Mentale dip
Mijn stemming is nogal plotseling omgeslagen. Was ik tot nog toe verbazingwekkend vrolijk en optimistisch, nu voel ik me somber, opstandig en depressief. Ik heb er even helemaal geen zin meer in. Ik heb er schoon genoeg van. Mijn hoofd heeft besloten dat het nu wel genoeg is. Mijn leven is saai en monotoon, ik verveel me te pletter, ik voel me een gevangene in mijn eigen huis. Ik wil weg, ik wil vrijheid, eruit breken, lachen, lol trappen. Ik zit gevangen in alles wat moet van mezelf; ik moet eten, ik moet rusten, ik moet rekoefeningen doen, ik moet wandelen. Het plezier is ver te zoeken.
Ik ken dit gevoel wel van het reizen. Soms kon het me overvallen als ik in een vliegtuig zat en we moesten nog tien uur. Dan kon ik ineens iets hebben van: en nu is het genoeg, nu wil ik weg, ik wil bewegen, ik wil eruit. Het is het idee dat je geen kant op kan. Dat je moet blijven zitten. Er is geen uitweg, je moet het accepteren. Dat is nu ook met de chemo. Het is het idee dat ik nog meer dan een jaar vast zit aan het infuus, aan de medicijnen, aan me beroerd voelen.
Ik heb geen vooruitzicht op iets leuks, geen vooruitzicht dat het snel beter wordt, geen toekomstperspectief. Het duurt gewoon te lang. Ik wil een break. Ik wil op vakantie, samen met Frans de wereld ontdekken. Mijn hoofd wil van alles, maar mijn lijf kan het niet meer. Is het medicijn niet erger dan de kwaal, zo vraag ik me af. In het begin van de kanker kon ik alles, voelde ik me vitaal en levenslustig, nu met de chemo voel ik me zieker en zwakker dan ooit. Ik voel me verslagen door de chemo, alsof alle levenslust uit me is gehaald. Gefeliciteerd, u blijft in leven, maar wat voor leven en tegen welke prijs? Wil ik zo nog wel leven? Soms lijkt de dood me een verlossing, dan hoef ik tenminste al die ellende niet meer mee te maken. Al die akelige dingen die me nog te wachten staan. Als ik dood ben kan ik dat mooi allemaal ontlopen. Dan ben ik lekker overal van af.
Ik ben veranderd van een levenskunstenaar in een levensworstelaar.
’s Middags trek ik het regenpak aan, zet mijn rode muts op en ga ondanks de spetterende regen met mijn regenlaarzen het bos in. Even wat uitdaging aanbrengen in mijn leven. Er komen twee jongetjes van een jaar of veertien langs op de fiets, terwijl ik in de berm sta. ‘Kijk’, zegt de ene tegen de andere, ‘daar heb je kabouter Plop.’ En ik schiet spontaan in de lach.
Gelukkig, ik kan nog lachen om mezelf. Want als ik niet meer kan lachen om mezelf, dan is het echt slecht met me gesteld. Zover is het nog niet. Maar ik moet wel uitkijken dat ik niet verander in een ouwe mopperpot.
14 reacties
Liefs, Sarah
Ik heb een bijzondere vorm van borstkanker. Er zijn bijna geen onderzoeken te vinden omdat deze maar 1a2% voorkomt. Hormoongevoelig is met een uitzaaiing. Nu heb ik een second opinieonderzoek laten doen in Bilthoven. Nu moet ik kiezen voor misschien 3% rendement, om naast operatie en bestralingen(waar ik nu mee bezig ben) ook nog chemo te doen.
ze verwachten erniet veel van. Is de ellende dan niet te groot vraag ik me af.
morgen heb ik nog een gesprek in mijn ziekenhuis om de bevindingen van Bilthoven te bespreken.
ik weet echt niet waar ik voor moet kiezen nu. Zo moeilijk. Maar als ik dit allemaal lees, dan heb ik wel mijn bedenkingen.
