De franjes aan mijn levenslapje

Na weken van killing hoofdpijn, moeilijk uit mijn woorden kunnen komen, misselijkheidsaanvallen en wat oog/hand coördinatie problemen, is er godzijdank nu even een korte periode aangebroken waarin ik weer functioneer.

De dexamethason werkt als een tierelier. Ik kan weer denken, doen én genieten. Het enige nadeel is dat ik me gedraag als een ADHD-er met ADD. Stuiteren dus. Zelf heb ik er niet zo’n last van, maar mijn omgeving wordt er knettergek van.

Het voelt op een rare manier als een opluchting. Ik had gewoon héél veel uitzaaiingen in de hersenen. Nu ken ik mezelf eindelijk weer terug. De oude Peet is er nog gewoon, maar was even onherkenbaar vanwege een aantal vochtophopingen in de hersenen. (meteen het bewijs dat ik écht wel hersenen heb dus)

Omdat we niet weten hoe ik de bestralingen doorsta, pff mijn beschermengeltjes zijn helaas ook een keer op, gebruiken we de komende dagen om “losse draadjes tot prachtige franjes” te vlechten.

Nu is de tijd aangebroken om emoties te tonen én te delen. De dozen met tissues zijn inmiddels weer voorradig in huize B en anders zijn er nog wel rollen wc-papier :)

Blijdschap, dankbaarheid, geluk wisselen zich in hoog tempo af met intens verdriet.

De eerste stappen zijn al gezet. Charlotte heeft een mooi “leeg” boek voor mij gekocht. Dat wordt het draaiboek. Voor de dingen die we nog willen doen, voor mijn begrafenis en alles daaromheen.

Inmiddels hebben Rik (en ikke) en de kinderen ieder een muzieknummer uitgezocht. Maxime gaat deze nummers verwerken tot een prachtig drieluik. Zo krijgen ze ieder één schilderij, die samen weer een geheel vormen. Als poëtisch teken. Je hoort bij elkaar, je hebt elkaar nodig om een cirkel te vormen waar je met al je zorgen, al je verdriet en twijfels terecht kan. Machtig prachtig (vind ik zelf). Als je dan maar niet vergeet om ook met je blijdschap en geluk in de cirkel te stappen.

Gisteren ben ik met mijn zus richting mijn “sport voor dummies” groep geweest. Om iedereen zelf te vertellen wat er aan de hand is en dat ik niet weet of ik nog terug kom. Moeilijk maar oh zo goed. Ook hier weer tissues en bovenal heel veel warmte. Ik heb veel aan ze gehad. Prachtige mensen. Een voorrecht om ze te hebben mogen leren kennen.

Tussendoor ook nog even bij de tandarts geweest. Mijn kronen geven de strijd ook op. #3 is drie weken geleden uit mijn mond gerold. Een kaal hoofd mét een gapend gat in de mond vind ik ook geen porem, vandaar de “lijm de kroon er weer in” actie. Tot nu toe zit hij nog stevig vast. Vandaag alleen goed oppassen dat ik hem niet eruit kauw tijdens de lunch met mijn collega’s :P

Zolang ik kan zal ik proberen de blog te up-daten. Marissa is al bezig om de blogspot over te zetten in Wordpress, met domeinnaam. Het zou toch ook wel doodzonde zijn als al mijn hersenspinsels verloren gaan in de catacomben van het www. Daarvoor vind ik ze zelf veel te leuk.

Reacties op FB en op mijn blog zijn fijn. Weet dat wij, als gezin, hier veel kracht, steun, vrolijkheid, warmte uit halen.