Op halve kracht vooruit

Nu de chemotherapie erop zit is het verleidelijk om weer met volle kracht vooruit te gaan. Het liefst zou ik gewoon doorleven zoals ik deed, voordat ik mijn knobbeltje ontdekte en de borstkanker beschouwen als een afgesloten hoofdstuk. Klaar. Over en uit. Een interessante en leerzame periode en nu weer door met het gewone leven. Plannen maken, leuke dingen doen, erop uit.

Op dit moment krijg ik allerlei goedbedoelde tips voor ‘kankerclubjes’, zoals ‘sporten voor vrouwen met borstkanker’, ‘praatgroepen voor vrouwen met borstkanker’ en het ‘Inloophuis voor kankerpatiënten.’ Het roept bij mij een grote weerstand op. Ik wil niet meer behoren tot de kankerpatiënten. Ik beschouw mezelf als kankervrij. Ik blijf niet de rest van mijn leven kankerpatiënt. Ik wil weer gewoon zijn.

Aan de andere kant heb ik wel behoefte aan informatie en is het leerzaam om vrouwen te spreken die al ervaring hebben met het traject waar ik nog doorheen ga. Hoe bouw je je conditie op? Wanneer kun je weer beginnen met hardlopen en sporten? Hoe lang duurt het voor je haren weer aangegroeid zijn? Hoe ervaren zij de hormoontherapie? Wie heeft er ervaring met hyperbare zuurstoftherapie? Bovendien worden er in het Inloophuis leuke cursussen gegeven. Het zou toch jammer zijn als ik die uit koppigheid zou mislopen.

Afgelopen zaterdag trof ik mezelf huilend aan op de badkamervloer, terwijl ik mijn voeten met olie insmeerde. Mijn rechter bovenarm was dik als de poot van een olifant en voor het eerst was ook mijn onderarm dik en opgezwollen. Ik kon mijn pols niet meer buigen, dat deed teveel zeer. Het was net of er een te strak gespannen koord door mijn arm liep. Ik huilde, omdat ik me realiseerde dat het met mijn arm misschien wel nooit meer goed komt. Dat ik voorgoed afscheid moet nemen van allerlei dingen die ik zo graag doe. Dat de oude ik van voor de borstkanker nooit meer terug komt, hoe graag ik dat ook zou willen en hoe erg ik daarvoor ook mijn best doe. Dat de kanker voorgoed mijn leven heeft veranderd en dat ik niet zomaar verder kan gaan met waar ik voor de borstkanker was gebleven met mijn leven. Het voelt als een rouwproces.

Veel vrouwen hebben het mij verteld: ‘na de chemotherapie begint de verwerking.’ Maar ik dacht stoer: ‘die verwerking heb ik al wel gehad’, ‘dat gaat mij niet overkomen’ en ‘ ik ga gewoon op volle kracht vooruit’. Maar het is een feit. Tijdens de chemokuren voelde ik me verrassend blij en licht, het viel allemaal mee en daar voelde ik me dankbaar voor. Nu is die stralende blijheid weggevallen en is het net of ik voor mezelf aan het bewijzen ben dat alles weer goed komt, terwijl ik daar niet meer zo zeker van ben. Ik ben nu vreemd genoeg ook voor het eerst bang dat de kanker weer terug komt.

Het leven na de chemo is niet zo zonnig, uitbundig en leuk als ik me had voorgesteld. Ik geniet minder van alles wat ik weer kan, dan dat ik verdrietig ben over alles wat ik niet meer kan en misschien nooit meer zal kunnen. Ik moet me realiseren dat ik op halve kracht vooruit ga.