Zijlijn

In tegenstelling tot de verwachting dat de vermoeidheid met het vorderen van de kuren zou toenemen, lijkt het wel of mijn lichaam zich heeft ingesteld op de medicijnen en voel ik me na iedere kuur ietsje sterker en fitter worden. Mijn hoofd is helderder en kan meer informatie aan, ik ben na een telefoongesprek minder moe en hoef iets minder vaak te rusten.

Ik ben aan een puzzel met een sprookjesachtig landschap van tweeduizend stukjes begonnen. De hele kamer ligt nu bezaaid met op kleur uitgezochte puzzelstukjes en op een grote plaat probeer ik alle stukjes in elkaar te passen. Ik weet niet of ik de puzzel ooit afkrijg, want het zijn echt heel erg veel stukjes.

Ik kijk graag naar de dieren in onze tuin. Op onze tafel ligt een voerderbol voor de vogels, regelmatig komen daar een paar merels, een dik roodborstje en twee kleine pimpelmeesjes van eten. De merels wassen zich in ons beekje en spetteren er lustig op los. Ook zit er af en toe een konijntje in onze tuin. Meestal komt ze tegen de schemering even langs om gras te eten, soms is ze alleen, soms neemt ze twee bruine konijnenvriendjes mee.

Met de post kwam er weer een pakje. Er zat een stoere dolfijn van spijkerstof in, speciaal gemaakt om Frans te ondersteunen, zodat hij mij weer kan ondersteunen en omdat de partners van kankerpatiënten vaak worden vergeten en zij het ook moeilijk hebben. Het is niet gemakkelijk om aan de zijlijn te staan en machteloos toe te moeten kijken. Een zieke partner legt een extra druk op je schouders, niet in de laatste plaats omdat er veel extra karweitjes op je afkomen, maar ook omdat je je partner zo goed mogelijk praktisch en emotioneel wilt ondersteunen. Frans vindt het fijn dat hij er voor mij kan zijn nu ik hem nodig heb.