"Gelukkig" nieuwjaar

Allereerst wil ik iedereen de beste wensen wensen voor het nieuwe jaar. Het zal niet voor iedereen een ‘gelukkig’ nieuwjaar zijn, maar ik hoop dat er voor jullie allemaal toch mooie momenten zullen zijn. 

De derde AC kuur was weer pittig, maar wel iets minder. In overleg met de verpleegkundig specialist van de oncologie afdeling (Bas), is de dexamethason die ik in mijn infuus krijg verlaagd van 12 mg naar 4 mg. Dit lijkt iets gewerkt te hebben qua overprikkeling maar het was nog steeds niet bepaald weg. Maar alle beetjes helpen! Kerst is helaas niets geworden, maar oud&nieuw heb ik redelijk goed kunnen vieren dus daar was ik erg blij mee.

De afgelopen weken heb ik weer wat lieve berichtjes en cadeautjes gehad van mensen. Zo kregen mijn vriend en ik een soort opvrolijkpakket van mijn vriend’s zusje en broertje met o.a. een klavertje vier kerstbal waar ik zelf al naar op zoek was maar niet kon vinden! Inmiddels is de boom weg, maar hij hangt aan het prikbord! Ook stond de juf van de school van mijn kinderen opeens voor de deur met een lief cadeautje. Ik heb vorig jaar (2024 dus) een aantal maanden vrijwilligerswerk gedaan bij haar, dus gelezen met kindjes maar ook nakijkwerk, dingen printen, lamineren etc. Ik hoop dat ik dat in de toekomst weer kan doen en dan graag bij haar, want ze is echt een onwijs lieve, fijne vrouw en juf! Ook stond één van mijn beste vriendinnen voor de deur met een klavertje vier plantje en lekkere kerstmarshmallows! Allemaal heel erg lief dus ♥
Wat ook heel fijn is en ik echt veel aan heb is dat de kinderen soms even meegenomen worden (door bekenden 😉). Dus naar de bios en spelen bij vrienden, even een middag spelen en ’s avonds eten bij mijn zus of met het zusje en broertje van mijn vriend een middag spelen bij de gamehal etc. Het zorgt dat ik wat meer rust om mij heen heb maar ook dat de kinderen iets leuks doen. Het is voor hun ook echt een moeilijke tijd en ik kan niet echt veel met ze doen, dus dit is echt heel fijn. 

Een aantal dagen geleden zat ik even op facebook te kijken en zag toen een post van een oud studiegenootje en tot mijn schrik schreef ze dat ze net een week geleden te horen had gekregen dat ze triple negatieve borstkanker heeft. Inmiddels hebben we contact en appen we over onze ervaringen en kan ik haar gelukkig wat tips geven, maar jeetje, wat een klein wereldje weer en wat ontzettend heftig dat zij en haar gezin dit ook moeten meemaken. 
Ik had eerder trouwens ook geschreven dat ik contact had met een andere vrouw die ik hier op kanker.nl ontmoet heb en we hebben nog steeds contact. Ook echt een hele leuke, lieve vrouw en we hebben zoveel gemeen dat het bijna eng is. Maar we willen elkaar graag ontmoeten, dus als het een beetje beter gaat dan zullen we dat zeker doen. 

