Controles

Ik krijg een MRI-scan, die mijn chirurg, die net met pensioen is en die ik nog een afscheidskaartje heb gestuurd, heeft aangevraagd om te controleren of er geen recidive (terugkeer van de borstkanker) of een nieuwe tumor is ontstaan. Ik moet denken aan anderhalf jaar geleden toen ik ook een MRI-scan kreeg en ik al wist dat ik borstkanker had, nu verwacht ik goed nieuws. Ik kan me niet voorstellen dat er na al die behandelingen nog iets kan groeien in mijn borst, maar het schijnt toch te kunnen.

Ik merk het direct. De verpleegkundige die ik tref is aardig maar onzeker. Ik voel dat ze het lastig vindt om een geschikte ader te vinden om het infuus aan te leggen. Een pijnscheut schiet door mijn arm, ik denk dat ze een zenuw heeft geraakt, want het lijkt zo’n scheut alsof je je telefoonbotje hebt gestoten. Ze wrijft een tijdje over de zere plek en komt tot de conclusie dat het infuus niet goed zit. Ze probeert het nog een beetje te draaien wat een bijzonder naar gevoel geeft. Er komt een rustige, meer ervaren collega bij en samen vinden ze, zoals ze dat noemen, een springerig adertje bij mijn pols. En dan klapper ik even met mijn oren, want de ervaren verpleegkundige zegt tegen mij: ‘u mag best schreeuwen als het pijn doet hoor, die chemo maakt de aders zo gevoelig’. Ik vind dat niet alleen heel erg aardig, maar ook bijzonder opvallend, vooral in het kader van mijn sessie bij de haptonoom, die van mening is dat je in een ziekenhuis het beste je pijn eruit kan gooien. Maar veel verder dan een zacht en bescheiden ‘au’, kom ik niet.

Vond ik de scan vorige keer nog een leuke, nieuwe ervaring, deze keer vind ik het oncomfortabel en vervelend en lijkt er geen einde te komen aan de heftige, zoemende en bonkende geluiden die ergens in mijn lichaam resoneren. Ik krijg pijn in mijn nek en denk aan mijn arme lichaam dat nu weer zo’n onprettige ervaring moet ondergaan. Bij het aankleden zie ik in de spiegel dat mijn gezicht getekend is door de druk van de scan en dat er een grote, verfrommelde, rode baan over mijn gezicht loopt. Als ik het kleedhokje uitkom voel ik me bekeken door de rij wachtende mensen en enigszins beschaamd loop ik snel weg. Ik voel me ontredderd en zou het liefst een potje gaan huilen.

De uitslag van de MRI krijgen we van mijn nieuwe, vrouwelijke chirurg. Nadat ze zich heeft voorgesteld, gaat het gesprek eigenlijk direct over het nut van controles: hoe vaak een mammografie of MRI-scan zinvol is en wat je daar precies op kan zien. Na een tijdje zeg ik vragend: ‘ik ga er maar vanuit dat alles goed is?’ en ze zegt: ‘uh heb ik dat nog niet gezegd dan? Ja, alles is goed.’

Hoewel we er allebei veel vertrouwen in hadden dat alles goed zou zijn, valt er toch een ongemerkte last van ons af en zijn we blij en opgelucht dat ons goede gevoel is bevestigd door het onderzoek. Joepie, alles is goed! We kunnen weer door. We gaan weer lekker leven.

Op weg naar buiten lopen we nog even langs de afdeling Scintigrafie om de uitslag van de hartscan te horen, die ik pas heb gehad. Officieel moet dit via de verpleegkundig specialist oncologie, maar die zie ik pas over een paar weken. Bij de dagbehandeling oncologie zeiden ze: ‘geen nieuws is goed nieuws’ en ‘als je niets hoort is het gewoon goed’. Liever heb ik dat andersom: ik wil het juist horen als het goed is, dat geeft een lekkere oppepper. Ik doe dat vervelende onderzoek niet voor niets, dan wil ik ook bevestigd krijgen dat ik een gezond hart heb. Dus lopen we langs de vrouwelijke verpleegkundige die het onderzoek heeft begeleid en die net achter de computer zit. Ze laat ons even meekijken naar mijn hartfoto’s en ik zie dat de uitslag van de LVEF 71% is. Dat is een geweldig goed percentage en vergelijkbaar met de vorige keer.

Ik heb nu drie weken lang geen afspraken in het ziekenhuis. Heerlijk! De vakantie kan beginnen. Bij thuiskomst ligt er een leuke, toepasselijke kaart met de afbeelding van een luiaard waarop staat: ‘voorlopig doen we even helemaal niets’.