De eerste dip

De eerste drie dagen na de chemo voelde ik me redelijk goed, maar toen kreeg ik ook nog een pepmiddel om de gevolgen van de chemo iets te verzachten. De dip zou kunnen komen tussen dag drie en dag twaalf. ’s Nachts om twee uur werd ik wakker. Ik zweette en had het tegelijkertijd ijskoud. Ik lag te klappertanden, terwijl het voelde alsof er een warme, brandende vloeistof door mijn aders stroomde. Dit is het dus, dacht ik. Shit, dag vier is pas twee uur begonnen en het feest begint nu al. Maar dit past natuurlijk wel bij mijn lichaam: snel en heftig. Een dip. Wat een eufemisme, dacht ik, dubbelgeklapt in bed, terwijl misselijkmakende golven door me heen gingen. Werken tijdens de chemo? Sporten tijdens de chemo? Wat een grapjassen die dit zeggen.

Ik probeerde het kostbare voedsel, wat ik met zoveel inspanning had opgegeten, te behouden. Ik legde mijn handen op mijn maag en ademde er naar toe. Dit was precies het beeld van chemo dat ik in mijn dromen had gehad. Het was net alsof ik al wist dat deze ervaring ergens op mij had liggen wachten. Ik was verbaasd over mijn eigen kalmte en rust. Er was nu niets meer wat ik kon doen. Ik kon het niet langer ontwijken, vermijden of aangenamer maken. Ik moest het doorstaan. Me overgeven. Wachten tot het beter zou worden. Niet iets waar ik van nature goed in ben.

Mijn lijf was bezig zich te ontdoen van het gif. Het was in volle vaart aan het werk. Ik zag bergen afvalhopen met dode Casper Chemo’s. Ik hoopte maar dat hij zijn werk goed had kunnen doen en mijn lichaam hem niet te snel uit de weg had geruimd.

De volgende ochtend voel ik een sterke behoefte om me te reinigen. Het gif moet uit mijn lijf. Ik wil het van me afspoelen. De misselijkheid komt met golven, maar het lukt wel om te eten. Zure, frisse dingen smaken het best. Salades, sapjes. Ik heb zin in groente en fruit.

Ik heb het gevoel dat ik de benen heb van een ouwe olifant; dik, lomp en honderd kilo zwaar. Mijn hoofd is donkerpaars en mijn benen zitten vol rare donkere vlekken. Wat is er met mijn arme lijf aan de hand? Jakkes, dit is pas het begin, wat blijft er van mij over na vijftien maanden chemo en immuuntherapie?