Tromgeroffel.... de behandelingen zijn klaar!

6  Augustus 2025… de dag dat mijn vriend en ik 17 jaar samen zijn, maar ook de dag dat ik ein-de-lijk klaar ben met de behandelingen. 8.5 Maand na de eerste chemo en 9.5 maand, oftewel 285 dagen na de diagnose. Ik hoor mijn arts nog zeggen “ik heb rotnieuws voor je”, alsof hij het gisteren zei. De “je gaat een heel zwaar traject tegemoet” bestond uiteindelijk uit 16x chemo, 1 operatie en 15 bestralingen. De chemo’s, vooral de 4 AC kuren gedurende de eerste twee maanden, vielen mij zwaar, de operatie viel mij erg mee en van de bestralingen heb ik nog weinig last (klachten kunnen nog toenemen de komende 3 weken). 

De medewerkers van het Verbeeten Instituut, waar de bestralingen plaats vonden, hadden slingers opgehangen in de kleedkamer. Zo ontzettend lief! Mijn vriend hoorde al aan mijn stem dat ik emotioneel werd. Het ophangen van slingers is wellicht een kleine moeite, maar het feit dat ze er bij stilstaan en er even een momentje van maken betekent veel voor me. Toen ik vandaag bestraald werd voelde ik mij vreemd. Ik wist niet zo goed wat ik moest voelen. Verdriet dat ik dit allemaal heb moeten meemaken? Opluchting dat de behandelingen voorbij zijn? Blijdschap dat ik “schoon” ben? Angst dat het terug komt? In de auto las ik het kaartje van mijn vriendin die ik gisteren al had gekregen maar vandaag pas mocht openmaken. En toen kwamen de tranen. Waarvan weet ik dus niet helemaal. Ik denk dat ik gewoon blij, verdrietig, opgelucht én bang ben 😉    

Ik durf ook gewoon niet zo goed heel blij te zijn. Ik merk dat ik nog erg afwachtend en terughoudend ben. Ja de tumor was verdwenen tijdens de operatie, dat is zeker fijn, maar hoewel sommige mensen denken dat het gevaar nu geweken is, is dat gewoonweg niet perse het geval. Zo hoorde ik een week of 2 geleden nog van een lotgenootje dat een ander lotgenootje (waar ik zelf geen contact mee had) overleden is en twee jonge kinderen achterlaat. Zij was zwanger toen ze de diagnose kreeg, had ook een totale respons op de chemo (en dus “schoon”), was klaar met de bestralingen en kort erna bleek ze uitzaaiingen in haar longen en hersenen te hebben. Binnen 3 weken was ze overleden en dit allemaal binnen een jaar na diagnose. Door zulke verhalen lukt het mij gewoon niet om heel blij en opgelucht te zijn. Er moet eerst wat tijd overheen gaan voordat ik durf te geloven dat dit misschien wel goed gaat komen. Verschillende mensen in mijn omgeving zeggen dat het goedkomt, dat zij “weten” dat ik dit ga overleven. Heel lief natuurlijk, maar het is niet echt ergens op gebaseerd, behalve op hoop. 

Dat ik niet super positief ben betekent overigens niet dat ik de hele tijd heel angstig, pessimistisch of verdrietig rondloop. Dat is echt niet het geval. Sterker nog, ik heb al een aantal keer de opmerking gekregen dat ik zo "normaal" (het is maar de vraag of je mij normaal kunt noemen 😉), vrolijk, en "zoals altijd" ben. We hebben het einde van de behandelingen ook gewoon gevierd vandaag. We zijn na de bestraling meteen doorgereden naar Naturalis (ontzettend mooi museum!) en daarna naar Katwijk aan Zee. Daar hebben we ons vermaakt op het strand en daarna lekker gegeten bij een strandtentje. Verder zijn we ook echt veel leuke dingen aan het doen deze vakantie. Deels omdat ik dat gewoon heel leuk vind en ik het weer kan, weliswaar met beperkingen door energieniveau en pijn. Anderzijds omdat ik herinneringen wil maken. Niet voor mijzelf, maar voor mijn kinderen. En ik maakte al veel foto’s, mijn neefje zegt ook regelmatig “jij en je foto’s!”, maar nu helemaal. Ik baal dan wel weer dat omdat ik de foto’s maak, ik er veel minder op sta dan de rest van mijn familie. Als we een groepsfoto maken is er dus meestal eentje zonder mij en eentje zonder mijn vriend omdat hij er dan eentje maakt zodat ik er ook op sta. Maarja, ik ga mensen ook niet steeds opdracht geven om een foto van mij te maken. 

Ik ben in ieder geval dus gewoon aan het leven en sta er meer in als “we gaan zien hoe dit gaat eindigen”.  Ik zie het meer als dat ik gewoon realistisch ben 😊Af en toe komt de angst omhoog en overvalt het me een beetje, maar ik hou mezelf ook bezig. Ik zoek dus afleiding, maar laat het er soms ook gewoon zijn. Het is ook gewoon heel normaal om angstig te zijn na (en tijdens!) een dergelijke situatie. Tijdens mijn promotietraject werd ik wel eens gebeld door kankerpatiënten die meededen aan mijn onderzoek. Voor mijn promotietraject werkte ik aan een onderzoek naar het effect van kanker en de behandeling daarvan op het leven van patiënten met dikkedarmkanker. Ik sprak dus wel eens mensen die zo’n 1 a 2 jaar na diagnose waren en kan mij nog een gesprek met een patiënte herinneren. Ze had een vraag over het onderzoek maar al snel vertelde ze mij dat ze veel angst had dat de kanker terug zou komen. We hebben een tijdje gepraat en ik heb haar toen geadviseerd om haar angsten te bespreken met haar verpleegkundig specialist of eventueel de huisarts, mogelijk dat een (medisch) psycholoog of praktijkondersteuner GGZ haar zou kunnen helpen. Ik heb uiteindelijk niets meer van haar gehoord, maar ik denk de laatste tijd regelmatig aan haar.  

Zelf heb ik binnenkort een intake bij een revalidatiecentrum. Ik hoop daar oncologische revalidatie te kunnen gaan doen waarbij ik (hopelijk) zowel op fysiek als mentaal gebied ondersteuning krijg. Het gaat mij nu vooral om de ondersteuning op fysiek gebied, maar ik denk dat het zeker goed is om ook bij het mentale gedeelte stil te staan. 

Ik ga het hier even bij laten. Ik zal in een volgende blog nog wel even wat meer vertellen over de bestralingen, maar het waren wat hectische weken dus ik was niet aan mijn blog (posten) toegekomen.

Liefs Cynthia