Paddo's

Een onderdeel van mijn strijdplan is een alternatief middel. Vandaag ga ik dat afhalen. Paddestoelen!

Ik heb niks met alternatieve middelen.

Toch wil ik het proberen omdat ik er later misschien te ziek voor ben. Ik wil dan niet denken; 'had ik maar...'. Ik moet wel achter m'n middel kunnen staan. Ik moet het kunnen uitleggen aan mezelf. Op internet ben ik gaan zoeken. Ik ben uitgekomen bij een paddestoel. Daarin zitten diverse stofjes, die mij aanspreken. Ik wil het middel al gaan gebruiken tijdens de bestraling. Voor pijnbestrijding en vlot herstel. 'Baat het niet, dan schaadt het niet', hoop ik.

De stofjes zijn ook verwerkt in verschillende producten zoals koffie, capsules enz. Ik ga voor de echte paddestoelen. Die dingen groeien te ver weg, om ze zelf te plukken. Bij AH zitten ze niet in het assortiment. Ze zitten nergens in het assortiment. Dat gaat dus niet lukken. Ik wilde al iets anders gaan zoeken...

Vorige week werd ik onverwacht gebeld door een vrouw. Ik kreeg van haar een telefoonnummer. Dat moest ik eens bellen. Achter dat telefoonnummer zit een andere vrouw. Zij kan mij verder helpen. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens achter die paddestoelen zou aangaan. Het leven heeft verrassende wendingen.

Ik bel aan, de vrouw doet open. Ze heeft gehoord wat ik mankeer. Ze vraagt wat ik er van verwacht. We komen in gesprek. Ze heeft het alleen voor eigen gebruik, maar voor mij wil ze een uitzondering maken. 'Wil je het eens proeven?' vraagt ze. Ze schenkt een half theeglas in, uit een fles die uit de koelkast komt. 'Als het koud is, dan proef je het minder'. Ik neem een veel te grote slok en ik kan mijn afschuw nauwelijks verbergen. 'Valt mee hè?'. 'Ja', lieg ik...

Ze vertelt de bereidingswijze en geeft tips. 'Hoeveel wil je gaan drinken?' vraagt ze. 'Een liter per dag', antwoord ik. Daar schrikt ze van. Ze kent niemand die een liter per dag drinkt. Met de hel nog vers in het achterhoofd, lijkt mij dat eerder te weinig.

Eenmaal thuis wil ik het direct maken. Mijn vrouw kan niet achter m'n project gaan staan. Ik mag geen pan gebruiken. 'Ben even weg...', zegt mijn zoon. Even later komt ie terug met een nieuwe pan. Probleem opgelost! Onze keuken en huis worden gevuld met een afschuwelijke damp. 'Zet de afzuigkap aan en zet de keukendoor open!', zegt mijn vrouw. Mannen!

'Bouw het voorzichtig op', had de vrouw gezegd. Probeer eerst of je het verdraagt. Als de 'thee' voldoende afgekoeld is, sla ik m'n eerste mok achterover. Het kost me moeite om niet te kotsen. Ik wacht... Het lijkt of mijn maag en darmen gaan schuimen. Mijn vrouw vroeg ooit om de wasmachine aan te zetten. Ze vond de wasmachine terug in bellen. Dat idee heb ik nu ook.

Ik besluit om het bij één mok te laten voor vandaag...