Helaas krijgen steeds meer mensen op deze aardkloot kanker én worden er meer en meer medicijnen ontwikkeld. Hoe langer ongeneeslijk zieke kankerpatiënten leven, hoe duurder ze worden. Ik ben dé kostenpost van werkend Nederland.

Een moeilijke materie. Wie kan bepalen wat een maandje mensenleven mag kosten? Zelfs ik durf daar geen uitspraak over te doen. Mijn naaste omgeving doet er niet zo moeilijk over. Spreekt schande van de berichten in de media. Geen discussie en geen twijfel. Elke maand is er één en dat mag wat kosten. Het liefst een kassabon van meters lang. Verontwaardiging alom omdat mijn leven ineens een begroting wordt.

Het doet mij terugdenken aan het eerste gesprek met mijn huisarts. “ Denk eraan dat je verstandig blijft kiezen en bekijk altijd wat het je uiteindelijk oplevert”.

Ik begreep er helemaal niets van. Hoezo kiezen? Je kiest toch automatisch voor het leven? Je vecht toch om elke behandeling die er maar mogelijk is te krijgen? Je wilt toch koste wat kost in leven blijven? Een beetje kans is toch ook een kans?

Nu, 9 maanden later, begrijp ik het een beetje. Ik merk dat er langzaam iets verschuift in mijn manier van denken. Ik weet inmiddels hoe ziek je kan worden van de behandelingen. Twee en een halve maand aan tijd winnen, waarvan twee maanden ziek? Bij die gedachte begin ik me automatisch achter de oren te krabben. Het is voor mij niet meer zo vanzelfsprekend als het ooit was.

Voorlopig hoop ik die beslissing niet te hoeven maken. Het enige bonnetje waar ik me druk over wil maken is de kassabon die ik krijg bij de kerstboodschappen. Het mag wat kosten dit jaar ; - )