Herinnering voor later

Ik zit midden in de zevende chemokuur en hoewel Frans het al een paar keer had gezegd wilde ik het gewoon niet geloven, maar het is onmiskenbaar: mijn haren beginnen weer te groeien. Op mijn kale schedel is een zacht, grijs tapijtje zichtbaar, opkomend als een prille grasmat. De verpleegkundige tempert mijn enthousiasme wel enigszins als ik haar trots vertel dat mijn haren weer beginnen te groeien; ze zullen waarschijnlijk snel weer uitvallen door de chemo. Ik moet me erop instellen dat het een tijdelijke opbloei is, maar dan nog vind ik het een teken van blakende gezondheid dat mijn haren ondanks de chemo weer zijn gaan groeien.

Ik realiseer me ook dat de periode van chemo, kaal zijn, pruik en slaapmuts dragen over een paar weken verleden tijd zullen zijn en ik voel de behoefte deze periode vast te leggen voor later. Niet alleen schriftelijk door er over te schrijven, maar ook visueel door foto’s te maken. Daarom nodig ik een vriendin uit om foto’s te maken van het dagelijks leven tijdens de chemo, van mijn pruik én van mijn kale hoofd.

Ik heb eigenlijk altijd iets op mijn hoofd, ofwel een pruik ofwel een mutsje, want een kaal hoofd is erg koud. Maar een kaal hoofd voelt ook heel naakt en kwetsbaar. Het voelt bloter dan bloot in de sauna en ik moet dan ook een drempeltje over om mijn pruik af te zetten en foto’s van mijn kale hoofd te laten maken. Maar ik ben blij met het resultaat. Hoewel heel anders dan mijn pruik, vind ik mezelf met mijn kleine, grijze grasmat ook heel mooi.