Help... ik leef :)
Half augustus was ik het zat. Dat getrek, geprik, geduw aan mijn lijf (en mijn emoties) kwam me mijn strot uit. Nu ging dat nogal gemakkelijk omdat mijn strot nog niet geheel hersteld was van de bestralingen :)
Enfin, in een overmoedige bui besloten Rik (mijn man) en ik dat het de hoogste tijd was om alle moed bij elkaar te rapen, alle zorgen opzij te schuiven en alle medicijnen in te pakken. Ik kreeg de opdracht om een reis door Italie te plannen en er werd een iets grotere tent gekocht (de tent die we bedacht hadden voor als we oud en krakkemikkig zouden zijn). Moest wel even slikken want ik vind mijzelf nog niet oud. Mijn omgeving vond mij daarintegen wel krakkemikkig dus heb ik me maar over mijn trots heengezet.
Alle afspraken in het ziekenhuis verschoven naar eind september. Ook niet geheel zonder slag en stoot. Sinds ik de boodschap heb gekregen dat ik ongeneeslijk ziek ben krijg ik te horen dat ik moet gaan genieten. Voor mijn artsen en regie-verpleegkundigen blijkt genieten plaatsgebonden te zijn. Het liefst in mijn achtertuin ofzo, lekker dichtbij de apotheek en de klaarstaande hulptroepen. Hehe, Italie vonden ze niet zo'n goed idee. Of ik wel wist dat dat niet dichtbij was en wat als....... Tja, wat als? Wat als......als ik mijn nek breek over een steentje in mijn achtertuin of me verslik in mijn anti-verslikkingsmedicijnen :) Alle wat alses dus maar gedecideerd weggewuifd en beloofd dat ik in september iedereen weer de hand zou schudden. (en wat gemompeld dat Italie ook prima ziekenhuizen heeft met doktoren die vast beter gekleed gaan :) )
We hebben dus drie heerlijke weken in Italie doorgebracht. Voor mij als, nogal lui geworden, kankerpatient was het de juiste keuze. Thuis begon ik me net zo te gedragen als de dame uit de shampoo reklame met futloos haar. Iedereen rende zich suf en ik hoefde zelf niets meer te doen. Hihi, op een camping moet je toch echt naar de wc lopen of je nu wilt of niet. Prima dus. Na een week had ik weer iets conditie opgebouwd. De tweede week ben ik zelfs nog de Vesuvius opgeklommen. Whaha, wat was ik blij dat er net een buslading met dikke Amerikanen was losgelaten. Had ik genoeg kneusjes om me heen om mijn eigen beperkingen te camoufleren. Ik heb al wel besloten dat ik never nooit de Alpe D'huez op ga, zelfs niet voor een goed doel :)
Inmiddels heb ik mij weer netjes gemeld bij de hulptroepen in het ziekenhuis. Alles ziet er rustig uit in en rondom mijn longen. Tumor kleiner, lymfeklieren niet groter of vermeerderd. Nu zegt mij dit helemaal niets. Ten eerste kan je op een rontgenfoto niet echt veel zien en ten tweede heb ik altijd garantie tot de voordeur in het ziekenhuis :) Begin november een petscan, da's dan wel weer spannend. De scan zelf niet, ik heb nogal de neiging om in slaap te vallen dus merk er nooit iets van, maar de uitslag hiervan. Wat als.................kijk nu doe ik het zelf ook!
Ik leef er dus tot november maar weer lustig op los. En dat is best eng!
Eerst liep ik hand in hand met de dood. Nu loopt de dood achter mij aan en weet ik niet precies waar hij is. Vandaar de titel van deze blog...........help Ik leef!
Enfin, in een overmoedige bui besloten Rik (mijn man) en ik dat het de hoogste tijd was om alle moed bij elkaar te rapen, alle zorgen opzij te schuiven en alle medicijnen in te pakken. Ik kreeg de opdracht om een reis door Italie te plannen en er werd een iets grotere tent gekocht (de tent die we bedacht hadden voor als we oud en krakkemikkig zouden zijn). Moest wel even slikken want ik vind mijzelf nog niet oud. Mijn omgeving vond mij daarintegen wel krakkemikkig dus heb ik me maar over mijn trots heengezet.
Alle afspraken in het ziekenhuis verschoven naar eind september. Ook niet geheel zonder slag en stoot. Sinds ik de boodschap heb gekregen dat ik ongeneeslijk ziek ben krijg ik te horen dat ik moet gaan genieten. Voor mijn artsen en regie-verpleegkundigen blijkt genieten plaatsgebonden te zijn. Het liefst in mijn achtertuin ofzo, lekker dichtbij de apotheek en de klaarstaande hulptroepen. Hehe, Italie vonden ze niet zo'n goed idee. Of ik wel wist dat dat niet dichtbij was en wat als....... Tja, wat als? Wat als......als ik mijn nek breek over een steentje in mijn achtertuin of me verslik in mijn anti-verslikkingsmedicijnen :) Alle wat alses dus maar gedecideerd weggewuifd en beloofd dat ik in september iedereen weer de hand zou schudden. (en wat gemompeld dat Italie ook prima ziekenhuizen heeft met doktoren die vast beter gekleed gaan :) )
We hebben dus drie heerlijke weken in Italie doorgebracht. Voor mij als, nogal lui geworden, kankerpatient was het de juiste keuze. Thuis begon ik me net zo te gedragen als de dame uit de shampoo reklame met futloos haar. Iedereen rende zich suf en ik hoefde zelf niets meer te doen. Hihi, op een camping moet je toch echt naar de wc lopen of je nu wilt of niet. Prima dus. Na een week had ik weer iets conditie opgebouwd. De tweede week ben ik zelfs nog de Vesuvius opgeklommen. Whaha, wat was ik blij dat er net een buslading met dikke Amerikanen was losgelaten. Had ik genoeg kneusjes om me heen om mijn eigen beperkingen te camoufleren. Ik heb al wel besloten dat ik never nooit de Alpe D'huez op ga, zelfs niet voor een goed doel :)
Inmiddels heb ik mij weer netjes gemeld bij de hulptroepen in het ziekenhuis. Alles ziet er rustig uit in en rondom mijn longen. Tumor kleiner, lymfeklieren niet groter of vermeerderd. Nu zegt mij dit helemaal niets. Ten eerste kan je op een rontgenfoto niet echt veel zien en ten tweede heb ik altijd garantie tot de voordeur in het ziekenhuis :) Begin november een petscan, da's dan wel weer spannend. De scan zelf niet, ik heb nogal de neiging om in slaap te vallen dus merk er nooit iets van, maar de uitslag hiervan. Wat als.................kijk nu doe ik het zelf ook!
Ik leef er dus tot november maar weer lustig op los. En dat is best eng!
Eerst liep ik hand in hand met de dood. Nu loopt de dood achter mij aan en weet ik niet precies waar hij is. Vandaar de titel van deze blog...........help Ik leef!
3 reacties
Liefs: Mathilde.