Steenmannetje

Woensdag 13 augustus heb ik een nazorggesprek met de mammacare verpleegkundige. Dit blijkt tot mijn verbazing een afsluitend gesprek te zijn. Ik had verwacht dat de mammacare verpleegkundige mij het hele traject zou begeleiden en dat traject is volgens mij nog maar net begonnen, maar zij ziet dat anders. Haar werk zit erop. Nu word ik overgeheveld naar de afdeling Oncologie.

Ik vind het jammer. Ik zal deze drie vrouwen gaan missen, want ze waren mijn vraagbaak in onzekere tijden. Ik kon altijd bij ze langs komen voor advies of ze telefonisch benaderen, waarna ze me terugbelden en ze ruim de tijd namen om al mijn vragen te beantwoorden. Bovendien planden ze alle afspraken met onderzoeken, scans en uitslagen. Ze hebben ruime ervaring en wisten me met hun expertise keer op keer gerust te stellen. Raar hoor dat dat nu ineens afgelopen is.

Een beetje verdwaasd loop ik naar huis. Ik stuur de mammacare verpleegkundigen een bedankkaartje, want zij zijn een grote steun voor mij geweest. De chirurg, die mij heeft geopereerd stuur ik een kaartje met een steenmannetje; vijf op elkaar gestapelde stenen. Eén steen voor elke fase in de behandeling, stapje voor stapje op weg naar genezing, schrijf ik op het kaartje. Ik schrijf ook dat ik me bij hem in vertrouwde handen heb gevoeld. De behoefte hem een kaartje te sturen kwam bij me op, toen ik hem, nadat ik bij hem was geweest voor een afspraak, diep zag inademen en de deur openen van het kamertje naast ons. Hoeveel slecht nieuws gesprekken zou zo’n chirurg in een week moeten voeren zo vroeg ik me af. Dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten.