Op de helft

De zesde kuur Herceptin en Taxol zit er inmiddels in en dat betekent dat ik alweer op de helft ben. Dit heugelijke feit hebben we gevierd met een - door een bevriende keukenprinses uit Doetinchem gemaakt - mangomousse taartje.

De nieuwe reeks chemokuren vallen me tot nu toe mee. Ik ben wel moe en ik kan niet zo veel, maar ik voel me niet ziek. Ik heb flinke eetlust, slaap goed, heb slechts af en toe diarree, regelmatig een bloedneus en gevoelige slijmvliezen, maar geen ernstige bijwerkingen. Het is voor mij wel een verademing dat het zo nu en dan regent. Een vriendin van me stuurde me een lief mailtje met daarin de wens voor veel zon. Ik antwoordde toen: ‘ik hoop eigenlijk op regen.’ Waarop ik de volgende dag toen het pijpenstelen regende het volgende antwoord kreeg: ‘alsjeblieft speciaal voor jou geregeld…. Is er tenminste iemand blij met dit weer!’

Wekenlang heb ik iedereen die ook maar enigszins kuchte of snotterde resoluut uit onze woning geweerd en nu is het kwaad dan toch geschied: Frans is verkouden. Ondanks of dankzij de ‘Iceman training’ dat weten we niet zo goed. Frans vindt zelf dat het reuze meevalt, maar hij snuift, kucht, proest en niest in mijn ogen wat af en ik behoud een veilige afstandsmarge tot hem. Hij is verbannen naar het bed in de woonkamer waar ik nu helaas niet meer durf te komen. We delen de keuken en de badkamer die ik regelmatig ontsmet met desinfecterende gel. De slaapkamer is mijn virusvrije zone. Ik verblijf nu dan ook voornamelijk op de bovenste verdieping.

Als Frans rond zeven uur ’s ochtends de deur uit gaat om naar zijn werk te gaan, kom ik even naar beneden om hem een ‘rughuggy’ te geven. Huggen of kussen is nu te gevaarlijk in verband met de kans op besmetting van mij, daarom hebben we de ‘rughuggy’ bedacht, waarbij we met de ruggen tegen elkaar gaan staan en een beetje heen en weer wrijven. Ik probeer nog steeds krampachtig een verkoudheid of griep te vermijden, of dat gaat lukken is zeer de vraag.

Hierna ga ik weer lekker naar bed en slaap nog een hele tijd. Als ik wakker word lig ik nog een poosje met mijn ogen open te dromen en te fantaseren over leuke dingen in de toekomst. Dan sta ik op en knoop een zakdoek voor mijn neus en mond en gooi ramen en deuren in de badkamer, overloop en keuken open om alle virussen en bacillen te verjagen, waarna ik met een doekje met ontsmettingsmiddel alle knoppen, deurklinken, handvaten en kranen waar Frans mogelijk met zijn besmette handen aan heeft gezeten afneem. Is dit enigszins overdreven? Waarschijnlijk wel, maar ik voel me er goed bij. Ik heb er dan tenminste alles aan gedaan.

Dan trakteer ik mezelf op een ontbijt op bed met kwark en verse vruchten. Ik drink een hele pot thee leeg, terwijl ik een grappig boekje lees dat gisteren per post is bezorgd om mij te verrassen. Als ik zie dat er buiten een klein waterig zonnetje schijnt, besluit ik dat het tijd is voor een frisse neus. Ik loop een klein rondje en geniet van het heerlijke najaarszonnetje. Het wandelen en de frisse lucht doen me goed. Hierna ruim ik de vaatwasser uit en weer in, sop de keukentafel af en vouw twee manden was weg. Ook warm ik een voedzaam soepje op als lunch. Dan verdwijn ik weer naar de bovenverdieping waar ik me in bed installeer met een nieuwe pot thee, versgebakken superfood koekjes en hoofdstuk vijftien van mijn cursus Kindercoaching, waarbij ik halverwege in slaap dommel. Ja, wat wil je ook, zo’n inspannende dag.