Zichtbaar ziek

Wat is ziek? Wanneer ben je ziek? In het begin van het proces droeg ik een agressieve tumor in mijn borst. Ik had een ernstige ziekte onder de leden, maar ik merkte er helemaal niets van. Ik voelde me fitter dan ooit tevoren en ik kon en deed alles. Het was een onwerkelijk gevoel. Dan stond ik in de supermarkt en dan kreeg ik de neiging om te roepen, ja mensen, ik sta hier wel gewoon sinaasappels te kopen maar ik heb wel borstkanker. Ik kreeg de neiging om het iedereen te vertellen, gewoon omdat ik het zelf niet kon geloven. Zo van, moet je nou toch eens horen, ik heb borstkanker, raar hé? Ik was ernstig maar onzichtbaar ziek. Ik kreeg ook allemaal complimenten van de mensen om me heen, als ‘wat zie je er goed uit’, ‘je ziet helemaal niets aan je’ of ‘wat heb jij een energie’.

Na de operatie en tijdens de bestraling kreeg ik last van wat lichamelijke ongemakken, zoals een stijve arm, jeuk, wondvocht, een pijnlijke borst, een donker verkleurde huid, maar dit voelde niet als ziek, eerder als een soort blessures, die met rust en de juiste behandeling weer snel over zouden gaan. Mijn energiepeil was nog steeds hoog en eigenlijk kon ik nog steeds alles. Ik voelde me nog steeds uitstekend en het enige zichtbare voor de buitenwereld was de plakfolie op mijn borst die bij mijn hals boven mijn kleding uit piepte. Ik zag er mensen soms naar kijken, maar dat vond ik niet storend.

Pas tijdens mijn eerste chemokuur, nu er als het goed is, alleen nog wat losse, verdwaalde kankercelletjes door mijn lichaam zweven, begin ik me pas ziek te voelen. Nu pas begin ik me een kankerpatiënt te voelen. Kanker, chemo en ziek zijn lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voelde ik me in het begin alleen vanbinnen beroerd en niet langer mezelf, nu beginnen de eerste verschijnselen zich ook aan de buitenkant te openbaren. Gisteren keek ik in de spiegel en ineens zag ik mezelf als ziek. Mijn gezicht zag er vreemd wasachtig wit uit, met blauwpaarse greppels onder mijn grote, holle ogen, mijn grijze haren hingen slierterig langs mijn gezicht. Het meest trof me nog wel de dofheid. Het leek net of ik alle glans was verloren. Ik zag er vreemd mat uit, net of alle levensenergie uit me was weggetrokken. Ik voelde me ineens stukken zieker dan tien minuten geleden, toen ik nog niet in de spiegel had gekeken.

Zichtbaar ziek zijn is vervelend. Het ondermijnt mijn gevoel van zelfvertrouwen. Als mensen aan me vragen of ze iets voor me kunnen doen, antwoord ik: ’Ja, dat kan. Neem een foto of beeld van mij in herinnering waar ik op z’n mooist ben en denk aan mij als een krachtig, vitaal en gezond persoon. Als iemand vol levenslust en energie. En stuur in gedachten wat extra levensenergie mijn kant op. Dank je wel.‘