Veel sterkte, groetjes
Na in 2013 genezen te zijn van darmkanker kreeg ik in 2015 uitgezaaide terminaal prostaatkanker moest direct aan de chemo maar wilde dat niet gezien mijn ervaring ermee , ben cannabis olie gaan gebruiken en dat werkt aan drie kanten, je voelt je beter , het stopt de groei van kankercellen en neemt de pijn weg, ja ik ga misschien dood maar denk er heel weinig aan, eigenlijk voel ik me heel gelukkig en haal alles er uit zonder dat rare gedoe met bucket listen en zo, ik lééf dank zij de canna olie.
STerkte met alles.
Wil je graag vertellen wat ik doe, misschien heb je er wat aan.
Ik heb nog geen medicijnen heb CLL wel al behoorlijke gezwellen in mijn lymfklieren.
Ik vecht me helemaal kapot om niet aan de chemo te hoeven straks. Jouw moeheid herken ik. Wat heb ik gedaan om mij iets beter te voelen, daar ik af en toe de ene voet niet eens voor de andere kon zetten van moeheid. Sta rond 6.30 uur op om te douchen en neem mijn medicijnen (tyrax, vitB, Vit D, vit c, Multi vit en 2 lepels hennep olie) en ga naar het bos met mijn hond waar ik dan 5 km loop, dan ontbijten is 1 banaan en 1 appel met schil en klokhuis inc. de pitten met een beetje bio yoghurt en opvullen met karnemelk, hierna probeer ik mijn werkzaamheden te doen wat vandaag niet kan doe ik wel morgen of ????? maakt niet uit. 11 uur ga ik weer lopen met de hond 3,5 km daarna maak ik een smootie die bestaat uit 200 gram verse groente, 40 druiven, 2 kiwi gold met schil,1 banaan, 2 sinaasappels en 1citroen dit alles weer in de bullet mixer en drinken. Middags ga ik als er zon is 1/2 uur op mijn rug en 1/2 uur op mijn buik liggen voor extra vit D die we heel hard nodig hebben. daarna ga ik spelletje of iets anders doen maar wel ontspannen. Om 4 uur ga ik dan met de hond lopen 1 1/2 km zo kom ik aan 10 kilometer. Als ik terug ben van mijn laatste lopie dan mijn middag eten is 250 gram blauwe bessen of zoete kersen met 1 banaan op vullen met bio yoghurt en karnemelk. Als ik tussendoor veel honger heb besmeer ik een wrap met roomkaas en leg er plakjes komkommer op en uienringen rol dat op en snij kleine stukjes eet dan lekker weg en blijft gezond ben nu bezig om ze zelf te gaan bakken die wrap van rogge meel dan is het helemaal gezond. Als ik erg moe ben ga ik middags een uurtje liggen. Ik neem cannabis olie gemaakt op de RSO manier en neem dit nachts een heel behoorlijke hoeveelheid. Om mij beter te voelen heb ik een cursus mindfullnes gedaan en door het mediteren ben ik heel veel van mijn moeheid kwijt geraakt, ik mag eigenlijk zeggen dat ik mij goed voel nu. Natuurlijk doe ik heel veel dingen om mij goed te voelen en moet zeggen zoals ik eet (geen suikers, geen kant en klaar dingen, weinig of geen vlees enz. enz. dus op de gezonde toer, natuurlijk ook geen alcohol of sigaretten) en dat leten mijn bloedwaardes dan ook zien. Hoop dat je er wat aan hebt en als je meer wilt weten hoor ik het wel Lieve groeten Tine Stricker.
je krijgt zo te lezen heel veel tips over je leefstijl enz.
Maar ik begrijp heel goed hoe je voelt .Het probleem bovenop je lichamelijke gesteldheid is geestelijke gesteldheid.
Je wilt toekomstplannen maken als is het maar voor over een maand. Dat vind ik het moeilijkst. Op dit moment kan je niets plannen en dat is verschrikkelijk moeilijk en daar worstel je dan mee. Het gaat vaak om kleine dingen , zoals uitnodigingen voor etentjes en feestjes. Ook je omgeving begrijpt dat vaak niet. Voor mij voelt dit vaak als erge heimwee naar de tijd voordat geconfronteerd werd met de ziekte.
ik begrijp je gevoel en wens je veel sterkte en hoop dat je de draad van het leven weer op mag pakken.
