OK, doe mij er dan maar twee
Screening longkanker. Ik kan er niet omheen. Hot news.
Mijn online kranten staan er vol mee, Kanker.nl staat er vol mee en op twitter stromen de tweets binnen. 1 + 1 is geen 2. Iedereen heeft er iets over te tweeten, retweeten of wil gewoon een mening ventileren. 1 wordt ineens 1000 en 1.
Natuurlijk ben ik, nieuwsgierig als altijd, gaan lezen. De gelinkte artikelen, gestarte discussies, anekdotes, tv opnames, meningen én uitlatingen. Na een half uur had ik er wel genoeg van en begon ik spontaan Doe Maar te neuriën. OK, geef mij er dan maar twee. (voor de nostalgie liefhebbers http://www.youtube.com/watch?v=jIMApLXcQtY)
De vrolijke toontjes van Doe Maar deden mij glimlachen, zelfs tijdens het lezen van de "eigen schuld, dikke bult" commentaren.
Neemt niet weg dat ik wederom geconfronteerd word met het feit dat ik een niet zo'n sexy vorm van kanker heb. Mijn tumor valt onder de categorie "had je maar niet zo stom moeten zijn". Alsof ik me daar niet van bewust ben. Het schuld gehalte zit gebrandmerkt in mijn systeem, daar heb ik echt geen extra input voor nodig.
Ik kan de tijd niet terugdraaien. Geen play back optie op het leven. Een optie die heel veel mensen graag willen hebben. Hoeveel is er wat je wilt terugdraaien? Vergeten? Overdoen?
Teveel om op te noemen. Variërend van blunders, zwakheden tot onvergeeflijke stommiteiten
Ik ben een expert in nadenken over mijn leven geworden.
Inmiddels heb ik het nadenken al overgeheveld naar het het doen of juist niet doen. Contacten hersteld, sommige contacten afgeschreven en andere contacten een extra dimensie gegeven.
Zo heb ik me nu eindelijk losgeweekt van een werkklimaat waar ik niet in paste. Ik was er al klaar mee lang voordat ik mijn nieuwe baan begon, maar het etterde nog door in mijn systeem. Nu is dat eindelijk weg. Het doet er niet meer toe.
Zo voel ik ineens welke vriendschappen echt zijn. Bijzonder waardevol.
Zo zijn verbroken vriendschappen weer heel gemaakt. Het voelt als thuiskomen. Uiteindelijk blijken verbroken vriendschappen nooit verbroken te zijn geweest.
Zo durf ik ineens te vertellen hoe ik me voel. Wat zeg ik? Ik durf ook te vertellen als iets me niet zint, als een opmerking me raakt en als ik denk dat mijn boodschap niet duidelijk overkomt. Dit vergt nog wel enige oefening. Ik moet hierbij mezelf helemaal blootgeven . Blijft een moeilijk puntje.
Zo krijg ik heel veel nieuwe mensen om me heen. Ineens wordt mijn wereld groter. Collega's worden vrienden, vage kennissen worden vrienden en vrienden van worden vrienden. Mooi toch!
Doe Maar , daar begon deze blog mee
Doe Maar of Doe Maar niet. Dat zal uiteindelijk mijn keuze mogelijkheid zijn. En dan maakt het niet meer uit of je gerookt hebt of niet :)
Mijn online kranten staan er vol mee, Kanker.nl staat er vol mee en op twitter stromen de tweets binnen. 1 + 1 is geen 2. Iedereen heeft er iets over te tweeten, retweeten of wil gewoon een mening ventileren. 1 wordt ineens 1000 en 1.
Natuurlijk ben ik, nieuwsgierig als altijd, gaan lezen. De gelinkte artikelen, gestarte discussies, anekdotes, tv opnames, meningen én uitlatingen. Na een half uur had ik er wel genoeg van en begon ik spontaan Doe Maar te neuriën. OK, geef mij er dan maar twee. (voor de nostalgie liefhebbers http://www.youtube.com/watch?v=jIMApLXcQtY)
De vrolijke toontjes van Doe Maar deden mij glimlachen, zelfs tijdens het lezen van de "eigen schuld, dikke bult" commentaren.
Neemt niet weg dat ik wederom geconfronteerd word met het feit dat ik een niet zo'n sexy vorm van kanker heb. Mijn tumor valt onder de categorie "had je maar niet zo stom moeten zijn". Alsof ik me daar niet van bewust ben. Het schuld gehalte zit gebrandmerkt in mijn systeem, daar heb ik echt geen extra input voor nodig.
Ik kan de tijd niet terugdraaien. Geen play back optie op het leven. Een optie die heel veel mensen graag willen hebben. Hoeveel is er wat je wilt terugdraaien? Vergeten? Overdoen?
Teveel om op te noemen. Variërend van blunders, zwakheden tot onvergeeflijke stommiteiten
Ik ben een expert in nadenken over mijn leven geworden.
Inmiddels heb ik het nadenken al overgeheveld naar het het doen of juist niet doen. Contacten hersteld, sommige contacten afgeschreven en andere contacten een extra dimensie gegeven.
Zo heb ik me nu eindelijk losgeweekt van een werkklimaat waar ik niet in paste. Ik was er al klaar mee lang voordat ik mijn nieuwe baan begon, maar het etterde nog door in mijn systeem. Nu is dat eindelijk weg. Het doet er niet meer toe.
Zo voel ik ineens welke vriendschappen echt zijn. Bijzonder waardevol.
Zo zijn verbroken vriendschappen weer heel gemaakt. Het voelt als thuiskomen. Uiteindelijk blijken verbroken vriendschappen nooit verbroken te zijn geweest.
Zo durf ik ineens te vertellen hoe ik me voel. Wat zeg ik? Ik durf ook te vertellen als iets me niet zint, als een opmerking me raakt en als ik denk dat mijn boodschap niet duidelijk overkomt. Dit vergt nog wel enige oefening. Ik moet hierbij mezelf helemaal blootgeven . Blijft een moeilijk puntje.
Zo krijg ik heel veel nieuwe mensen om me heen. Ineens wordt mijn wereld groter. Collega's worden vrienden, vage kennissen worden vrienden en vrienden van worden vrienden. Mooi toch!
Doe Maar , daar begon deze blog mee
Doe Maar of Doe Maar niet. Dat zal uiteindelijk mijn keuze mogelijkheid zijn. En dan maakt het niet meer uit of je gerookt hebt of niet :)
1 reactie