Waarom schrijf ik een blog?

Vandaag had ik een echte “mijmer” dag.

Mijmeren, wat een prachtig woord.

Het klinkt zo mooi, lieflijk en zangerig.

Zo voelt het ook. Een beetje dobberen op gedachten en uitspraken die de laatste dagen voorbij zijn komen waaien. Mijmeren is de tegenhanger van piekeren. Piekeren maakt je onrustig, gejaagd en uiteindelijk negatief. Mijmeren geeft rust, heeft de tijd en zorgt er zelfs voor dat de meest akelige scenario’s positief worden.

Ik ben al piekerend begonnen met de kerstboom aftuigen. Ik had bedacht dat het ding maar zo snel mogelijk bal vrij moest worden gemaakt. Een beetje schudden en de (nog hele) ballen oprapen en opbergen. De negatieve gedachten geen tijd geven om te settelen in mijn gestel. Snel weg, snel vergeten. Net doen alsof het er niet toe doet.

Nadat ik de eerste ballen er min of meer had uitgerukt begon het mijmeren. Heerlijk.

Bal voor bal ronddraaiend in mijn handen. Ik besloot dat deze ballen een eigen plek verdienen in de kerst-verzamel-troep-dozen. We hebben nog nooit zo’n mooi versierde boom gehad. Wat zeg ik? We hebben nog nooit zo’n intense kerst beleefd.

Het piekeren verdween. Met een goed gevoel heb ik de ballen en ijsbeertjes J opgeborgen. Alles netjes bij elkaar, zelfs de lichtjes uit de knoop. Dit jaar komt er, hoe dan ook, weer zo’n mooi versierde boom. En iedereen zal glimlachen als ze de versieringen van 2013 in hun handen houden. Het kan niet anders. Mijn mijmerende gedachten zijn onderdeel geworden van doodgewone kerstballen. Ballen met een gouden randje. Het lijkt wel een Disney film.

Het mijmeren ging gewoon door. Gevoed door reacties op mijn blog. Schriftelijk én mondeling.

Wat is begonnen als een uitlaatklep voor mijzelf, blijkt een welkome aanvulling te zijn op alle informatie (medisch en lichamelijk) over het hebben van kanker. Ik weet als geen ander dat er maar weinig blogs zijn over hoe je emotioneel kan overleven als je kanker hebt. Ik heb me rot gezocht op het wereld wijde web. Wat ik vond was heel veel informatie over de lichamelijke ongemakken en heel weinig antwoorden over hoe je je voelt als je niet meer kan werken, als je niet meer het snelle tempo kan volhouden, als je moeite hebt om je sociale contacten te onderhouden, als je jezelf gek maakt met gedachten over afscheid, loslaten en dood gaan enz. Vreselijk vond ik dat. Ik was niet op zoek naar gegevens, maar naar gevoelens. In de hoop dat ik ze dan zou herkennen en zou weten dat het een “normaal” iets zou zijn.

Dat al die gevoelens en emoties “normaal” zijn wordt mij nu duidelijk. Dat maakt mij ook weer sterker. Wat ik dacht te moeten zoeken, heb ik dus gewoon in mij. Ik weet nu dat alles wat ik voel “normaal” is, want het wordt herkend door lotgenoten. Hoe simpel kan het leven zijn.

Een groot voordeel is ook iedereen weet wat mij bezighoudt. Dat scheelt een hoop “om de hete brij heen draaien “ en maakt dat ik toegankelijk ben voor anderen. De blog is altijd een aanknopingspunt voor een gesprek, waarbij mensen doorvragen op punten waar de blog stopt. Het neemt drempels weg en maakt dat mensen mij durven te benaderen.

Dat levert het schrijven én openbaar maken van een blog dus op!

n.b. Mijn blog publiceer ik ook via blogspot. Voor mijn naaste en verre omgeving.