Emoties
Emoties zijn rare dingen,
soms geven ze je kracht,
soms kosten ze je kracht.
Ik dacht dat ik alle varianten die er maar bestaan op het gebied van emoties doorleefd had. Hoe dom.
We door- en overleefden de dood van onze tweede zoon, we door- en overleefden de dood van onze vaders en moeder. We door- en overleefden de normale crisissen die stellen doormaken. We door- en overleefden mijn doodsvonnis.
Emoties kunnen kracht geven en kracht kosten. Tegelijkertijd. Daar kwam ik 11 februari achter. Mijn lichamelijke klachten stopten. Mijn emotionele gedachten over mijn aankomende dood stopten. Mijn gezin stopte met bezig zijn over mijn kanker.
Op 11 februari stopte onze wereld. Om zich te focussen op een mooie, lieve, dappere, vol zelf vertrouwende, veelbelovende jongvolwassen vrouw.
Ineens bleken emoties kracht te kunnen geven en te kosten. Tegelijk. Wonderlijk.
We zijn twee dagen na haar begrafenis toch op reis gegaan. Eerst met veel tegenzin, maar dankzij een intens emotionele geschreven brief van mijn zus en zwager uiteindelijk met een goed gevoel. Geniet van elkaar en de nieuwe dingen, dat was hun boodschap.
De foto van M heb ik de hele vakantie bij me gehad. De boot waarop we dobberden had een mooie kapel. Beetje Italiaanse kitsch, maar wel met mooie muziek. Ik heb daar gezeten met haar foto en dé brief. De kitsch kreeg na een tijdje zelfs een rustgevende glans.
De vakantie werkte goed. In Verweggistan ben je anoniem. Niemand weet dat je kanker hebt en niemand weet dat je de stempel ongeneeslijk hebt gekregen. Niemand weet dat je een dierbare, onvergetelijke zonnestraal hebt verloren. Die combinatie werkt. Het houdt de motor draaiend. Zelfs tot diep in de nacht.
De prijs betaal je wel. Gewoon door een avond knock-out heel vroeg naar bed te gaan. Bijslapen. Gelukkig wel om 23:00 uur nog een pizza in de hut krijgen, dankzij Rik. Geweldig om zo'n man te hebben. Onze Belgische "late borrel" medereizigers heb ik uiteindelijk wel mijn kanker status verteld. Zij zagen mijn kaarsje ook uitgaan tijdens de avond. Of zagen Rik mij in bescherming nemen. Enige uitleg was nodig vond ik. Amaai. :)
Ik heb een geweldige reis beleefd. Formidable. Zoals het hoort. Met M in mijn gedachten en met veel mooie momenten.
Helaas mijn ribben wederom gekneusd dankzij de airco in de bus én de wervelstorm op
de laatste rij in het vliegtuig. Non-stop hoestbui :(
Het was in no time back to reality.
soms geven ze je kracht,
soms kosten ze je kracht.
Ik dacht dat ik alle varianten die er maar bestaan op het gebied van emoties doorleefd had. Hoe dom.
We door- en overleefden de dood van onze tweede zoon, we door- en overleefden de dood van onze vaders en moeder. We door- en overleefden de normale crisissen die stellen doormaken. We door- en overleefden mijn doodsvonnis.
Emoties kunnen kracht geven en kracht kosten. Tegelijkertijd. Daar kwam ik 11 februari achter. Mijn lichamelijke klachten stopten. Mijn emotionele gedachten over mijn aankomende dood stopten. Mijn gezin stopte met bezig zijn over mijn kanker.
Op 11 februari stopte onze wereld. Om zich te focussen op een mooie, lieve, dappere, vol zelf vertrouwende, veelbelovende jongvolwassen vrouw.
Ineens bleken emoties kracht te kunnen geven en te kosten. Tegelijk. Wonderlijk.
We zijn twee dagen na haar begrafenis toch op reis gegaan. Eerst met veel tegenzin, maar dankzij een intens emotionele geschreven brief van mijn zus en zwager uiteindelijk met een goed gevoel. Geniet van elkaar en de nieuwe dingen, dat was hun boodschap.
De foto van M heb ik de hele vakantie bij me gehad. De boot waarop we dobberden had een mooie kapel. Beetje Italiaanse kitsch, maar wel met mooie muziek. Ik heb daar gezeten met haar foto en dé brief. De kitsch kreeg na een tijdje zelfs een rustgevende glans.
De vakantie werkte goed. In Verweggistan ben je anoniem. Niemand weet dat je kanker hebt en niemand weet dat je de stempel ongeneeslijk hebt gekregen. Niemand weet dat je een dierbare, onvergetelijke zonnestraal hebt verloren. Die combinatie werkt. Het houdt de motor draaiend. Zelfs tot diep in de nacht.
De prijs betaal je wel. Gewoon door een avond knock-out heel vroeg naar bed te gaan. Bijslapen. Gelukkig wel om 23:00 uur nog een pizza in de hut krijgen, dankzij Rik. Geweldig om zo'n man te hebben. Onze Belgische "late borrel" medereizigers heb ik uiteindelijk wel mijn kanker status verteld. Zij zagen mijn kaarsje ook uitgaan tijdens de avond. Of zagen Rik mij in bescherming nemen. Enige uitleg was nodig vond ik. Amaai. :)
Ik heb een geweldige reis beleefd. Formidable. Zoals het hoort. Met M in mijn gedachten en met veel mooie momenten.
Helaas mijn ribben wederom gekneusd dankzij de airco in de bus én de wervelstorm op
de laatste rij in het vliegtuig. Non-stop hoestbui :(
Het was in no time back to reality.
1 reactie