Eentje

Vorige week ben ik helemaal in mijn eentje naar Utrecht geweest. Toen ik in de trein zat schoot het me ineens te binnen dat ik niet meer zo vaak in mijn eentje ergens heenga. Vóór februari ging ik regelmatig in mijn eentje op pad. Ik moest sowieso eens per week in mijn eentje naar Friesland. Alsof ik naar het buitenland ging, zo voelde het. Ik, zo nachtblind als het maar kan, veroorzaakte de eerste studieavonden waarschijnlijk op de snelweg een mooie file richting Zwolle. Totdat na enkele keren de weg bekend werd. Het werd heerlijk scheuren, genieten van de flauwe grappen op 3FM en gewoon je gedachten laten vliegen. Dat is het leuke van in je eentje. Je hoeft met niemand rekening te houden, je hoeft niet sociaal te doen en je kan zelfs scheten laten zonder dat iemand er last van heeft. Niemand maakte zich zorgen om mij als ik alleen onderweg was.

Tegenwoordig is dat wel anders. Als ik al wegga, wil men weten waar ik naar toe ga, hoe lang het zal duren en wat ik daar ga doen. Heel soms voel ik me alsof ik 24/7 in het Big Brother huis doorbreng. Zelfs ongemerkt scheten laten gaat moeilijk.

Jullie snappen wel dat ik erg kort door de bocht ga . Dat doe ik wel vaker in mijn blog. Het levert fijne gedachtespinsels op.

Hoe dan ook, er is een subtiele verandering gaande. Als “zieke” word je nu eenmaal meer in de gaten gehouden. Ik deed dit zelf ook altijd. Je wilt namelijk niet dat jouw “zieke” ineens neerstort en/of instort. Ik snap dus helemaal waarom het gebeurt én dat vanzelf gebeurt.

Meestal laat ik het over mij heenkomen en trek me er niet zoveel van aan. Zo eigenwijs ben ik wel. Soms werkt het op mijn zenuwen. Dan voel ik van binnen een enorme woede opborrelen. Het liefst wil ik dan iets doen waardoor alles, maar dan ook alles om me heen ontploft. Een soort peuterpuberteit, waarbij ik stampvoetend wil schreeuwen “zelf doen” en bemoei je er niet mee!

Na lang nadenken ben ik erachter dat het te maken heeft met hoe zielig ik me op dat moment voel. Dan ben ik nukkig omdat ik zó hartverscheurend hard moet werken om mijn leven zinvolle vulling te geven. Je kan het vergelijken met “schilderen met nummertjes”. Maar dan zonder de handleiding en het voorbeeld. Grote invulvakken lijken makkelijk vol te kladderen. Maar heb je net alles mooi gekleurd dan kan je zo de witte verf pakken. Klats, weg ermee. Uiteindelijk moeten de kleuren van de grote vakken gebruikt worden voor de kleine vakjes. Mijn doekje werd bijvoorbeeld voor een groot deel gevuld met de kleur “werk”. Nu is het bijna maagdelijk wit. Het heeft me moeite gekost om de witte kwast te pakken. Elk stukje werk dat werd witgeschilderd kostte zweet en tranen. Een nieuwe mogelijkheid is hierdoor ontstaan, maar ik heb tijd nodig om de juiste kleur te mengen. Vandaar dat ik soms iemand de kwast uit de handen ruk. Bemoei je er niet mee. Dan stamp en mok ik even tot ik het geheel weer kan zien. Dan verdwijnt de grauwe waas en vaak blijken de kleuren prachtig te zijn.

Ik heb gemerkt dat het helemaal niet erg is om soms te veranderen in Petra Peuter, zolang ik maar het lef blijf houden om sorry te zeggen én uit te leggen waarom ik over de top reageerde. En dan ontstaat er ruimte om naar het schilderijtje te kijken en samen te klodderen. .

Maar, in mijn eentje naar Utrecht. Hoe, wat, waarom?

Ik als fervent gebruiker van de onbegrensde digitale mogelijkheden die het leven ons biedt, ben vorige week op uitnodiging van IKNL afgereisd naar Utrecht. Dit om mee te werken aan de optimalisering en het gebruikers vriendelijker maken van kanker.nl. Nu niet meteen de meest opwekkende naam voor een site, maar mijns inziens zeer nuttig voor kankerpatiënten en hun naasten.

Helemaal in mijn element was ik daar. Een macbook, internet verbinding én twee zeer sympathieke onderzoekers. Ik heb het als zeer zinvol ervaren en vond het fijn om even te kliederen op het schilderijtje van een ander :- ). Fijne bijkomstigheid was dat ik weer eens in mijn eentje onderweg was. En ja, ik heb me ingehouden. Ik heb geen scheten gelaten in de trein :-P