De weg omhoog

Na vier dagen bijna niets te hebben gekund, is er ineens weer energie en het is mooi te merken dat ik de ellendige dagen dan zomaar vergeten ben. Zag ik eerst nog als een berg op tegen twaalf weken chemo, nu denk ik: ach nog maar elf keer te gaan. Ineens ben ik aan het aftellen. Nog maar elf weken te gaan, dan kan ik weer beginnen met opbouwen. En ik heb nu al het idee dat ik weer met de weg omhoog begonnen ben. Lag ik vorige week nog in het ziekenhuis me af te vragen wanneer ik weer in staat zou zijn door de Tweede Loolaan te wandelen, nu realiseer ik me ineens dat het al zover is. Samen met Frans wandel ik langs het ziekenhuis en zie nu van de buitenkant de kamer waar ik heb gelegen met het uitzicht op de grote, oude boom. En ik voel dat het leven telkens weer een wonder is.