Gr. At604
Jouw verhaal klinkt bekend. er staat veel in wat ik als herkenbaar classificeer.
En toch moet ik wat corrigeren. Voor mijn gevoel dan.
Op een bepaald moment schijf je " Ik heb geen vooruitzicht op iets leuks, geen vooruitzicht "
En dat klopt. Dat heb ik ook. Echter, ik zie vooruitzichten op lange termijn en vooruitzichten op korte termijn.
Die vooruitzichten op lange termijn, die heb ik (ook) niet meer. Vroeger wel, toen kon ik me er zelfs een beeld bij vormen. Nu is dat beeld weg. Wat over blijft zijn de vooruitzichten op korte termijn. Op dit moment is dat zo'n 3 maanden. Toevallig is dat ook de periode tussen de controles in. Nou ja, toevallig.... :)
Sinds kort ben ik weer gaan trainen. Op het voetbalveld en op de fiets. Bewegen wordt immers aangeraden nietwaar? Maar, ik merk dat m'n weerstand een gevoelige klap heeft moeten incasseren. M'n conditie is merkbaar achteruit gehold. Ik heb nu ook een kriebelhoest. Een hardnekkige kriebelhoest. Normaal gesproken ben ik daar met een week of 2 weer vanaf. Nu niet, nu heb ik 'm al een week of 5. Ik ben ook kortademiger geworden. Dat merk ik vooral met traplopen. op het voetbaldveld of op de racefiets/mountainbikefiets. Het valt allemaal niet mee. Of misschien, gezien de ziekte, valt het juist WEL allemaal mee.
Het is maar net WIE dat het ziet en HOE er tegenaan gekeken wordt.Ik heb wel het idee dat hoe langer ik leef des te meer schuldgevoel ik krijg. Schuldgevoel over DAT ik nog leef. Maar goed, als dat alles is :P Fysiek krijg ik klappen, Geestelijk moet ik (en mijn directe omgeving!) die fysieke klappen opvangen.Voor wat betreft mijzelf, gaat dat wel lukken. Mijn (direkte) omgeving heeft het er wat moeilijker mee. En dat is dan weer de volgende uitdaging ;)
Tegen jou wil ik zeggen:
1. Hou er de humor in!
2. Bedenk dat elke negatief ding een positieve kant heeft, en omgekeerd!
Het ga je goed!
Ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen.
Zelf kreeg ik in 2006 borstkanker en in 2011 schoon verklaard. Eind 2012 werd er uitgezaaide borstkanker in de botten vastgesteld.Dus nu om de 6 weken controles en die zijn vaak heavy.
Een klap. Ik word niet meer beter en weet dat ik nog maar enkele jaren te leven heb. Ik herken zoveel in je verhaal. Toch probeer ik van iedere dag iets moois te maken ondanks de bijwerkingen van de chemopillen en wat het geestelijk met je doet.
Ik probeer me te verheugen op kleine dingetje in de toekomst, niet te ver weg, Met volgend jaar ben ik niet bezig.
Ik doe veel vrijwilligerswerk en dat houdt mij op de been! Natuurlijk wel gedoseerd!
Ik wens je veel sterkte toe, en probeer toch van de kleine dingetjes te genieten.
En het worstelen met je gevoelens is normaal. Dat is ook logisch. Zelf besef ik dat je het toch zelf moet doen, ondanks de steun van je naasten, familie en vrienden.
Jij alleen kent je gedachten, gevoelens enz.
groetjes
Aham
Lieve groet, Bep
Dank voor je verhaal.
ik had het vorige week .was het helemaal beu met die bijwerkingen, had 38,2 koorts dan moet ik oncologie bellen en ze zeiden spoedpname,maar ik had geen zin,
alles donker naar bed, rolluiken naar beneden geen tel. aan nemen
buurvrouw lwam binnen met de sleuten en zei kom als de s....uit dat donkere hol en naar ziekenhuis,b en je helemaal gek geworden
ik had een virus bleek, 3dagen opgenomen
en witte bloedl.waren aan de lage kant
voel me n u wat beter,maar kan maar niet accepteren dat de kanker niet te genezen is
hoop dat ik weer verder mag kuren ondanks alles