De operatie

Voor de oplettende lezer is het misschien al opgevallen, maar mijn blog heeft een (net) andere naam. Ik kreeg namelijk een mailtje dat de oorspronkelijke naam van mijn blog tegen de huisregels is van deze website 😊 ze hebben het dus veranderd naar fck. Ik hoop dat jullie nog wel weten wat ermee bedoeld wordt 😉 haha nee, helemaal prima hoor. 

Vorige week woensdag was het dan zover, we gingen naar Amsterdam voor de (voorbereidingen van de) operatie. Extra vroeg vertrokken woensdagochtend en natuurlijk juist toen geen enkele file gehad, dus we waren lekker op tijd. Op woensdag waren de voorbereidingen van de schildwachtklierprocedure. De jodiumarker in mijn borst werd gezocht met een apparaatje dat mbv geluid laat horen waar ie zit en vervolgens werd er radioactieve vloeistof in mijn borst gespoten. Dit werd gewoon met één spuitje (die er overigens wel een beetje indrukwekkend uit zag) gedaan, maar het deed echt totaal geen pijn. Via het lymfevocht komt de radioactieve vloeistof dan in de schildwachtklier (ook wel: poortwachtersklier) terecht. Dit is niet één klier die bij iedereen op dezelfde plek zit. Het is echt afhankelijk van de plaats van de tumor, vandaar dat het via deze wijze opgespoord moet worden. Na 2 uur zou ik dan een lymfescan krijgen, want het duurt even voordat de vloeistof goed is opgenomen door de lymfeklieren. Ik kreeg de opdracht om een beetje te gaan wandelen en een aantal keer mijn borst te masseren op de plek van de injectie. Liep ik daar in het ziekenhuis mijn borst te masseren… 😊 Nou 2 uur later was het dan zover en werd de lymfescan gedaan. Ik moest op een redelijk smalle plaat liggen met ontbloot bovenlichaam en toen werd er twee keer gescand (ieder duurde 5 min): één keer vanaf boven en één keer via de zijde, gericht op de oksel. Je gaat hierbij overigens niet net zoals bij een MRI of PET-scan door een soort tunnel(tje), het hangt gewoon een beetje boven/naast je. Er bleken twee actieve lymfeklieren te zijn, dicht bij elkaar. Dit werd vervolgens afgetekend en er werd een soort tape op gedaan en toen was ik klaar voor die dag. 

Eigenlijk was het best een leuke dag, om twee redenen. De eerste reden was dat ik eindelijk mijn lotgenootje in het echt ontmoet heb, tussen de twee afspraken door. Ik heb haar via deze website ontmoet, toen ik twijfelde of ik met de NEOASIS studie mee wilde doen waaraan zij wel heeft meegedaan. Ze stuurde mij toen meteen haar telefoonnummer en kort erna hebben we elkaar gebeld, heeft zij haar ervaring gedeeld en kon ik alles vragen wat ik wilde weten. Dat was ergens in november en sindsdien appen en bellen we elkaar (zeer) regelmatig en hoewel we elkaar wel eens via videobellen gezien hebben, hadden we elkaar nog niet echt ontmoet. Dus we hebben lekker gekletst en wat gedronken in het restaurantje van het ziekenhuis. Ook heb ik heel lief een aantal mooie, super attente cadeautjes van haar gekregen. Zelf heb ik haar een tijdje terug een pakketje gestuurd met o.a. een tegeltje waarop staat “powervrouw”, want dat is ze echt! Ik heb van haar o.a. het boek “Het komt goed” van Toon Tellegen gekregen. Op de achterkant staat het volgende:

Op een dag komt het weer goed, beloven de dieren elkaar. Ze spreken elkaar moed in als het eens even tegenzit, beuren de ander op in tijden van tegenslag. Of ze bieden steun, zoals het vuurvliegje, dat voor licht weet te zorgen in het plotseling donkere bos.

Dit cadeau raakte mij erg, juist omdat zij dat ook echt voor mij is. We hebben elkaar al regelmatig moed ingesproken, gerustgesteld, gevoelens uitgewisseld en “het komt goed” tegen elkaar gezegd. Ik heb echt een aantal hele lieve mensen om mij heen, waar ik ook echt goed mee kan praten, maar soms is het moeilijk uit te leggen aan iemand die niet hetzelfde doormaakt/heeft doorgemaakt. Zij is voor mij dan ook degene die het het beste begrijpt. Ze is sinds april helemaal klaar met het behandeltraject en probeert nu haar leven weer een beetje op te pakken.

