De vlag in top

Ik heb me al maanden verheugd op deze dag: het einde van de chemo. Ik had dan ook verwacht euforisch te ontwaken, maar ik word knorrig en enigszins down wakker. Ik weet wel hoe dat komt.

Op verzoek van de oncologie verpleegkundige heb ik me verdiept in de hormoontherapie die als volgende stap in het proces te wachten staat en daar word ik niet vrolijk van. Op internet lees ik dat maar liefst bijna de helft van de vrouwen voortijdig stopt met de hormoontherapie, omdat ze vinden dat de bijwerkingen te heftig zijn en het de kwaliteit van leven teveel aantast. Als klap op de vuurpijl krijg ik een leuke reactie op mijn blog van een vrouw die ongeveer dezelfde behandeling ondergaat als ik, maar die vier maanden op me voorligt. Het is opbeurend om te lezen dat ze weer naar de kapper is geweest en haar werk weer enigszins heeft opgepakt. Maar dan staat er zo’n klein zinnetje. ‘Ik ben gestopt met de hormoontherapie vanwege de bijwerkingen.’ Tsjakka, dat zinnetje hakt er in bij mij. Jakkes, denk ik het ergste achter de rug te hebben, begint de ellende pas…

Hormoontherapie is belangrijk voor mij, want het zal mijn overlevingskansen naar inschatting flink verhogen. Hormoontherapie is een kwestie van lange adem, voor een goed resultaat moet je het zo’n vijf jaar volhouden en er zijn zelfs voorzichtige aanbevelingen om dit te verlengen naar zeven jaar.

Knorrig word ik van deze informatie op een moment dat ik mijn mijlpaal van het einde van de chemokuren wilde vieren. Ik besef dat het hetzelfde patroon is als bij de AC-kuur. Toen begonnen ze ook bij de derde kuur al over het volgende traject, terwijl ik daar nog helemaal niet aan toe was. Maar ja, ik heb ook geen tip hoe ze het anders aan kunnen pakken.

Ineens besef ik, dat ik hier helemaal niet in mee hoef te gaan. Weg met de voorbereiding op de hormoonkuur. Ik heb nog vier hormoonkuurvrije weken voor de boeg om volop van te genieten. Vandaag eerst de laatste chemo en dan drie weken om te herstellen. Vandaag ga ik er samen met Frans een feestje van maken, hoewel ik weet dat ik vanmiddag weer brak in bed zal liggen.

Ik slinger mijn benen uit bed en besluit mijn feestkleding aan te trekken. De keuze in mijn kledingkast is beperkt. Ik ben hoognodig toe aan fleurige, nieuwe kleding.

Voordat we vandaag naar het ziekenhuis lopen voor de twaalfde en laatste chemokuur, hangen we de vlag op, die we vorige week via internet hebben besteld en waarvoor Frans zaterdag het houdertje op de muur heeft bevestigd. De vlag in top, want de laatste chemo zit erop.

We komen alle twee stralend binnen bij de dagbehandeling oncologie en overhandigen een zakje pepernoten en een stuk gevuld speculaas aan de verpleegkundigen als dank voor de goede zorgen en om te vieren dat de chemo erop zit. Ook deze twaalfde keer zit ik weer in mijn privékamertje in de luie stoel. Frans haalt beneden in het restaurant chocolade muffins, die we heerlijk verorberen met een grote kop thee. Een klein feestje.

Als we naar huis lopen zien we de vlag al vrolijk fladderen in de wind en vinden we op onze voordeur een mooie tekening met fleurige tekst geplakt. We maken foto’s onder de vlag, terwijl we een toost uitbrengen op een gezond en gelukkig leven samen (vanwege de chemo toosten we nog even met water, de prosecco toost volgt binnenkort).