Naar het ziekenhuis
De avond voor het onderzoek moeten de darmen leeg. Het laxeermiddel liet zich moeilijk oplossen in het koude water. Het leek een soort behangplaksel. De smaak ging wel. De laatste glazen gingen tegenstaan.
's-Morgens was ik kort na binnenkomst al aan de beurt. Ik werd opgehaald door een verpleegkundige. Succes! zei mijn vrouw. Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Nu was het zo ver. Ik had al over het onderzoek nagedacht en het leek me geen pretje. Ongemakkelijk is een beter woord. Zoals verwacht mocht de broek in de kleedkamer achterblijven. Even later stond ik in de behandelkamer. Je handen nonchalant in de zakken stoppen gaat dan niet meer. Ik voelde me behoorlijk opgelaten. Tja dacht ik, hier zijn ze wel wat gewend. Er kwam een tweede verpleegkundige. Ze zag dat ik me ongemakkelijk voelde en speelde daar heel goed op in. Ik mocht op mijn zij gaan liggen. Achter mij vonden allerlei activiteiten plaats De huisarts had uitgelegd dat het onderzoek pijnloos is, maar het kon me niet geruststellen. De arts kwam binnen. Ben je bang vroeg ie? Ja zei ik. Voor het onderzoek of voor de uitslag? Allebei...
Bij de kleedkamer had ik een toilet gezien. Als ik zou vragen of ik nog even naar de wc mocht? En dan mijn kleren aan en wegwezen, doorgaan met m'n leven. Ik voelde een hand op mijn schouder. "als we deze niet vasthouden rent ie zo het ziekenhuis uit". Er volgde een korte uitleg. Als ik wilde kon ik meekijken, maar daar had ik geen behoefte aan.
"Het onderzoek is klaar, en dit hebben we gevonden. Het zit vlak bij de anus". Op het scherm was een poliep te zien. "We hebben een stukje weefsel weggenomen voor onderzoek. Als dat goed is, kunnen we het zonder operatie weghalen." Zie je wel, gelukkig zit het dicht bij de uitgang!
Hoe is het gegaan vroeg mijn vrouw? Stelt niks voor zei ik...
's-Morgens was ik kort na binnenkomst al aan de beurt. Ik werd opgehaald door een verpleegkundige. Succes! zei mijn vrouw. Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Nu was het zo ver. Ik had al over het onderzoek nagedacht en het leek me geen pretje. Ongemakkelijk is een beter woord. Zoals verwacht mocht de broek in de kleedkamer achterblijven. Even later stond ik in de behandelkamer. Je handen nonchalant in de zakken stoppen gaat dan niet meer. Ik voelde me behoorlijk opgelaten. Tja dacht ik, hier zijn ze wel wat gewend. Er kwam een tweede verpleegkundige. Ze zag dat ik me ongemakkelijk voelde en speelde daar heel goed op in. Ik mocht op mijn zij gaan liggen. Achter mij vonden allerlei activiteiten plaats De huisarts had uitgelegd dat het onderzoek pijnloos is, maar het kon me niet geruststellen. De arts kwam binnen. Ben je bang vroeg ie? Ja zei ik. Voor het onderzoek of voor de uitslag? Allebei...
Bij de kleedkamer had ik een toilet gezien. Als ik zou vragen of ik nog even naar de wc mocht? En dan mijn kleren aan en wegwezen, doorgaan met m'n leven. Ik voelde een hand op mijn schouder. "als we deze niet vasthouden rent ie zo het ziekenhuis uit". Er volgde een korte uitleg. Als ik wilde kon ik meekijken, maar daar had ik geen behoefte aan.
"Het onderzoek is klaar, en dit hebben we gevonden. Het zit vlak bij de anus". Op het scherm was een poliep te zien. "We hebben een stukje weefsel weggenomen voor onderzoek. Als dat goed is, kunnen we het zonder operatie weghalen." Zie je wel, gelukkig zit het dicht bij de uitgang!
Hoe is het gegaan vroeg mijn vrouw? Stelt niks voor zei ik...
