En dan....

............heb je ineens een "met oprechte deelneming" kaart in de bus. Oeps, iemand die de klok heeft horen luiden en niet wist waar de klepel hing.
Beetje ongemakkelijk voelde het wel. Ik durfde me bijna niet meer in de straat te vertonen. Jeeetje, de verre verre buurman zou zich doodschrikken als hij mij zou zien lopen. Een beetje plaatsvervangende schaamte overheerste hier. Iemand moest het goede nieuws aan de verre verre buurman gaan vertellen, maar wie? Zoals vaak bij ongemakkelijke zaken schoot iedereen weg toen de vraag op tafel werd gegooid. Niemand wilde. Nou ja, mijn zoon wilde wel. Kon hij meteen mooi zeggen dat een bosje bloemen meer op prijs werd gesteld :). Enfin, uiteindelijk werd er besloten dat we dan maar een lief briefje door de desbetreffende deur zouden gooien.
Zoals veel dingen in het leven loste het probleem zichzelf op. De verre verre buurman stond 's avonds ongemakkelijk bij de voordeur te wiebelen. Hij schaamde zich dood. Ik schaamde me bijna dat ik nog in leven was en mompelde iets van " euh, wel lief van je en inderdaad ik had het zomaar kunnen zijn".
We hebben er toch wel lol om gehad. Een actie die alleen maar bij ons kan plaatsvinden. Eigenlijk was het ook wel weer eens tijd voor zoiets onvoorstelbaar sukkeligs. Des Petra's, ook al kon ik er nu niets aan doen.

Januari 2014. Wel even wennen voor mij. Ik had vorig jaar februari niet gedacht dat ik 2014 zou halen. Eigenlijk had ik mezelf al afgeschreven. Over and done! Nooit bedacht dat ik in 2014 de krokussen weer op kan zien komen. Nooit bedacht dat ik "Rik ontmoet Abraham" feest in januari kan meemaken. Nooit bedacht dat ik mijn eigen verjaardag in februari kan vieren. Nooit bedacht dat je niets weet te zeggen als de klok 12 slaat en het nieuwe jaar begint.
We keken elkaar aan en het werd stil. Het enige wat ik kon uitbrengen was "ik hou van jou" en " rottiger dan 2013 kan het toch niet worden?". Maar had ik vuurwerk. Voor het eerst in mijn leven heb ik me als een halt jongere uitgeleefd. Er schoot zelfs door mijn hoofd heen dat ik het het knalwerk wel aan elkaar kon knopen. Gelukkig had ik verstandige mensen om mij heen, anders was mijn polyester jasje nu onderdeel van mijn lijf.

Hoe fijn was het dat de bel ging en er mensen naar ons toe kwamen. Geweldig! Het gaf mij een energiestoot. Zelfs een atoomstoot. Ik heb het tot 4 uur 's nachts uitgehouden, zonder een centje pijn. Een nacht om te koesteren.

En dan............
is het januari en begint de onrust weer te borrelen. Nog 4 weken.
Ik probeer het uit mijn systeem te bannen, maar het zwaard van Damocles zwiept weer heen en weer. Het puntje is bijna voelbaar, al wil ik het niet. Ik heb nooit van tentamens en examens gehouden. Ze brachten mij altijd op de toppen van mijn zenuwen. Eigen inbreng en inzet waren genoeg om het tot een goed einde te brengen.
Deze test kan ik niet beïnvloeden met inzet en inbreng. Ook niet met kaarsjes aansteken, mediteren of knallen met vuurwerk. Dat maakt het zo fucking moeilijk. Ik heb er geen enkele invloed op.

:) Plan B dus

* sporten 3 keer per week
* sauna
* schilderen op zondag
* feestje organiseren voor Abraham
* afscheid nemen van een super kerstboom
* pijn laten wegmasseren door Alie
* samen iets haptonomisch ondernemen :)
* naar de bioscoop om te zien hoe een sneeuwpop zijn neus probeert te houden
* koken uit het Groot Indonesisch Kookboek
* de gulle gevers van het kookboek uitnodigen voor een etentje
* logo proberen te ontwerpen voor een kindercoach

Kortom, bezig blijven dus :P