Een tweede reden waarom het een leuke dag was, was omdat mijn vriend en ik ’s avonds lekker uit eten zijn geweest bij een Grieks restaurant in Amsterdam. Mijn vriend zei de dag ervoor nog dat ik waarschijnlijk een licht verteerbare maaltijd moest eten, maar na wat navraag (ik was nogal vastbesloten om uit eten te gaan 😊) bleek dat helemaal niet nodig dus konden we lekker uit eten ipv een broodje halen bij de AH. Na het avondeten gingen we nog even wandelen en daarna zijn we naar het Gasthuis gegaan waar we bleven overnachten. Nog even met de kinderen gevideobeld, lekker gedoucht en daarna opnieuw begonnen met Stranger Things kijken, met dank aan Mehmet die was vergeten uit te loggen op Netflix 😊Het bed lag heerlijk, maar ik heb nauwelijks geslapen die nacht. Ik voelde mij niet heel erg zenuwachtig ofzo, maar ik was wel klaar- en klaarwakker. Na een niet-zo-toffe nacht moesten we om 10u bij het ziekenhuis zijn. Ik moest mij omkleden in een blauw operatiejasje en een hippe ondergroedbroekje achtig iets en kreeg paracetamol, ibuprofen en een maagbeschermer. Toen was het wachten totdat ik aan de beurt was en dat was even iets langer dan verwacht. Ik zou eigenlijk rond 12u aan de beurt zijn, maar uiteindelijk werd ik rond half 2 meegenomen. Nog even afscheid genomen van mijn vriend, en toen werd ik meegerold naar de voorbereidingskamer. Daar werd het eea gecheckt (naam, geboortedatum), kreeg ik een infuus (nadat ze mijn handen opgewarmd had, want die waren flink koud) en nog een hip mutsje. Mijn bloeddruk werd nog niet gemeten want links werd ik geopereerd (oksel) en rechts ook (port-a-cath) eruit dus ik zou waarschijnlijk een bloeddrukmeter om mijn kuit krijgen, maar dat deden ze pas als ik onder narcose was, want dat is blijkbaar niet zo’n prettig gevoel. Uiteindelijk was het rond 14.45 dan eindelijk zover: op naar de operatiekamer. Daar kreeg ik allerlei plakkers op me, werd weer mijn naam, geboortedatum en reden van komst gecheckt, ik moest mijn armen op tafels leggen en toen kreeg ik wat extra zuurstof via een kapje toegediend. De chirurg vroeg nog waar ik aan ging denken voor de narcose en toen zei ik aan mijn kinderen en de vakantie naar Beekse Bergen en toen begon alles te draaien en weg was ik. 
Ik werd vervolgens (naja voor mij dan, intussen was er van alles gebeurd) wakker gemaakt door de chirurg, die al helemaal omgekleed was en mij nog even wilde vertellen dat alles volgens plan was verlopen en dat mijn vriend al op de hoogte was gebracht. Toen mocht ik nog even uitrusten op de uitslaapkamer en na een half uurtje werd ik teruggebracht naar de kamer waar ik met mijn vriend had gewacht op de operatie. Een minuutje later kwam mijn vriend binnen, die ook behoorlijk gespannen had gewacht. Ik vond het wel een beetje een naar gevoel allemaal, door de narcose was ik erg gedesoriënteerd. Niet misselijk gelukkig, maar ik kon mijn ogen maar moeilijk open houden maar wilde ook niet slapen, dus het was een beetje raar. Het werd gelukkig wel steeds minder en na een tijdje kon ik redelijk mijn ogen open houden. Ik moest sowieso tot minimaal 19.30 blijven en om naar huis te mogen moest ik eerst geplast, gegeten en gedronken hebben. Ondertussen ook nog even snel de kinderen gevideobeld, zodat ze gerustgesteld waren. Ik denk dat vooral mijn dochter best gespannen was (zie ook foto). Het eten, drinken en naar de wc gaan ging allermaal redelijk en rond 20.15 gingen we eindelijk naar huis. Thuis de kids ook nog even naar beneden geroepen, die lagen net op bed, zodat we nog even konden knuffelen. 

Inmiddels is het bijna 2 weken later. Ik probeer bijv. de operatie (vanuit mijn perspectief) etc altijd wat uitgebreid te beschrijven, zodat vrouwen die het nog moeten meemaken een beetje weten wat ze kunnen verwachten. Ik probeer er ook altijd bij te zetten in hoeverre het pijn deed. Ik vind de pijn na de operatie echt heel erg meevallen. Ik mocht 4x per dag 2 paracetamol en ibuprofen en heb eigenlijk vanaf het begin 2x per dag 2 paracetamol genomen en maar 2. dagen ofzo. Ik vond meer echt niet nodig. Het ‘meeste’ waar ik last heb (gehad) is mijn oksel, ook omdat ik er gewoon steeds tegenaan kom. Ook doet het wat pijn op de plek tussen mijn borst en oksel en richting mijn rug. Ik weet niet of het zenuwpijn is of iets, maar blijkbaar ben ik niet de enige die dat zo ervaart. De pijn van mijn borst is dus heel erg meegevallen ook, het is meer dat het trekt aan de onderkant dan dat het pijn doet. Ik schrok wel van het litteken de nacht van de operatie, maar nu is het al redelijk bijgetrokken. Wel is mijn borst helemaal geel/blauwig geworden op de plek waar het weefsel eruit is gehaald. Ik heb 1.5 week kleding aangetrokken die ik van onder aan kon doen, zodat het ook niet tegen de wond zou komen en mijn arm bewoog nog niet zo lekker. En de eerste 1 a 2 dagen heeft mijn vriend geholpen met aankleden en afdrogen na de douche, dat vond ik eigenlijk het meest frustrerende haha. Dan was ik moeilijk aan het doen om mijn sokken aan te krijgen en dan wilde mijn vriend mijn sok afpakken en dan zei ik “nee, nee, ik wil het zelf doen!” 😊 iets met eigenwijs zijn…

Aanstaande donderdag om 09.30 hebben we weer een afspraak bij het AVL in Amsterdam voor de uitslag van het weefselonderzoek. Dan hoor ik of er nog kankercellen zijn gevonden in mijn borst of lymfeklieren en of ik dus nogmaals onder het mes moet en of ik nog een half jaar aan de chemotabletten moet. Ik ben er best zenuwachtig onder, ik heb vandaag al 5x op mijnavl gekeken of de uitslag er toevallig al is 😊 maar helaas. To be continued….

Liefs Cynthia