Actie

Het geeft mij altijd een goed gevoel om in actie te komen. Om iets te kunnen doen en situaties om te buigen in mijn voordeel. Als iets me niet bevalt zal ik hemel en aarde bewegen om het te veranderen. Het brengt een tomeloze energie bij me teweeg. Soms is dat verspilde energie, omdat dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Frans moet vaak lachen om deze eigenschap van mij. Hij is veel beter in het accepteren van situaties dan ik. Laatst hadden we bijvoorbeeld een hotel geboekt met matrassen waar de veren doorheen kwamen. Na tien minuten had ik al pijn in mijn rug. In zo’n situatie kleed ik me weer aan, ga naar de receptie en vraag om een andere kamer. Frans gaat liggen, doet zijn ogen dicht en accepteert dat het een klote matras is.

Helaas is het Pinksterweekend en moet ik nog tot dinsdag wachten voor ik een afspraak bij de huisarts kan maken. Maar misschien kan ik me alvast inlezen, komt bij me op. Mijn oog valt op het boekje ‘Activeer je zelfgenezend vermogen op vijf niveaus’ van Henk Fransen, dat ik afgelopen donderdag, toen ik nog van niets wist, impulsief had aangekocht zonder precies te weten waarom.

In het boekje staan vijf niveaus waarop je je kanker kan aanpakken: fysiek, emotioneel, mentaal, sociaal en spiritueel. Ik besluit actie te nemen op alle fronten en er ontketent een enorme kracht in mij. Op het fysieke niveau neem ik direct het besluit om geen suiker meer te eten, omdat suiker de kankercellen zou voeden volgens het boek. Ik besluit direct alles met suiker te laten staan en veel eiwitten en groentes te eten. En ik maak per e-mail een afspraak om mijn energiebanen in balans te brengen. Ik wil topfit aan de start verschijnen.

Op het emotionele niveau lees ik dat het belangrijk is om je gevoelens toe te laten, te doorvoelen en te uiten. Emotionele expressie is belangrijk om het diep ingrijpende proces van kanker te verwerken. Voor mij is schrijven de uitlaatklep en ik voel de behoefte om alles wat zich in me afspeelt zo eerlijk en transparant mogelijk onder woorden te brengen. Door te schrijven maak ik contact met datgene wat in mij leeft. Bovendien geeft het me het gevoel dat het me dichter bij anderen brengt en vind ik het fijn als mensen weten wat er in mij omgaat.

Voor het sociale niveau is het belangrijk om je gesteund en gewaardeerd te voelen door je partner, familie en vrienden. En ik besluit zoveel mogelijk hun hulp in te roepen en gebruik te maken van hun sterke punten. Maar dat zit wel snor, ik heb namelijk een geweldige partner, lieve familie en fantastische vrienden. Daar maak ik me geen zorgen over.

De grootste uitdaging voor mij ligt denk ik op het mentale vlak. Hoe blijf ik positief gestemd? Ik heb geen goede relatie met ziek zijn. Natuurlijk vindt niemand het fijn om ziek te zijn, maar sommige mensen kunnen zich er zo gemakkelijk bij neerleggen, kunnen hun ziek zijn zonder morren dragen, pijn lijden en toch nog genieten. Zo iemand ben ik niet. Ik ben al chagrijnig als ik een dagje hoofdpijn heb, omdat het me belemmert in mijn functioneren, omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen, omdat ik op bed moet liggen terwijl anderen samen lekker plezier maken. Ik zie ziek zijn vooral als een belemmering die zo snel mogelijk moet worden opgeheven.

Misschien kunnen sommige mensen signalen van pijn en ongemak negeren en hun aandacht op iets anders richten, maar bij mij balt alle energie samen om deze ongewenste toestand op te heffen en terug te keren naar het gewenste niveau van energie en welzijn. Ik heb er dan ook veel voor over om gezond te zijn.

Als ik me fysiek beroerd voel, dan zakt mijn stemming al snel naar somberheid en depressiviteit met gedachten als : ‘als ik zo verder moet leven, dan hoeft het niet meer voor mij’ en ‘als dit alles is, dan stop ik ermee’. Het roept een enorme boosheid en weerstand bij me op om ziek te zijn, want gezondheid is bij mij de norm. Ik ben potverdorie niet op aarde om ziek te zijn.

En nu komen we bij het spirituele niveau, want ergens diep in mij verborgen, schuilt - ondanks de boosheid en weerstand om ziek te zijn - de wens om te ervaren wat het is om ziek te zijn en weer beter te worden. Een heimelijke nieuwsgierigheid die het allemaal wil meemaken en ervaren, die het hele proces van genezen van kanker wil doorgronden en doorvoelen, die het ziet als een verrijkende, boeiende ervaring, maar vooral ook als een krachtproef. Het voelt als een beproeving, een pakketje uitdaging dat op me ligt te wachten en waar ik als een berg tegen op zie, waar ik bang voor ben, maar waarvan ik ook weet dat ik er spijt van krijg als ik het ga ontlopen. Dit hele proces zal het uiterste van me vragen, maar het zal ook het beste in mij naar boven brengen en dat is toch wat ik diep vanbinnen wil. Dat ik straks met trots kan terug kijken en tegen mezelf kan zeggen: ‘wauw, ik heb het gedaan!’.