Boksen

De strijd tegen kanker is net een bokswedstrijd. Nu weet ik niet zoveel van boksen, maar het principe is volgens mij klappen uitdelen en klappen incasseren. Het gevaar van klappen uitdelen is dat je overmoedig wordt en je dekking laat zakken, waardoor je tegenstander je onverwachts kan raken. Dat is gisteren gebeurd. Ik vond dat ik met mijn nieuwe tijdsplanning een goede klap had uitgedeeld in de strijd tegen kanker en ik was wat overmoedig geworden door de twee onverwacht goede dagen die ik had gehad. Ik dacht bij mezelf: ‘makkie die nieuwe chemokuur’ en toen sloeg mijn tegenstander hard en genadeloos toe. Ik kreeg uit onverwachte hoek een vuistslag die me recht in het gezicht raakte. Ik was niet knock-out, maar lag wel versuft in de hoek van de ring.

Het begon al toen ik ’s nachts wakker werd, omdat ik het benauwd had en iedere ademhaling een gevecht was. Mijn hart tikte zwak en razend snel. ’s Ochtends voelde ik me ziek, chagrijnig en uiterst prikkelbaar. Alles in mijn lijf deed pijn en ik was dik en opgeblazen van al het vocht dat ik vast hield. Ik voelde me net een dikke, oude olifant. Van mijn hele tijdsschema kwam niets terecht.

Ik had ineens allerlei bijwerkingen die ik – overmoedig geworden na twee kuren zonder al te veel klachten – niet meer verwacht had te zullen krijgen, zoals kortademigheid, hartkloppingen, diarree, heftige spierpijnen en tintelingen in handen en voeten.

Ik voelde me knap beroerd. Wat het nog erger maakte was de gedachte en daarmee de angst dat ik er misschien iets blijvends aan over zou houden. De kans bestaat dat de medicijnen op het hart slaan, daarom krijg ik volgende week dinsdag een scan om de pompkracht van het hart te meten. ‘O nee’, somberde ik, ‘nog negen keer te gaan, hoe erg moet het dan wel niet zijn, ervan uitgaande dat alles alleen maar slechter wordt.’ Ik zag mezelf al hulpeloos en benauwd de rest van mijn leven achter de geraniums zitten als een oude bejaarde met hartfalen en versteende longen. Misschien acceptabel als je negentig bent, maar niet nu al, dacht ik woedend van machteloosheid en frustratie.

Ik ga voor 100% genezing. En dat betekent niet alleen de kanker uit mijn lijf, maar ook terugkomen op mijn oude niveau en alles kunnen doen wat het leven aangenaam maakt. Ik neem geen genoegen met minder. Natuurlijk zullen er mensen zijn die nu zeggen: ‘maar het leven is waardevol in zichzelf’ en ‘het gaat erom te focussen op wat je wel kunt en daar dankbaar voor te zijn’ of ‘ik ken iemand die tot zijn nek verlamd is en toch heel gelukkig is’. Het zal allemaal best wel en diep in mijn hart weet ik ook wel dat ze gelijk hebben, maar toch moeten ze daar nu niet mee aankomen bij mij. Ik ga voor 100% genezing.

Dus toch maar weer overeind krabbelen en in de ring gaan staan om de wedstrijd voort te zetten. Je kunt een bokswedstrijd winnen door je opponent met één klap knock-out te slaan, maar ook door met veel geduld, volharding en concentratie de wedstrijd uit te boksen tot de tijd erop zit. Het is een kwestie van op mijn benen blijven staan en volharden tot de wedstrijd achter de rug is.