Voorbarig
Velen van jullie zullen het misschien erg voorbarig vinden om als je hoort dat je wellicht uitzaaiingen hebt in je lichaam en niet meer te genezen bent, om dan direct je eigen begrafenis te gaan regelen. Maar voor mij voelt het als iets natuurlijks. Als het dan zo is, dan wil ik de dood in de ogen kijken en niet net doen alsof er niets aan de hand is, dan wil ik nog die dingen doen die voor mij belangrijk zijn. Leven tot het genoeg is voor mij en dan bewust afscheid nemen.
Vredig sterven is een grote wens van mij. Het liefst zou ik – een beetje moe geworden – midden in de natuur tegen een boom aan gaan liggen, mijn ogen sluiten en vredig mijn laatste adem uitblazen. Zonder ziekte, zonder strijd. Gewoon gaan, omdat je tijd op aarde erop zit.
Toevallig hadden we net een afspraak met de huisarts gemaakt, die de volgende dag bij ons thuis op bezoek kwam. Ik viel maar direct met de deur in huis en kaartte het onderwerp euthanasie aan. Ze reageerde heel fijn. Vertelde dat ze het zelf drie keer had meegemaakt. Dat het voor haar zwaar is, maar ook heel mooi om te doen. Nu is het niet zo dat ik perse euthanasie wil, maar ik zie het als een mooie escape voor als ik het allemaal te zwaar vind worden. Ik wil geen ellenlange lijdensweg. Het leven rekken tegen beter weten in. Dan maar liever eruit stappen als het nog draaglijk is.
Het scenario van een mogelijk voortijdig einde door uitzaaiingen bracht de vraag naar boven wat ik nog zou willen doen met mijn laatste restje leven. Daar was ik heel stellig in. Het liefst zou ik de camper pakken en samen met Frans gaan rondreizen, flinke dosis morfine mee en dan maar zien wanneer en waar het zou eindigen. Als ik ongeneeslijk ziek was, dan wilde ik geen chemotherapie. Dan wilde ik de tijd die me nog restte kwalitatief zo goed mogelijk door komen en daar paste niet in dat ik ziek, zwak en misselijk op bed zou liggen door de chemo. Liever kort, intens en gelukkig, dan lang, pijnlijk en ongelukkig was mijn idee daarbij.
Gelukkig heb ik die beslissing niet hoeven nemen. Ik weet niet of ik – als het zover was gekomen – het lef zou hebben gehad er ook naar te handelen, want de zaken lagen natuurlijk toch iets genuanceerder. De meeste tijd zou ik met Frans door willen brengen, dat stond buiten kijf. Maar natuurlijk zou ik ook tijd willen doorbrengen met familie en vrienden en van hen afscheid willen nemen. En later heb ik gelezen dat chemo en bestraling ook worden ingezet om de kwaliteit van leven te verbeteren en pijn te verminderen. Dat juist als je niets doet, de kanker een vreselijke lijdensweg kan bewerkstelligen. Maar gelukkig heb ik nu hele andere vooruitzichten en lijken mijn overpeinzingen wat voorbarig.