Geraakt

Binnenkort start mijn eerste chemokuur en ik ben in de stad om de laatste handige spulletjes ter verlichting van ontstoken mondslijmvlies in te slaan, zoals een super zachte tandenborstel om mijn tandvlees te sparen, kamillethee en kamilletinctuur, verzachtende keelpastilles, zuiveringszout en mentholvrije tandpasta. De verwachting is dat ik straks niet meer zelf naar de winkel kan, dus geniet ik nog even van dit moment.

Als ik bij de drogist annex postkantoor bij het kaartenrek sta, valt mijn oog ineens op een tijdschrift waar een vrouw met hoofddoek op prijkt. Ik neem het beeld in me op. Zo zie ik er over een paar weken ook uit. Ik neem het tijdschrift van Pink Ribbon in mijn handen en laat mijn ogen over de pagina’s vol cijfermatige informatie over borstkanker glijden.

Mijn ogen blijven hangen bij een artikel over een vrouw van midden veertig. Twee weken na haar laatste chemokuur ontdekken ze dat de chemo niet is aangeslagen en de kanker onverwachts is uitgezaaid. Vier weken daarna is ze dood. Shit, denk ik, dat kan natuurlijk ook. Dat het allemaal voor niets is. Die hele rottige chemokuur door en dan aan het eind gewoon doodgaan. Dat idee was gewoon echt nog niet in me opgekomen. Ik leg het tijdschrift terug en loop ontdaan de winkel uit. Op de fiets, met mijn gezicht in de wind, laat ik mijn tranen de vrije loop.

Maar wat heeft me nu zo geraakt?, vraag ik me af. Dat is toch niet het feit dat deze vrouw is overleden, zo analyseer ik mijn gevoel, want ik ervaar nog steeds een rotsvast vertrouwen dat ik helemaal beter word en niet ga overlijden aan deze ziekte.

Ik weet het. Het is het afscheid zoals het in het interview met haar man beschreven stond. De doodzieke vrouw had zich iets opgericht in bed en hij had gedacht dat ze iets nodig had, misschien naar het toilet moest, maar zij had haar einde voelen naderen en had zich opgericht om hem een afscheidskus te geven. Na de kus is ze in zijn armen gestorven. Ja, ik ben geraakt door het afscheid. Dat ik ooit afscheid moet nemen van Frans, dat lijkt me het aller moeilijkste dat er is. Jammer dat hij werken is vandaag. Dit is zo’n moment dat ik graag met hem had willen delen. Gelukkig zie ik hem vanavond nog.

Wat zal ik doen, naar huis fietsen en daar verder uithuilen of met rode ogen naar de bakker? Ik kies voor de bakker.