"leuk"

Het begint al bij de uitspraak van dé arts. Gewoon leuke dingen gaan doen nu!

Ik weet nog dat ik nukkig bedacht dat het net leek alsof de dingen die ik deed niet leuk genoeg waren.

Na de uitspraak van dé arts, met daar bovenop een uitspraak als “ wat ga je nu verder doen met je leven?” vindt iedereen (inclusief mijzelf) dat ik alleen nog maar leuke dingen mag gaan doen. Het leuke dingen doen heeft zich genesteld in mijn brein. Bijna tot het niveau van ’s nachts wakker schrikken omdat je leuke dingen moet doen.

Gewoon leuke dingen doen. Tja, probeer dat maar eens in te vullen. Als je niet uitkijkt ben je weken bezig om leuke dingen te verzinnen. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat je niets hebt gedaan, omdat je het te druk had met leuke dingen te verzinnen. Een andere bijkomstigheid is dat iedereen wil weten welke leuke dingen je hebt gedaan óf morgen gaat doen. Daarbij voorbijgaand aan het feit dat leuke dingen doen én steeds maar weer bedenken een vermoeiende bezigheid is. Van jezelf moet je de leuke dingen namelijk ook als intens leuk beleven.

En zo worden leuke dingen dwangmatige handelingen. Een schijnwereld die ervoor zorgt dat je omgeving opgelucht adem haalt terwijl jezelf happend naar adem krampachtig doet alsof het allemaal leuk is.

Inmiddels weet ik dat leuke dingen niet groots hoeven te zijn. Dat maakt het voor de omgeving wel iets lastiger.

Ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om dom aan de keukentafel te zitten met een kop koffie en te kijken naar “heel Nederland beweegt” terwijl ik op mijn laptop een stom spelletje speel. Het heeft mij maanden gekost om dat leuk te vinden. De reden waarom ik het leuk vind is simpel. Mijn gewrichten moeten ’s morgens rustig op gang komen, anders houd ik de hele dag last van pijnlijke knieën en vingerkootjes. Het dom eerst een uur aan de keukentafel zitten zorgt ervoor dat ik de rest van de dag leuk doorkom. En dat maakt dat “heel Nederland beweegt” voor mij het predicaat leuk verdiend. Van mij mogen ze de Televizier ring winnen. ;)

In de afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over “leuk”. Mijn conclusie is simpel. Mijn leven voor de diagnose was leuk, zelfs heel leuk. Leuke dingen deed ik genoeg. Mijn werk was leuk, mijn studie was leuk, mijn gezin was leuk, mijn familie was leuk. Het leukste was nog dat ik álles kon doen wat ik wilde. Niet dat ik dat deed, maar de mogelijkheden waren er. Dat was pas leuk.

Dus de uitspraak “ nu alleen maar leuke dingen gaan doen” is als een vlag op een modderschuit. De leuke dingen die je deed zijn voor een groot deel onmogelijk geworden en de woorden “leuk en doen” slaan nergens op als je de diagnose ongeneeslijk te horen hebt gekregen. Zo’n uitspraak van een arts maakt dat je jezelf onder druk zet. Je probeert krampachtig leuke dingen te doen en dat maakt dat je uitgeput raakt door het “leuk” doen. Uiteindelijk zie je jezelf “leuk” spelen omdat iedereen dat van je verwacht.

Mijn leven is op z’n leukst als ik gewone dingen zoals ieder ander kan doen.

Dus, als jullie mij op de bank zien liggen TLC kijken weet dan dat dát voor mij op dat moment het leukste is wat ik kan bedenken én dat ik er nog van geniet ook .

N.b.

Afgelopen weekend hebben we genoten van de kneuterigheid aan de Moezel. De wandeling naar het vliegveldje ( de Mont Royal liefhebbers weten waar ik het over heb) en terug ging voorspoedig. Soms verbaas ik mezelf : - ) Het was als vanouds met iets meer rust tussendoor en veel meer nachtrust. Maar ik kan volmondig zeggen: “ Het was LEUK!”