Voorbereiding op de chemokuur

Ik heb een gesprek met mijn oncoloog. Een man die me doordringend aankijkt en die alle tijd neemt voor mijn vragen, maar er eigenlijk geen een beantwoordt. Als ik dan weer thuis ben, denk ik: ‘potverdorie hoe kan dat nou, nu weet ik nog steeds niets.’ Hij probeert me vooral gerust te stellen, maar dat werkt bij mij niet zo. Ik bereid me liever goed voor, zodat ik weet waar ik aan begin en wat ik kan verwachten. Dan kan ik me erop instellen.

Na afloop van het gesprek moest ik nog even een hartfilmpje laten maken en ging ik langs de apotheek voor al mijn misselijkheidsmedicatie: een hele zak vol met pillen. Honderd procent misselijkheid is bij mijn kuur gegarandeerd. Ik heb maar liefst drie soorten pillen alleen al om de misselijkheid te onderdrukken én instructies voor het uitwassen van braaksel uit kleding en beddengoed. Dus in lief bedoelde opmerkingen dat het met de misselijkheid wel mee zal vallen, heb ik niet zo veel vertrouwen.

De eerste zes dagen na het infuus ben ik giftig. Ik zal veranderen in een soort oranje hulk, die oranje zweet, huilt, poept en plast. Mijn kuur is namelijk fluorescerend oranje. Als je lenzen draagt worden zelfs deze oranje. Een leuke bijnaam zou kunnen worden: Doropeentje. We hebben alvast een lading huishoudhandschoenen gekocht om aanraking met het giftige spul te voorkomen, het brandt namelijk je huid weg. Daarom en vanwege het vele prikken dat mij te wachten staat, krijg ik een port-a-cath, een geïmplanteerd reservoir waar ze het infuus op aan kunnen sluiten. Deze wordt onder algehele narcose ingebracht. Helaas, dat betekent dat ik nog voor de chemo te maken krijg met misselijkheid en braken. Zodra ik ook maar enigszins ben bijgekomen van deze ingreep gaat de chemo er in, nog dezelfde dag. Als ik geen klaplong krijg (bij het plaatsen van de port-a-cath kunnen ze in de long prikken) kan ik dezelfde dag naar huis en daar afwachten wat de kuur met mijn lijf gaat doen.

Ik voel me op dit moment behoorlijk cynisch. Murw van alle ellende die me te wachten staat. Ook een beetje onverschillig, zo van: och een klaplong, toe maar, die kan er ook nog wel bij. Oh een embolie, ja joh, maakt het uit. En bang natuurlijk. Het lijkt me zo vreselijk raar om een infuus aan je borstkas te hebben waar gif in stroomt en dat je dan rustig moet afwachten tot je allerlei verschrikkelijke bijwerkingen krijgt. Maar van mijn oncoloog mag ik absoluut het woord gif niet gebruiken. Hij heeft letterlijk tegen mij gezegd: ‘je denkt bij jezelf, ik ben dankbaar dat dit medicijn er is en ik ontvang het liefdevol om mijn lichaam te genezen van de kanker’. Wauw. Die kwam binnen bij mij.

Er is nog iets bijzonders gebeurd. Een vriendin die nu in Hawaii is ging daar naar een boeddhistisch klooster voor een sessie met de ‘medicin boeddha’. Tijdens de sessie kwam ze erachter dat je de naam van iemand, die je extra healing wil geven, op een briefje had kunnen schrijven. Deze naam zou dan worden voorgelezen door de lama en deze persoon zou healing ontvangen. Jammer, dacht ze nog, een gemiste kans, want als ze het vooraf had geweten had ze mijn naam op het briefje willen zetten. Ze had bedacht mij dan maar sterk in gedachten te nemen. Aan het eind van de sessie ging de lama alle briefjes met namen voorlezen en wat schetste haar verbazing: mijn naam werd als laatste luid en duidelijk voorgelezen. Doróthe had de lama gezegd.