Doe maar Dubai

We zijn op een on-Italiaanse manier ingescheept. Alles verliep rustig en zonder zenuwachtig geschreeuw. Het leek wel alsof we met een Duitse rederij op pad gingen.

De hut is prima, het bed is nog beter. Alleen jammer dat je het gevoel hebt in een kast te slapen. Tja, dat is de consequentie als je een binnen hut hebt. Je wordt wakker en hebt werkelijk waar geen idee of het dag of nacht is. Geen raampje om even naar buiten te gluren.

Vanmorgen vroeg werden we in het Italiaans wakker geschreeuwd via de intercom. Na het Italiaans volgden nog 6 andere talen. Al met al duurde het een stief kwartier voordat we verder konden slapen. Een uur later begon het hele riedeltje weer op geluidsniveau hoog. We moesten het bed uit. Oefenen wat te doen als we zinken.

Na 10 trappen hoestend omhoog te zijn geklommen ( liften waren afgesloten) zaten we alsnog verkeerd. Weer 8 trappen naar beneden dus. Hijg hijg. Met de reddingsboot in zicht werden we weer terug gestuurd. We waren ons zwemvest vergeten. Kon die arme Rik weer terug naar de hut. Eenmaal in zwemvest gehesen moesten we in rijtjes van 5 braaf wachten op de ijsberg.

Weer een riedel in het Italiaans, Engels, Frans enz. Al met al hebben we er een half uur gestaan en geen ijsberg zien opdoemen.

Na de vermoeiende oefening hop in de ligstoel met bediening. Het eten is heerlijk en erg Italiaans en er is genoeg drank om , mocht het een keer niet zo smaken, de boel weg te spoelen.

Dubai was prachtig. We konden onze ogen niet geloven. Wat een bijzondere gebouwen, auto's, winkels en Burka's. Er waren zelfs zwart doorzichtige Burka"s waaronder een legging werd gedragen en torenhoge hakken. De sluier was dan wel weer ondoorzichtig. In de vrouwen toiletten, die mijlenver van de mannen toiletten liggen, gingen de sluiers af en kwamen de make-up dozen tevoorschijn. Stuk voor stuk zeer moderne vrouwen die niet de indruk wekten dat ze zich beperkt voelden door hun gewaad.

Er rijden taxi's met roze gekleurde daken. Dat zijn de taxi's voor vrouwen, de bestuurder is ook vrouw. Vrouwen crossen hier trouwens gewoon met de auto door de stad. Daar hebben ze geen man voor nodig.

Je zou bijna vergeten dat je in het Midden Oosten bent.

De reality check kwam tijdens het eten. R wilde wel een biertje. Hij werd nog net niet uitgelachen door de ober. No sir, no alcohol. J Daarvoor moet je toch echt in de hotels zijn, waar de alcohol en sigaretten niet aan te slepen zijn. Het geld is ook niet aan te slepen. Voor een glaasje wijn betaal je al snel zo’n 10 euro.

Alles is voorzien van een airco, zelfs de bushokjes. Ik zou zomers doodziek worden daar. Dan wordt het verschil tussen buiten en binnen wel erg groot. Krijg je elke keer te maken met een temperatuur verschil van minimaal 20 graden. BAM! Lekker voor je longen.

Oman is een heel andere ervaring. Daar heb je geen hoogbouw, geen over the top dure artikelen. Af en toe een verdwaalde Mc Donald of een Pizzahut. Naar Oman ga je vooral voor de natuur. Onvoorstelbaar mooi.

Onvoorstelbaar leuk was het ook om Anne in Muscat te ontmoeten. We hebben samen heerlijk gegeten en bij gekletst.

Tijdens een boottochtje door de Omaanse Fjorden met een speciaal voor toeristen nagemaakte bijna authentieke polyester Dhow, werden we vergezeld door dolfijnen families. Hoe prachtig was dat om te zien. De dolfijnen hadden er duidelijk plezier in om in de golven mee te zwemmen. Alsof ze een wedstrijdje deden wie het snelste kon. Geweldig om mee te maken.

Toen ik het al bijna had opgegeven om dromedarissen te zien kwam ik toch nog oog in oog te staan met de woestijnsjokkers. Eerst naar een dromedaris boerderij, lees een door touwtjes afgebakend stukje zand waar ze wat stonden te staan in the middel of no where . Zover je kon kijken zag je alleen maar zand. Maar wel zand in de prachtigste kleuren. Rood, geel, oranje, goud. Na het dune bashing, misselijkmakend rondcrossen in jeeps met de lucht uit de banden, kon ik dan toch nog een rondje maken op een dromedaris. Ik betrapte mezelf erop dat ik een compleet idiote grijns op mijn smoelwerk had. Zo leuk vond ik het.

De laatste dag in Dubai zijn we nog op zoek gegaan naar cadeautjes voor het thuisfront. Een mission impossible. We hadden beiden geen zin meer in het gezeur van het afdingen, werden gek van de verkopers in de Souk en hadden het vreselijk warm. Uiteindelijk een taxi aangehouden om zo snel mogelijk weer richting schip te gaan. Natuurlijk met een taxichauffeur die werkelijk waar geen idee had waar hij ons eruit moest gooien. Resultaat was dat wij hem moesten vertellen hoe hij moest rijden. Toch wel knap dat we er uiteindelijk zijn gekomen. En dat voor nog geen 3 euro en een hoop plezier.

’s Nachts om half 4 werden we gewekt met een ontbijtje. Pff, probeer dat maar naar binnen te stouwen midden in de nacht. Ik heb het maar gehouden bij koffie slurpen. De ontscheping verliep gladjes en in no time stonden we, samen met zo’n 500 andere wachtenden, bij de balie van de Emirates. Vliegen met de Emirates is al een ervaring an sich. Fijne stoelen, heel veel beenruimte, zeer vriendelijke

<span class="_wysihtml5-temp-placeholder"></span>

stewardessen, een goed entertainment systeem én wonder boven wonder goed vliegtuigeten. Voor het eerst in mijn leven heb ik smakelijk gegeten in een vliegtuig.

En nu?

Nu vooral nagenieten, fotoboeken maken en bijslapen.