Reizen als remedie
Mijn inwendige zonnetje schijnt weer. Ik heb besloten me niet meer druk te maken over het vocht, mijn toegenomen gewicht of mijn arm; er is nog genoeg te genieten. Zo zijn Frans en ik twee dagen naar Twente geweest. We hadden een luxe kamer geboekt op landgoed De Wilmersberg in De Lutte. Dit bleek een uitstekende keuze. Het eten op de Wilmersberg was uitstekend en we hebben ons lekker culinair laten verrassen. Elk bord kwam als een kunstwerkje met verschillende smaaksensaties.
Rond één uur arriveerden we bij ons hotel en installeerden we ons op onze luxe kamer. Na een lekkere lunch gingen we de omgeving verkennen. We maakten een wandelingetje over landweggetjes langs glooiende heuvels en over het terrein van de Wilmersberg met oude bomen, kleine beekjes en natte graslanden. Af en toe rusten we uit op grappige stenen bankjes.
Tegen vieren waren we terug en ging ik op bed liggen voor een dutje, terwijl Frans de sauna van het hotel in ging. Toen ik wakker was trok ik mijn badpak en badjas aan en liep naar het zwembad, dat er verlaten bij lag. Op een ligbedje liet ik mijn badjas en pruik achter en voorzichtig liet ik mij in het water glijden. Heerlijk om weer te zwemmen. Na twee baantjes was ik moe, na vier baantjes draaide ik op mijn rug en na zes baantjes verliet ik het zwembad weer. Het was kort, maar voldaan liep ik naar Frans die zich als een echte iceman in het dompelbad had geïnstalleerd. Nog even mijn voeten dompelen in koud water en dan mijn pruikje weer op, de badjas aan en lekker warm douchen op onze hotelkamer.
We waren wat laat voor het eten, maar dat is het voordeel van een pruik: je zet hem op en klaar is Kees. Je hoeft je haren na het douchen niet droog te maken, te kammen of in model te föhnen. Ik beschouw mijn pruik als een sieraad dat me extra mooi maakt. Voor het diner had ik me wat opgemaakt. Dat wil zeggen ik dat met een bruin potlood wenkbrauwen heb getekend op de plaats waarvan ik inschatte dat ze normaal zouden zitten, maar het is lastig de positie te bepalen. Daarna heb ik lijntjes getrokken onder mijn ogen en op mijn bovenste oogleden. Tot slot zette ik een punt aan de zijkant van mijn ogen om ze groter te laten lijken, want zonder wimpers lijken mijn ogen veel kleiner en is mijn oogopslag anders. Mascara valt af, want dat is geen optie zonder wimpers. Meestal maak ik mijn ogen niet op, omdat mijn huid heel gevoelig is geworden en ik dikke, rode oogleden krijg van de make-up.
Vanaf het tafeltje bij het raam hadden we een prachtig uitzicht over de velden en oude bomen van het landgoed, terwijl wij ons te goed deden aan lekkere culinaire gerechten met pure smaak. De remmen gingen los en Frans en ik deelden samen één glas droge, witte wijn en ik liet mijn angst voor een maag- en darminfectie varen en deed me te goed aan half rauwe tonijn, makreel en kalfslende.
Terug op de hotelkamer had ik het verschrikkelijk warm en ik gooide de balkondeuren wagenwijd open, ontdeed me van het dikke dekbed en installeerde me onder mijn badjas.
De volgende ochtend genoten we van een uitgebreid ontbijt met verse zalm, zelfgebakken brood, brie en diverse gebakjes. Lang nadat iedereen al uit de ontbijtzaal was verdwenen en de obers alweer de tafels dekten voor het diner, zaten wij nog te ontbijten en te genieten. Frans was voor het ontbijt alweer in de sauna en het dompelbad geweest.
Rond elf uur haalde Frans de fietsen van de camper en reden we via een laan met rododendrons naar het centrum van Oldenzaal. De route voerde via kleine landweggetjes en landschapsparken via grote landhuizen en luxe villa’s naar het plein van de Plechelmus basiliek en het gemeentehuis van Oldenzaal waar we een goede vriend van ons ontmoetten om samen een kopje thee te gaan drinken. Het was leuk om hem in zijn werkomgeving te zien.
Op zoek naar nieuwe kleren neusden we wat in een boetiek. Toen ik echter in het kleedhokje stond om iets aan te passen zag ik zwarte vlekken voor mijn ogen en brak het klamme zweet me uit. ‘Ik moet hier heel snel wegwezen’, zei ik tegen mezelf. Dit is dus iets teveel hooi op mijn vork genomen.
Eenmaal terug in de frisse lucht ging het beter, al voelde ik me nog wel trillerig en licht in mijn hoofd. Eerst maar eens iets eten, dat kan bij mij vaak ook wonderen doen. En inderdaad, met een broodje in mijn maag, voelde ik me ineens weer een ander mens. Was het toch gewoon de hongerklop.
Op de terugweg kreeg ik persoonlijke fietsondersteuning van Frans, die me letterlijk een duwtje in de rug gaf en me zo de Wilmersberg opstuwde. Voor iemand die ruim een half jaar niet op de fiets heeft gezeten, vond ik het een wereldprestatie van mezelf. Ik had toch maar mooi zes en een kwart kilometer gefietst.
Hierna reed mijn persoonlijke held de camper naar Het Lutterzand en klapte daar voor mij het bedje uit, zodat ik lekker kon rusten. Vervolgens nog even bijkomen met een appel en nootjes en dan een relaxt wandelingetje langs de Dinkel gemaakt. Prachtige omgeving. We besluiten deze geslaagde minivakantie met een pannenkoek en rijden dan rustig huiswaarts.
Heerlijk genoten van het verkennen van nieuwe gebieden, de natuur en elkaar. Samen reizen met Frans is voor mij de beste remedie om weer lekker in mijn vel te zitten. We gaan nog veel leuke minitripjes plannen voor dit jaar.