Nieuw perspectief

Een nieuwe dag, een nieuw begin. Na alle regen is de lucht opgeklaard, de hemel helder en blauw. De lucht voelt fris en schoon. Het weer weerspiegelt vandaag precies hoe ik me voel.

Wat heb ik me de afgelopen dagen ellendig gevoeld. Ik ben telkens weer verbaasd wat die chemo voor uitwerking heeft, niet alleen fysiek, maar vooral geestelijk en emotioneel. Het vergiftigt mijn gedachten. Alles wordt zwart en venijnig. Het benevelt mijn geest en sluit me op in mezelf. Ik raak het contact kwijt, het contact met mezelf en de buitenwereld. En dan ineens plop, is het alsof het licht weer aangaat.

Door deze ervaring kijk ik anders aan tegen ‘geestesziekten’ zoals depressies, pdd-nos of adhd. Als coach had ik vooral de opvatting dat met een goede, warme en liefdevolle begeleiding veel te bereiken is, maar nu weet ik uit ervaring dat er ook een chemische component is, dat als je een stofje mist, je daar niets aan kunt doen en ben ik van mening dat als er een pil is die dat stofje kan aanvullen, dat ronduit geweldig is.

Gisterochtend nog liep ik wanhopig huilend door het huis te ijsberen. Ik stortte me ter aarde en schreeuwde in vertwijfeling naar boven: ‘help me, alsjeblieft, help me’. Precies op dat moment ging de telefoon. Ik hoorde de vrolijke stem van een vriendin en ik antwoordde met een stortvloed aan tranen. Een half uurtje later zat ze bij me op de bank met een troostende arm om me heen. Samen hebben we de verbinding met mezelf hersteld. Sindsdien voel ik me herboren. Ik ben nog steeds moe, ik heb nog steeds hoofdpijn, ik ben nog steeds bij vlagen misselijk, maar toch sta ik zachtjes te zingen onder de douche en voel ik me anders.