Het hebben van kanker laat je wel echt nadenken over je leven. Ik ben niet gelovig, maar geloof over het algemeen wel dat dingen gebeuren met een reden en dat er dus bij ellendige gebeurtenissen iets te leren valt. Nu moet ik zeggen dat als ik hieraan dood ga (of voor de mensen die palliatief zijn die dit lezen) ik totaal niet snap wat ik/we ervan zou(den) moeten leren hoor… maar als dit goedkomt zie ik wel wat leerpunten voor mezelf die ik eruit kan halen. Eigenlijk dingen die ik al had moeten leren door de burn-out… dus voornamelijk beter voor mezelf zorgen, bepaalde dingen niet pikken, niet zo hard voor mijzelf zijn. Ook meer genieten van het leven, schijt hebben aan al de verwachtingen, meer voor mezelf opkomen en kiezen voor wat ik belangrijk vind in het leven (mijn gezin/familie/vrienden). Ik wil er verder niet teveel over kwijt, maar de afgelopen jaren heb ik van iemand dingen gepikt waarbij ik eigenlijk meer voor mijzelf had moeten opkomen. Hier is gelukkig verandering in gekomen, maar ik heb deze persoon ook meteen de belofte gedaan dat ik dit ook nooit meer zal pikken. 
Overigens heb ik de afgelopen maanden vaker de vraag gekregen “waarom JIJ” en zelfs “wat heb jij nou weer verkeerd gedaan?”. Nu geloof ik absoluut niet dat mensen kanker krijgen omdat ze iets verkeerds zouden hebben gedaan… het zou wel fijn zijn als moordenaars en verkrachters kanker zouden krijgen en zeker kinderen niet… maar helaas werkt dat zo niet. Hoewel ik me eigenlijk niet echt focus op waarom ik kanker heb gekregen, dat antwoord ga ik immers nooit krijgen, heb ik er wel één keer even over nagedacht. Wáárom ik? Ironisch genoeg ben ik iemand die niet rookt, niet drinkt, geen overgewicht heeft etc en juist de mensen waar ik van hou probeer te overtuigen en motiveren om bijv. te stoppen met roken of mee te doen met de bevolkingsonderzoeken naar kanker. En wat heb ik verkeerd gedaan in mijn leven? Ik kon eigenlijk maar één ding bedenken waar ik niet helemaal trots op ben (maar misschien heb ik andere dingen wel onderdrukt :P) en hoewel ik dus niet gelovig ben én niet geloof dat je kanker krijgt omdat je iets verkeerd hebt gedaan moet ik eerlijk toegeven dat ik even naar “boven” heb gekeken en hardop zei “dit is wel een tikkeltje overdreven, vind je niet?” 😊  Maar verder dan dit ga ik er niet over nadenken, het is gewoon dikke, vette pech.

Maar… één ding waar ik over na heb gedacht en graag wil als dit allemaal achter de rug is… is een hond! We twijfelen echt al een aantal jaar, mijn kinderen willen het zoooo ontzettend graag en we hebben nu zoiets van “we moeten het gewoon doen”. Dus ik ben me al een beetje aan het verdiepen in het ras (waarschijnlijk wordt het een mini/medium australian labradoodle) en op zoek naar betrouwbare fokkers. Het zal niet iets voor dit jaar worden, maar misschien volgend jaar. En ik wil haar graag “vernoemen” naar mijn eerste verpleegkundig specialist. Ze heet Puck en ik vind het zo’n onwijs leuke naam, ik heb het denk ik al wel tig keer gezegd tegen mijn vriend. Ik kwam op het idee toen ik vorige week weer in het donker in bed lag en toen mijn vriend kwam zei ik meteen: “ik wil de hond Puck noemen!”. Mijn vriend vindt het helemaal goed, hij vindt de naam ook leuk en de verpleegkundig specialist is ook gewoon een heel fijn persoon. Geen idee wat zij ervan vindt haha, maar kleine Puck gaat er komen! Nu denken jullie wellicht “ach Cynthia, laat je kinderen toch de naam uitkiezen!”. Mijn zoontje heeft tig knuffels op zijn bed en heeft ze allemaal een naam gegeven. Zijn walvisknuffel heet Spuitie, zijn aap heet Aapie, zijn leeuw heet Leeuwie, zijn luiaard heet Luiaardie en zijn Rups heet… ja je raadt het al… Rupsie… Het wordt dus echt Puck  (misschien roepnaam Puckie 😉). Overigens voor de mensen die ons kennen: het is nog even een geheimpje voor de kids dus mondje dicht graag. 

We hadden het een paar dagen geleden trouwens met z’n vieren weer even over de situatie. Mijn dochter was aan het huilen omdat ze bang is dat ik dood ga. En toen zei mijn zoontje “ik weet het ook niet, maar ik voel in mijn hart en hersens dat je beter wordt”. Dus het moet haast wel goedkomen!

Nou… ik heb 4 januari weer de 4e (en laatste!) AC kuur. Dan heb ik 14 januari de MRI om te kijken wat deze vier kuren hebben gedaan, 16 januari de uitslag, 17 januari de eerste carboplatin+paclitaxel kuur en 21 januari een afspraak met de chirurg om de operatie alvast te bespreken.

Liefs Cynthia