Nieuwe look

Het is dan toch gebeurd. Het pruiken tijdperk is verleden tijd. Ik ben heel blij geweest met mijn pruik, maar ineens heb ik tot mijn eigen verbazing, mijn korte, grijze krulharen in mijn hart gesloten. Een paar weken geleden moest ik er nog niet aan denken om pruikloos door het leven te gaan. Ik voelde me kaal en naakt zonder pruik en herkende de vrouw met het korte, grijze haar niet als mijzelf.

Toen Frans met een vriend had afgesproken om naar de sauna te gaan, overwoog ik om mee te gaan. Ik zou met mijn arm en de herstellende lymfebanen niet in de sauna kunnen, maar ik zou kunnen zwemmen, in de tuinstoelen liggen en samen lekker een hapje eten. Gezellig. Pas daarna dacht ik aan de consequenties; dat iedereen mijn borst met litteken zou kunnen zien, dat voor iedereen duidelijk zou zijn dat ik nog geen enkele lichaamsbeharing heb, maar vooral – en dat vond ik veruit het ergste - dat ik mijn pruik niet zou kunnen dragen. Grappig vond ik dat van mezelf. Blijkbaar associeer ik mijn hoofd en mijn haren met mijn identiteit en kan de rest van mijn lichaam me veel minder schelen. Natuurlijk is het prettig om er goed uit te zien, maar ja, zo denk ik dan, ik heb niets te verbergen of om me voor te schamen, ik kan er tenslotte niets aan doen dat ik borstkanker heb gekregen, bovendien ziet de borst met litteken er best goed uit. Vanwege mijn pruikje besloot ik toch om niet mee te gaan.

Toch liep ik thuis steeds vaker rond zonder pruik en op een dag zag een buurman mij lopen in de tuin zonder pruik. Eerst herkende hij me niet, maar toen Frans bevestigde dat ik het echt was, kwam hij enthousiast naar me toe om te vertellen dat hij het heel ‘steg’ vond staan. Ik weet niet precies wat dit woord betekent, maar ik vatte het op als compliment, want ik zag dat hij oprecht blij was voor mij.

En toen besloot ik dat dit weekend een mooi beginpunt zou zijn van mijn nieuwe look. De pruik hangt keurig op de standaard en wacht nog op een laatste wasbeurt, voordat ik hem definitief ga opbergen. Vanaf vandaag ga ik grijs door het leven.

Omdat ik nu eenmaal praktisch ben ingesteld, vind ik het korte, grijze haar een uitkomst. Het zit zoals het zit, ik kan er niets aan veranderen. Het voelt heerlijk zacht aan als je er overheen strijkt en je hoeft het nooit te kammen en na het zwemmen of douchen is het zo weer droog. Als ik mijn haartjes flink met een handdoek droogwrijf krijg ik leuke stekeltjes, dat vind ik zelf het best bij me passen. Ik ben dan wel grijs, maar dat betekent nog niet dat ik mijn wilde haren ben verloren!