De aftiteling part 1

Bijzondere dagen beleven we. Leven tot de max en ver daarboven. Alle seconden, minuten, uren zijn intens emotioneel én vervullen ons met dankbaarheid. We kijken vooruit tot maandag. Maandag is het omslagpunt. D-day waarop mijn hersenen gefrituurd worden en het vocht in mijn schedel weer zal toenemen, met alle gevolgen van dien.

Het hoog/laag bed is geregeld. Ik krijg een riante plek in de tv-kamer. Heerlijk bij de openslaande deuren. Wat wil een mens nog meer? (haha, ik kan daar wel wat gevatte antwoorden op geven :P)

Een greep uit de gouden momenten die ik beleefd heb.

Nog één keer als vanouds collega’s lastigvallen. Anieck heeft mij opgehaald om op school te lunchen. Veel tranen, ook van vreugde en pure pret! Het voelde alsof ik nooit was weggeweest. Door mijn “pepmiddelen” heb ik tomeloze energie. Ik praatte altijd al veel, maar nu praat ik in bijna dubbel tempo. Hoppa! Kan je wel lekker veel zeggen :)

Al 3 jaar heb ik in het fantastisch mooie paarse schoolgebouw naar de klimmuur gestaard en altijd enigszins huiverend gekeken naar leerlingen zich ter hoogte van het dak bevonden. Met mijn hoogtevrees durf ik amper op een keukentrap te staan. Nu was het de tijd om me daar maar eens overheen te zetten. Voor ik het wist zat ik in een tuigje, aan een draadje én aan een sportdocent vast. Klimmen dus en raad eens wat, geen enkel gevoel van vrees meer. Hahaha, ook nu heeft ieder nadeel zijn voordeel. Het heeft een geweldige foto opgeleverd. Ik hangend boven mijn vrienden als een soort super engel :P

Gouden uren, gouden woorden, gouden mensen. Iets om in mijn hart te bewaren en regelmatig aan terug te denken.

Een ontmoeting van een iets ander kaliber was het bezoek van de huisarts. Het bespreken van het komende laatste stukje leven. Confronterend en akelig echt. Maar ook weer waardevol. Geen paniek in huize B. Telefoonnummers zijn uitgewisseld, mogelijke scenario’s doorgesproken én onze huisarts wordt onze huisvriend :). Wekelijks bezoek wordt gepland, zodat er op tijd kan worden bijgestuurd, ingespoten, opgeplakt en geregeld.(waarschijnlijk is stap 1 een pleister om mijn mond) Ineens is het helder waar de grens voor ons ligt als gezin en huisvriend houdt het pad naar die grens in de gaten. Mooi dat we dat zo open met hem en daarna met de kinderen konden bespreken.

Het masker aanmeten gisteren was bijna een plezierige ervaring. Waarschijnlijk waren we de eersten die met het voltallige gezin binnenkwamen stappen. Ik voelde me net moeder de gans. Al kwakend en kwekkend fier voorop, met erachteraan zeer stille kuikens. Dat ik dat nog eens mag meemaken!

De verbazing bij de “maskermakerbroeder” was snel voorbij. Hij vond het wel heel erg mooi dat we dit als gezin meewilden maken. Bijzonder. Ik voelde me gedragen door het rijtje geliefden die op het bankje naar me zaten te kijken. Muisstil en heel sereen.

De simulatie ploeg in de volgende ruimte was al iets ingeseind. Ze namen de tijd om iedereen te begroeten. Het vastzetten aan de tafel, haha hoofd op steuntje, masker op de snufferd en vastklikken, hebben we ook weer als gezin gedaan. Daarna moesten ze wieberen. Toen het klaar was en ik weer mijn vrijheid terugkreeg, werd mij nog gezegd dat het heel bijzonder mooi was hoe we het samen deden.

Derde afspraak was bij de radiotherapeutisch arts. De kinderen moesten naar Elburg terug en er moest iets uit onze auto worden gehaald. Sleutels zouden bij de balie worden afgegeven, zodat wij niet terug hoefden te lopen. Toen de arts ons riep keek ook zij heel verbaasd. Euh, waar is de rest? Ik verwachtte een complete familie. Kijk, het hele familie-uitstapje was al de afdeling overgegaan.

De middag werd afgesloten met een KNALLER, die mij ontzettend veel plezier heeft opgeleverd. In het kader van” laat ik de auto zo parkeren dat er geen 5 euro betaald hoeft te worden”, had R hem in een zijstraatje gezet. Prachtige plek, die uiteindelijk een parkeerboete van 90 euro heeft opgeleverd. Rik brommen, mopperen. Ik erachteraan.

Lachen, gieren, brullen tot aan huis. Onbetaalbaar plezier voor maar 90 euro. Waar kan dat nog?

Ik ben niet bang voor de dood en heb het volste vertrouwen dat het goed komt. Met mij, maar zeker ook met die kanjers in mijn gezin. Daarom voel ik me nu bovenal gelukkig en dankbaar. Uiteindelijk zal ik kunnen loslaten en een zuchtje wind worden dat rustig zweeft door de lucht. Hoe heerlijk is dat!