Niet wanhopen

Drie maanden verstrijken. En dan gaat het wat minder. Er ontstaat een vervelend gevoel in het onderlichaam. Ik ben niet meer fit. Af en toe is er wat bloederige afscheiding. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Binnenkort volgt een afspraak. Daarbij wordt gecontroleerd of de stoma kan worden weggenomen.

Voor dat onderzoek wordt een klysma toegediend. Die moet ik een aantal minuten binnen houden. Het loopt er gewoon uit... Hoe ik ook aanspan, het loopt gewoon weg...

Het onderzoek wordt niet door mijn eigen arts verricht. Mijn darm blijkt flink ontstoken maar de aanhechting is mooi genezen. Hij gaat adviseren om de stoma te verwijderen.

Maar ik kan niet blij worden... Die klysma houd me bezig.

Het blijft maar door mijn hoofd spelen. De stoma, waar ik me zo tegen af heb gezet, voelt ineens veilig. Als we een week later bij de eigen arts zijn, breng ik het onderwerp ter sprake. Hij is er gerust op. Mochten er toch problemen ontstaan, dan moet ik niet wanhopen. 'We gaan dat onder controle krijgen', zegt ie.

Het lijkt me goed om zelf ook wat te ondernemen. Op internet ga ik op zoek naar manieren om de sluitspier te versterken. Daar ontdek ik de anusknipoog, zo wordt dat genoemd. Dit is een oefening waarbij je aanspant en vervolgens een aantal seconden gaat 'vasthouden'. Daarna ontspannen. Dit herhaal je een aantal keren en je doet dat meerdere keren per dag.

Door de eenvoud, zijn er veel momenten waarop ik kan oefenen. Ik ga fanatiek aan de slag en merk al snel dat het best vermoeiend is. Na een paar dagen ontwikkel ik een spierpijn in het gebied. Ik zie dat als bewijs dat ik goed bezig ben. Maar of het werkelijk genoeg is? Binnenkort zal ik het weten...