Stapjes

Ineens zijn ze terug. Ik zie het als ik in de spiegel van de badkamer kijk. Mijn wenkbrauwen. Donker en breed zijn ze. Vol met zachte, donzige haartjes. Als ik één oog dicht doe, zie ik ook een donker gordijntje van twee millimeter uit mijn ooglid komen. Joepie, ik heb weer wimpers. Een wondertje vind ik dat. Zo ben je kaal en zo heb je weer haren. De haren beperken zich momenteel gelukkig nog tot mijn hoofd; de rest van mijn lijf is nog heerlijk kaal en glad. Ben benieuwd hoe dit verder gaat, want door de hormoonkuur kun je last krijgen van ongewenste haargroei en ik had mezelf al gevisualiseerd als een soort Conchita Wurst.

De sprookjesachtige puzzel van tweeduizend stukjes is af! Ik begrijp nog niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, want het leken onoverbrugbaar veel puzzelstukjes die ook nog eens heel erg veel op elkaar leken. Blijkbaar loont het om stapje voor stapje door te gaan zonder te focussen op het einddoel. En gewoon te genieten van het proces en wat er al wel gelukt is. Bij het puzzelen zei ik regelmatig tegen mezelf, als ik weer eens een puzzelstukje niet kon vinden: ‘de aanhouder wint’. Gewoon volhouden. En zo is de puzzel een mooie metafoor voor het behandelingsproces waar af en toe ook geen einde aan lijkt te komen. Nog een jaar lang immuuntherapie, nog vijf jaar hormoontherapie, nog tien jaar controles. Iedere drie weken voor een shot naar het ziekenhuis en daarnaast nog allerlei extra’s, zoals een MRI-scan, een mammografie en een scan van het hart. Ik heb er helemaal geen zin meer in. Mijn lichaam en ik willen rust. We willen weer gewoon verder leven. Maar zo houd ik me voor: ‘op een dag komt er net als aan de puzzel een einde aan de behandelingen’. En elke behandeling is een stapje, hoe klein ook, op weg naar genezing.