Bijkomen in de natuur

Ik heb mijn zinnen gezet op fietsen. Dus rijden we op een zonnige zondagmiddag naar een parkeerplaats op de Posbank waar we in december ook waren en waar ik toen tegen mezelf zei: ‘hier wil ik gaan fietsen als ik me weer beter voel’. Ik zie de boom, waar ik toen met veel moeite naar toe geschuifeld ben. De afstand leek toen bijna onoverbrugbaar groot, maar is in werkelijkheid slechts een paar honderd meter. Wat heerlijk dat ik nu gewoon weer kan fietsen en zonder veel moeite naar de boom zou kunnen lopen. Wat kan ik al weer veel meer dan toen.

We komen er al snel achter dat de Posbank niet de meest geschikte plaats is om weer met fietsen te starten. Eigenlijk wisten we dat natuurlijk wel, maar ja als mijn hoofd eenmaal iets wil hé, dan is het lastig om daar van af te wijken. Dus duwt Frans me omhoog de berg op en suis ik zo hard naar beneden dat ik bijna mijn pruik verlies. Ik geniet er ontzettend van. We pauzeren ongeveer om de drie kilometer en totaal rijden we niet meer dan elf kilometer, maar dat kan de pret niet drukken. We genieten van het mooie landschap, de vergezichten met lang, geel gras over de heide en het eerste prille groen van de bomen.Het is lastig in te schatten wat ik al aankan. Als graadmeter houd ik mijn hoofd aan; als ik hoofdpijn krijg is het tijd om rustiger aan te doen.

En zo fietsen we telkens een stukje, totdat ik moe word. Dan rollen we ons picknickkleedje uit op het gras onder een paar oude, wijze bomen en maken de thermoskan met warme thee open. Ik lig op mijn rug hand in hand met mijn geliefde, de zon verwarmt mijn botten, de wind strijkt strelend zacht langs mijn huid, een lijster zingt zijn mooiste lied en ik voel me intens moe en volmaakt gelukkig.

Heerlijk zo’n dagje in de natuur samen met Frans. Daar knap ik enorm van op. Blij en tevreden rijden we terug naar huis. Het was zo’n dag dat de flow zijn werk deed en we alles wat op ons pad kwam konden verwelkomen en ombuigen in ons voordeel. We waren in harmonie met onszelf en de wereld om ons heen.