Angst om het hart

Ik ben bang. De angst zit als een klem om mijn hart. Mijn hart bonkt onregelmatig, soms slaat het een slag over en dan krijg ik een schokje. Het is één van de bijwerkingen van de chemo, maar ik vind het doodeng. Het slaan van mijn hart boezemt me angst in. Of werkt mijn angst op het hart? Ik weet dat ze elkaar versterken. Dat het kloppen van mijn hart er niet beter op wordt door mijn angst. Ik probeer dan ook angstvallig van mijn angst af te komen.

Tijdens mijn hele genezingsproces ben ik eigenlijk nog nauwelijks bang geweest. Veel emoties zijn de revue gepasseerd. Ik ben boos, verdrietig, wanhopig, cynisch, paniekerig, maar vooral ook blij, gelukkig en tevreden geweest, maar niet of nauwelijks bang. En dat vond ik heel fijn, want angst vind ik een lastige emotie. Ik vind het stom van mezelf om bang te zijn. Ik vind het gênant om toe te geven dat ik bang ben. De hele dag doe ik dan ook al pogingen om van die vervelende angst af te komen.

Tijd voor een stukje zelf coaching of zoals dat in vakjargon heet: walk your talk. Leef wat je zelf propagandeert als coach. Wat zou ik mijn klanten adviseren? Ik zou zeggen: omarm je angst. Je kunt pas ergens vanaf komen als je het eerst hebt geaccepteerd. Iets wat je probeert weg te duwen wordt alleen maar sterker. Geef jezelf toestemming om bang te zijn. Je mag bang zijn.

Ik mag bang zijn, zeg ik zachtjes in bed tegen mezelf. Ik mag bang zijn. Oh, dat voelt goed. Ik voel direct een zachte ontspanning in mijn borstkast. Ik mag bang zijn, zeg ik nog een keer met een glimlach om mijn lippen. Mijn hart is er blij mee.