Anders in het leven staan

Heeft de kanker je veranderd? Sta je nu anders in het leven dan voordat je ziek werd? Intrigerende vragen die mensen me soms stellen en waar ik niet direct een duidelijk antwoord op heb.
Ik ben geneigd om nee te zeggen. Ik voel me niet wezenlijk anders dan voordat ik ziek werd en ook vrienden bevestigen dat de ‘oude, vertrouwde Dorothé ‘ weer helemaal terug is. Ik heb mijn levensstijl niet aangepast, ben niet ineens anders gaan leven of veel gezonder gaan eten, misschien eerder een tikkeltje ongezonder, want mijn gezonde levensstijl heeft niet kunnen voorkomen dat ik kanker heb gekregen.
Toen ik kanker kreeg had ik een optimaal lichaamsgewicht, een goede conditie, wandelde ik dagelijks in het bos en at al jaren zoveel mogelijk onbespoten, biologische groenten en fruit en vlees zonder hormonen. Ik weet zeker dat ik mijn kans om opnieuw kanker te krijgen niet ga verkleinen door nog gezonder te leven. Daarin valt geen winst te boeken voor mij. Ik geloof niet in eenzijdige wonderproducten die kanker kunnen voorkomen of zelfs genezen, daarvoor is kanker een veel te complexe ziekte.
Zoals gezegd leef ik eerder een tikkeltje ongezonder en dat brengt me toch op een verandering die mijn kern raakt. Ik leef meer volgens het motto ‘pluk de dag’. Geluk op de korte termijn is belangrijker geworden dan geluk op de lange termijn. Als ik nu kan genieten van iets aangenaams zal ik dat niet nalaten, wat er later gebeurt zien we dan wel weer, dat is nog zover weg. Ik leef meer in het NU en dat is bijzonder aangenaam.

Veel mensen die kanker hebben gehad, zeggen dat de angst dat het terugkomt altijd bij hen blijft en dat ze met die angst om moeten leren gaan. Bij mij is dat anders. Hoewel mijn kansen om aan kanker te sterven groter zijn dan voorheen, ben ik minder bang geworden om er aan dood te gaan.
Voordat ik kanker kreeg was ik soms krampachtig bezig om te voorkomen dat ik ziek zou worden en was ik bang om dood te gaan. Ik focuste op al het onheil dat een mens kon overkomen en zag overal in mijn omgeving ellende door ziekte en dood.
Nu zie ik nog steeds regelmatig mensen in mijn omgeving die worden getroffen door ziekte of dood, maar het maakt me niet meer bang en ik kijk er niet meer vol afschuw naar. Ik accepteer het meer als intense, diepgaande gebeurtenissen in het leven die ook een bepaalde schoonheid in zich hebben. Ik kijk ernaar met andere ogen.
Ook mijn eigen sterfelijkheid is iets waar ik vrede mee heb. Ik weet niet welke levenstijd mij nog rest, maar ook als deze kort blijkt te zijn, kan ik dat denk ik wel aanvaarden. Dat komt ook omdat ik heel tevreden ben met mijn leven tot nu toe. Ik leid een gezegend leven. Voor nu zou ik zeggen: ‘maak er een mooie dag van!’